Huup, huup, barbatruuk!

Wat is dat toch met Barbapapa, dat die roze blob zo’n onweerstaanbare indruk maakt op kleine kinderen? Bij Tijm was het liefde op het eerste gezicht. Ik kocht een keer, uit jeugdsentiment, een kommetje en bord met een plaatje van Barbapapa. Meteen wilde meneer van geen enkel ander bord meer eten. Stond ik het dus drie keer per dag af te wassen... Toch apart als je bedenkt dat hij verder nog nooit iets van Barbapapa gezien had. Niet op tv, geen boekjes. Nergens. Sterker nog, hier in Engeland heeft niemand ooit van de roze suikerspin gehoord. Een gemiste kans lijkt me.

Toen maar opa en oma in Nederland gevraagd de volgende keer een dvd mee te nemen. Daarmee was het beklonken. Gefascineerd keek hij naar zijn grote vriend op tv. Het stuiterende jongetje dat nooit langer dan drie minuten stil had gezeten in zijn leven zat wel een half uur lang ademloos te kijken.

Nieuwsgierig naar de charmes van de roze blob kijk ik mee. De filmpjes doen enigszins gedateerd aan, maar weten toch zelfs mij te boeien. Ondanks, of misschien dankzij, het feit dat ze vrijwel nergens over gaan. De verhaallijnen zijn matig tot slecht. De tekeningen simpel. Maar daarom juist erg verfrissend. Al die overgestileerde overgemarkete BBC programma’s beginnen me al goed de keel uit te hangen. Tijm heeft daar nooit wat aangevonden.

Nee, dan Barbapapa. Die nasale voorleesstem! Droogkomisch. Als je niet beter wist zou je denken dat het één grote ironische satire is. Ik lig dubbel!

Barbapapa is een grote braverd. Altijd klaar om poesjes uit bomen te redden, dieren uit de dierentuin, kindertjes uit het vuur. Zoals ik al zei, voor de verhalen kijk je niet. Maar die teksten! De enige die ik mij van vroeger kan herinneren is natuurlijk de klassieker ‘Huup, huup, barbatruuk!’ Maar de serie heeft nog veel meer moois te bieden.

Barbapapa wordt geboren. Dan komt hij aan bij het huis van zijn nieuwe vriendjes in wiens tuin hij geboren is. Zegt de moeder:
‘Wat moeten we daarmee, we hebben al een kat. Die moet maar naar de dierentuin.’
Barbapapa loopt braaf mee. Bij de dierentuin aangekomen knikt de directeur tevreden. ‘Een prachtexemplaar.’

Barbapapa gaat op reis, want hij is op zoek naar nieuwe vriendjes. Bij de trein aangekomen mag hij er niet in, hij moet in de veewagen. De conducteur duwt hem ernaartoe: ‘Meneer, volgens het reglement, opschieten, vlug. Hier kunt u plaatsnemen, hupsakee!’

Waarom Barbapapa nu een grote revival maakt in Nederland? Ja, er is natuurlijk het jeugdsentiment van de jaren zeventig ouders, die de roze vriend uit hun jeugd graag overdragen aan hun kinderen. Zo begon het bij ons immers ook. Maar de hedendaagse peuters laten zich echt niet de eerste de beste roze blob aansmeren. Ik denk dat het vooral de simpelheid is die ze aanspreekt. Vooral na al dat marketinggeweld dat er tegenwoordig op tv is. Hier in ieder geval twee fans! En ik denk dat ik weet wat Tijm straks in zijn schoen krijgt!

Overigens kon ik dit stukje schrijven met dank aan Barbapapa. Tijm is ziek, en zit al een half uur braaf te kijken. In zijn Barbapapa pyjama. En zusje Linde ook in de wipstoel. Barbapapa bedankt!