Als mama-die-tijdelijk-thuis-zit-met-de-kinderen-maar-stiekem-haar-werk-wel-mist pak je huishoudelijke dingen serieus aan. Alles wordt een project. Het zelf maken van Christmas puddingen, het plukken en jam maken van bramen, de dagelijkse logistiek van uitjes, boodschappen en de was. Maar het ultieme project voor een mama is natuurlijk het organiseren van een verjaardagsfeestje!
Tijm wordt twee. Vorig jaar was zijn verjaardag in het water gevallen. Letterlijk, hij had de waterpokken. Op de foto’s zie je zijn gehavende gezicht in een cakeje happen. Hij moest ze allemaal zelf opeten, want zijn vriendjes werden door hun mama’s thuisgehouden. Ik ben er nog niet over uit of Tijm dat nou zo erg vond. Als je één bent zijn cakejes misschien wel belangrijker dan vriendjes.
Maar nu is hij twee en een vrolijk en sociaal jongetje. Dus ik nodig al mijn vriendinnen met peuters uit. Ruim van tevoren stuur ik een mail uit, iedereen heeft een drukke agenda. Straks komt er niemand. De familie woont in Nederland, dus we moeten het zonder opa’s, oma’s, ooms en tantes doen.
Bij een Engels verjaardag feestje is er feitelijk één ding wat telt: de taart. En ik, als Nederlandse en ook nog eens productontwikkelaar van beroep, wil me natuurlijk niet laten kennen. Gelukkig liep ik van de zomer in Nederland tegen een cakejesvorm aan in de vorm van een trein. Die ik ondanks zijn vader, die het onzin vond want Tijm was nog laaang niet jarig, toch heb aangeschaft. En wat een gelukkig toeval, laat Tijm nou net in zijn ‘treinfase’ zitten. Nou ja, toeval, daar zitten de meeste jongetjes hun hele peutertijd in geloof ik. Zijn verjaardagskado, een gigantische partij op Ebay gescoorde duplo, waar hij meterslange treinen van bouwt, heeft ook bijgedragen. Hij loopt de hele dag alvast ‘tein, tein’ gillend door het huis.
De dag tevoren sla ik aan het bakken. Uit veiligheidsoverwegingen gebruik ik het recept dat op de verpakking van de taartvorm staat. Kan niet mis gaan, toch? Wel dus. Onze supersonische, dus veel te snel bakkende, oven weet het weer eens te verpesten. Op een of andere manier presteer ik het dat ze idioot de pan uit rijzen, niet gaar zijn en aangebrand tegelijk. Paniek. En gillen. Waar de kinderen bij zijn, foei! Maar ik laat me niet uit het veld slaan. Opnieuw. Minder bakpoeder. Oven lager. Langer erin laten. En ja, ze worden heel redelijk. De derde poging (er komen veel peuters!) nog beter.
Gelukkig biedt papa vervolgens aan de chocoladetaart voor de volwassenen te maken, want nu komen we in tijdsnood. Er moeten nog ballonen opgeblazen, slingers opgehangen, muffins gebakken, het huis opgeruimd, speelgoed klaargezet. Niet te vergeten de treintaart versieren met smarties en ander snoep. En dropveter rails. En o ja, mezelf toonbaar maken. Pffffffff. Het is nog niet eens begonnen en ik lig er al af.
Maar dan: het feest is een groot succes. Bijna iedereen komt opdagen. Tijm stuitert de hele middag rond met zijn vriendjes. De taart wordt met gepaste oeh’s en aah’s bewonderd door de gasten. We moeten hem snel gaan opeten want er beginnen al wat wielen van treinstellen te verdwijnen door kleine peuterhandjes. Helaas heeft Tijm tijdens het versieren ’s ochtends al zoveel gesnoept dat hij geen hap taart meer lust. Maar zijn luide ‘Wauw’ toen hij hem voor het eerst zag maakt alle moeite in een keer goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten