donderdag 20 oktober 2011

Overspannen

Er is zo veel geschreeuw. In mijn huis, in mijn hoofd, in mijn oren en in mijn mond. Net uit de douche, nog nat, begint het al, ze willen de blauwe handdoek met de oranje ster. Allebei, en er is er maar een. Hij krijst, gromt en brult, stampvoetend. Zij blèrt met lange uithalen, krokodillentranen springen uit haar ogen. Ze druppen de gang vol, laten natte voetstappen achter en heel veel lawaai. De baby, nog in haar bedje, wordt er wakker van en huilt mee. De herrie resoneert door het huis, de druk bouwt op in mijn hersenpan en voor ik het weet schreeuw ik mee. Ik kijf, scheld en gil. Ik duw kinderen kamers in, bloot en nat en strooi nare kreten in het rond. Het lawaai is nu ook van mij. Ergens diep in mijn hoofd klinkt een klein stemmetje. Zachtjes, dan iets harder, probeert het stemmetje over het lawaai heen te komen. ‘Niet schreeuwen,’ roept het stemmetje. ‘Dat werkt alleen averechts. Loop nou even weg, naar beneden, bedaar. Tel tot tien en kom rustig terug. Stop met schreeuwen. Stop met schreeuwen. Stop met schreeuwen.’ Ik hoor het stemmetje wel, maar de goede raad wordt niet verwerkt en mijn mond schreeuwt door. Hoe de razende schreeuwpartij eindigt gaat verloren in een zee van geluid. Opeens zit ik daar, met twee blote, nog glimmend natte kinderlijfjes tegen me aangedrukt. Nahikkend legt zij haar hoofd in mijn nek. Hij klemt zijn armen stevig om ons drieën heen. Het is stil en ik weet niet wat ik moet zeggen dus knuffel ik maar.

Ik droog ze af en kleed ze aan. Ze spelen, dan weer leuk, dan weer boos schreeuwend. De baby krijst mee, moe van gemiste slaap. Ik negeer het, met tuitende oren. Ik weet wel waardoor het komt. We zijn niet uitgeslapen, want baby’s tanden staan op het punt van doorbreken en ook de nacht was vol gehuil. We zijn uitgeput van het geschreeuw. En ik schaam me. Nooit meer, neem ik me voor, nooit meer laat ik me zo gaan. Ik word een goede moeder.

Een paar uur later sta ik bij de deur, jas aan, we moeten weg, de peuterschool wacht. Ze komen niet, al roep ik ietsje harder. Dan komen ze de trap af, op hun billen, hun meest ondeugende blik in hun ogen. Ik loop naar boven, de overloop op en stuit op een berg. Een hele hoge berg. Alle kleren, uit alle kasten, liggen op deze berg. Ik zie mijn drie peutervrije uren verdampen, opgaan in uitzoeken, vouwen en opruimen en de stoppen slaan weer door. Heel ijl klinkt nog het stemmetje, het zijn peuters, zie er de lol nou van in, maar het vervliegt in de denderende tirade die volgt.

Anderhalf uur later, de peuters op de peuterschool, de baby in bed en de kleren weer in de kast, is het stil in huis. In mijn hoofd tettert en schettert het door, tot in mijn trillende vingertoppen echoot het geschreeuw na. De rust komt niet, het werk blijft liggen en voor ik het weet is het tijd de peuters weer op te halen.

27 opmerkingen:

  1. Wat vervelend hè? Ik had gisteren ook zo'n moment. Maar hoe kan jij nou gas terug nemen in al die drukte? Een keertje een avond uit ( oppas vragen ). Ik voel met je mee en misschien helpt blog-therapie? Blog het maar lekker van je af.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Amber, dat helpt zeker, waarom denk je dat ik een blog heb ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ach meid, dit is zó herkenbaar ...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. jemig jah, soms IS het gewoon ONgewoon druk en VERMOEIEND kleine kinderen ....( oh en de combi met groters ook btw want die komen dan weer om 2:30 thuis de trap opstommelen na het uitgaan.....ik zeg wel eens tegen collegaatjes, ik zou zo graag eens 7 uur aan een stuk willen slapen, voor een weekje ofzo, dan ben ik vast niet meer moe)
    Ik heb met je te doen hoor dat je oren zo tuteren, probeer idd eens lekker te ehmmm luchten ( k durf het woord rusten niet in mijn mond te nemen , want met 3 ukkepukkies zal er vrij weinig rust voor moeder zijn :-) )

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Zooooo herkenbaar. Ik neem me telkens voor als het weer rustig is na een nacht slaap: het is zó leuk, geniet ervan. Niet schreeuwen, lach met ze mee en laat en laat je niet opjutten. De was en de schoonmaak, het werk, het komt later wel. Maar ja, voornemens he.... als je moe bent en er lopen drie van die typetjes uit puk vd petteflet (hoehetenzeookalweer) om je heen... soms is het lastig!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Mooi verwoord. Bah, ja, dat gevoel dat je je er niet zo over moet opwinden, gecombineerd met een knagend schuldgevoel, is haast nog erger dan de vermoeidheid zelf.
    Ben blij dat jij dat ook hebt, want in veel blogstukjes lijk je het zo dik voor elkaar te hebben! Maar zo is het ook met kleine kinderen he: er zijn geweldige dagen (maar dat zijn er niet zoveel), en het brede fenomeen 'kind zien opgroeien' is geweldig. Maar de praktijk van alledag pakt soms zo akelig uit. Vooral gebroken nachten zijn zooooo slopend... vanavond jasmijn calpol...?

