Wat is dat toch met kleine kinderen en aankleden? Het loopt bij ons regelmatig uit op drama’s. Om te beginnen Linde, bijna 7 maanden. Zo gauw ze in de buurt van de aankleedmat komt begint ze al moeilijk te kijken. Pak je iets van een arm of been vast dan is het brullen. Heel vermoeiend. De knisperende verpakking van de billendoekjes biedt even soelaas, maar al snel is ook die niet toereikend. We hebben ook zwaarder geschut in te zetten. Een houten speelboog maar speeltjes aan hangen helpt soms. Of het plastic-met-batterijen-en-lichtjes-en-geluid-speelbordgeval. Toch blijft het behelpen.
Maar ze ligt in ieder geval stil. Dat deed broer Tijm op die leeftijd al niet meer. Die probeerde met al zijn macht onder je handen uit te rollen. Het was altijd een worsteling. En helaas werd het er met de jaren niet beter op. Integendeel, want hij wordt steeds behendiger. En sterker. Vooral zo’n net gebadderd nat jongetje glibbert makkelijk uit je vingers. Om dan met veel geschater door het huis te rennen en zich te verstoppen. Aankleden, mama, wat denk je zelf? ‘No, no, no’, schudt hij.
Het begin is het ergste, de luier. Die wil hij pertinent niet meer aan. Prima als je twee jaar oud bent, maar dan moet je wel op de wc. Heel soms wil hij dat. De eerste keer ging hij triomfantelijk zitten. Zijn gezicht verkneep persend. Ik moedigde hoopvol aan. Er kwam een klein windje. Hij trots. En natuurlijk uitgebreid doortrekken, handenwassen. Maar toen was hij er klaar me. ‘No, no cee.’ Het mooie groene potje vindt hij al helemaal belachelijk.
Dus toch aankleden, inclusief luier. Uiteindelijk is mama altijd sterker. Maar het kost veel energie. Dus nu hebben we een nieuw trucje: het zelf aankleden. OK, Tijm heeft het natuurlijk zelf bedacht. Dus het is meer dat ik daarin heb toegestemd. Maar het gaat eigenlijk heel redelijk. Soms zit hij vast, en dan komt hij aandoenlijk om hulp vragen. ‘Mama, arm’ als zijn arm vast zit. Of ‘mama mos’ (Tijm’s voor los) als hij helemaal in de knoop zit.
Het probleem is alleen dat we het niet altijd eens zijn over wat aan te doen. Hij wil eigenlijk altijd zijn pyjama aan. Die met Barbabob of die met de koe (die eigenlijk een viking met koeienhoorns is, maar probeer hem daar maar eens van te overtuigen). Of heel veel truien over elkaar. Of zijn lievelingtrui die in de wasmand lag. Die hij gisteren aanhad toen we tomatensoep aten. Of de natte kleren van de waslijn.
En dan komt er weer een heerlijke woedeaanval. Maar zoals ik al zei, ik ben lekker sterker. Dus uiteindelijk, onder luid protest, krijgt hij toch de kleren aan die mama heeft uitgezocht. Ik blij, weer een overwinning. Maar wat doet meneer dan? Hij verzamelt alle kleren die hij niet aanmocht, en zeult ze de verdere dag met zich mee. Ook als we de deur uit moeten wil hij ze niet afgeven. Zucht. En het gevecht begint opnieuw, nu om de kleren uit zijn handen te wrikken voor we de auto ingaan. Ik hoef denk ik niet uit te weidden over wie dat wint. Ik ben nog steeds sterker. Maar misschien wordt het wel tijd voor wat oordoppen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten