Ik dacht eerst dat het normaal was, maar nu ik andere kindjes zie blijkt dat toch tegen te vallen. Ik zal het moeten accepteren: Mijn kinderen zijn enorme hongerlappen. Ik had bij de eerste het romantische idee om de Rapley methode te gaan volgen. Dat is methode die voorschrijft dat je je kinderen geen glad gepureerde papjes voorzet, maar meer de natuur zijn gang laat gaan. Je wacht dus tot ze zelf kunnen eten. Ze kunnen dan kiezen uit hapjes die jij voor ze op een bordje legt. Die dan zelf moeten oppakken en naar binnen werken. Stukjes gekookte groente of brood. Ik zal jullie niet vermoeien met waar het allemaal goed voor schijnt te zijn, maar ik had wat vriendinnen die het gedaan hadden en het klonk allemaal heel leuk en verantwoord.
Punt is alleen dat je wel moet wachten tot ze minimaal 6 maanden oud zijn, anders hebben ze gewoonweg niet de motoriek om zelf te eten. De WHO beveelt ook uitsluitend borstvoeding aan tot die leeftijd, dus daar gingen we al voor. Toch?
Mijn kinderen dachten er anders over. Met een maand of vier, vijf werden ze allebei opeens behoorlijk kribbig. Doorslapen, wat ze allebei op een goddelijk vroege leeftijd deden, zat er helaas niet meer in. Zich braaf aan het door mama bedachte schema van elke 3 a 4 uur aan de borst houden ook niet. En even drinken, prima, maar daarna voldaan zijn? Nee, dat niet. Krijsen, dat wel.
WHO adviezen, leuke methodes pfff. Deze mama gaf het op. Hier waren harde maatregelen nodig, namelijk het toedienen van grote borden pap. De mond gaat open, net een jong vogeltje wat happend in het nest zit. Vooral Linde is hier bedreven in. Het eten moet wel in sneltreinvaart gebeuren. Als er langer dan 5 seconden geen volle lepel in de mond arriveert begint het gekrijs alsnog. Maar verder werkt het wonderen, ik heb mijn lieve blije baby terug!
En al snel is pap natuurlijk niet meer genoeg. Een tweede maaltijd moet worden ingevoerd. Groente en fruit en ja, nog geen 6 maanden, dus netjes gepureerd. Het maakt niet uit wat het is, alles gaat met grote lepels tegelijk naar binnen. Tijm was de ergste slokop. Hij had geen benul van maat houden. Hij at door tot het er letterlijk weer uitkwam. Als je mazzel had spuugde hij alleen de laatste hap uit. Maar soms was het dramatisch. Ik weet niet of jullie ervaring hebben met projectiel kotsen? Ik weet nog dat ik een keer thuiskwam en de nanny in shock aantrof. Het enige schone in huis was Tijm. Die had ze in bad afgespoeld. Verder zat de hele keuken en zijzelf onder de kots. Ze was niet eens zozeer ontdaan hierover, maar vooral over hoe het gegaan was. Hij had, zittend op de grond, het gepresteerd over de keukentafel heen te spugen. Precies waar zij stond...
Het rare is dat Tijm, nu bijna 2, een stuk minder lijkt te eten dan als baby. Wel is hij een makkelijke eter. Hij lust bijna alles. Of hij het ook daadwerkelijk opeet ligt aan zijn humeur. Maar vergeleken met andere kinderen is het echt geweldig. Ironisch genoeg zou dat juist een van voordelen van het gebruiken van de Rapley methode moeten zijn. Nou, die hebben wij daarvoor in ieder geval alvast niet nodig gehad!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten