L

Kennen jullie dat liedje van Ernie en Bert, ‘de L is een leuke lieve letter...’? Daar moet ik de laatste tijd vaak aan denken. Tijm kan namelijk de L niet zegen. Het duurde even voor ik het door had. Hij praat wel vaker onduidelijk. Zegt zoveel rare dingen. Ik zeg vaak dat hij eigenlijk niet twee, maar drietalig is. Nederlands, Engels en Tijms. Helaas verstaat niemand behalve hij het Tijms. Ja, ik een beetje. En papa misschien.

Dus dan moet ik vertalen. Het grappige is dat Engelsen natuurlijk niet weten wat gewoon Nederlands is en wat Tijms. Op de crèche denken ze dat al zijn gebrabbel wat ze niet verstaan Nederlands is. Ik laat ze maar in die waan.

Zelf probeer ik me zo goed mogelijk te bekwamen in het verstaan van het Tijms. Ik ben de hele dag met hem thuis, dus goede communicatie is essentieel.
Om te beginnen vond ik het zo vreemd dat hij zijn zusje nooit bij haar naam noemde. Ze was altijd baby. Maar toen hij beter leerde praten noemde hij haar wel zusje, of zelfs meisje. Dus waarom geen Linde? Nu heb ik hem eindelijk door, hij kan de L niet zeggen. Opeens noemde hij zijn zusje ‘China’. Toen ik dat eenmaal snapte begreep ik eindelijk ook wat ‘chopen’ was. Ach, lopen natuurlijk! Hij zegt het immers altijd als hij niet in de buggy wil.

Zou dus alles met ‘ch’ een ‘l’ zijn? Nee, was het maar zo makkelijk. Opeens was ‘lopen’ geen ‘chopen’ meer maar ‘jopen’. En ‘mos’ betekent ‘los’. Soms omzeilt hij het gewoon. Lekker is ‘mjam mjam’. Net zo duidelijk toch. Als zijn zusje haar babyprakjes eet staat hij erbij te kijken, ‘mjam mjam, pap.’ En voor luier gebruikt hij het engelse woord nappie. Met een prachtig accent dat ik niet na kan doen.

Een leeuw noemt hij ‘whaaah’. Nu heeft hij ook een hond een tijdlang ‘waf’ genoemd, dus daar keek ik in eerste instantie niet van op. Maar de hond heet tegenwoordig netjes ‘hond’ of ‘doggie’. En de leeuw nog steeds ‘Whaaah.’ O ja, slapen is shapen. Of sheep. Niet te verwarren met shaap, wat schaap betekent.

Laatst stelde hij ons weer eens voor een raadsel. Hij kwam ’s avonds na het eten aanlopen met een wortel, hard ‘kaas, kaas’ roepend. Hier konden we geen chocola van maken. Pas toen hij zijn schoen ging halen en daar de wortel in propte werd het duidelijk: hij doelde hier op Sinterklaas! Gisteren had hij immers van opa en oma zijn schoen mogen zetten. Dat was duidelijk bevallen. Toen hij ook nog de schoen van zijn zusje ging halen was oma natuurlijk al snel gesmolten. En ze ging snel in de kast op zoek naar een extra kadootje voor meneer. Dus wat blijkt, wat goed gedoseerde schattige Tijmpraat loont!