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Tja, Petra, schijnt bedriegt, maar je wilt het op je blog ook wel een beetje gezellig houden natuurlijk. Het probleem is dat mijn kinderen mijn opvliegendheid hebben geërfd. Dat geeft een nogal explosief mengsel.
    En die calpol zit d'r al in hoor.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Hoihoi, Ja die peuterschooluurtjes zijn zo om en zeker op een dag zoals je beschreef. Herkenbaar!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Trópenjaren zijn het. Weet je wat mij hielp, toen? Toen mijn Polletjes nog klein en zeurderig en onzelfstandig en afhankelijk en poepende en spugende viespeukjes waren? (en nu verlang ik dus terug naar die tijd -snapjijhetsnapikhet)
    Toen keek ik zo ongeveer elke week naar die conference van Brigitte Kaandorp (uit ..En vliegwerk (?)) en lachte tranen met tuiten.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. of kijk op uitzending gemist naar ´home sweet home´ van de ncrv. ik had gisteren ook zo´n dag. het is ook niet de doen, 3 kleintjes in de herfstvakantie ZONDER ECHTGENOOT. ik vond het een heerlijk ontspannende, ontroerende documentaire en als bonus leer je ook nog eens op een bedaarde manier ruzie maken. xxmarien

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Ik herken het helemaal... ook al is het een hele tijd geleden. En nu... nu heb ik drie "pubers" en het is genieten. Echt, die tijd komt ook. Sneller dan je denkt. En dan denk je.... help, heb ik er wel genoeg van genoten?? Gek he.....

    BeantwoordenVerwijderen
  12. O, dat klinkt lekker ontspannen zeg ;) Wat ben ik blij met mijn elfjarige superrustige dochter (voor zolang het duurt uiteraard ;))

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Sjonge, heftig joh. Wel kanp geschreven, ik zie het helemaal voor me. En inderdaad heel herkenbaar. Ik denk dat we allemaal wel eens zo'n dag hebben...

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Volgens mij hebben we allemaal wel van die dagen - hou vol meid ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Dank allemaal voor de reacties. Het is echt een hart onder de riem te weten dat ik niet de enige ben die het af en toe even niet meer aan kan...

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Pijnlijk herkenbaar. Geen goede moeder worden, maar goed genoeg vertel ik mezelf.

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Ach meissie toch. Af en toe wil het gewoon niet lukken he. Wat wellicht helpt is dat we dat allemaal kennen!

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Wat heerlijk om te lezen dat ik niet de enige ben die vaak ontploft. Ik wil je niet bang maken, maar als ik de filmpjes van vroeger (8 jaar terug ofzo) bekijk leek het allemaal zo behapable). Nou waren die van mij (4 stuks) niet overdreven druk of ontdeugend , maar het was natuurlijk altijd wel een hele happening. Ik ervaar het nu (jongste 10, oudste 14) als veel erger. Die van mij zijn zeer mondig, slim en eigenwijs. Allemaal van mij geerfd natuurlijk dus ik doe dubbel mee in de strijd. En het is bijna elke dag strijd, soms zou ik bijna wensen dat er 1 gaat verhuizen. Gaat het een dag goed, 1 stap vooruit, dan is het de volgende dag 2 stappen achteruit. En nu in de herfstvakantie gaan ze ook nog heel laat naar bed waardoor ik nòg later ga om eigen tijd te hebben. Betrapte zo mijn oudste om 01.30 op nintendo'en. Dan ben ik de volgende dag niet gezellig. Gelukkig komt mijn man over 2 weken weer thuis van een werkreis. Hij is veel relaxter. Soms zou ik dat ook wel willen zijn. Sorry dat ik nu ook mijn hart lucht, maar probeer echt te genieten van de leuke dingen nu, dat heb ik vroeger denk ik toch te weinig gedaan!

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Gerry, je bent hier welkom om je hart te luchten hoor. Wij vrouwen moeten elkaar steunen! Begrijp ik het goed dat je man (n de herfstvakantie) een paar weken weg is en jij met 4 kinderen zit? Dat is ook nogal wat, logisch dat het je niet makkelijk valt. Als hij terug is heb jij in ieder geval eens recht op wat lekkere verwenuurtjes voor jezelf, neem die ook!

    BeantwoordenVerwijderen
  20. Nienuh, helemaal gelijk. Sterker nog, ik denk dat wij moeders moeten accepteren dat we, met onze uitvallen, nog steeds goede moeders zijn, niets goed genoeg. Kijk eens naar alle reacties (wat doet me dat goed dames) het lijkt me toch wel duidelijk dat dit gewoon allemaal goede moeders zijn!

    BeantwoordenVerwijderen
  21. Pfff...gelukkig heel herkenbaar. Je weet dat je niet de enige bent maar het is wel fijn om de reacties op dit bericht te lezen. Net als dat oudere bericht 'Ontboezeming' wat heel veel bij mij heeft losgemaakt omdat ik ooit in zo'n zelfde situatie heb gezeten en mijn kind van toen nog maar pas 3 jaar oud zo'n pijn heb gedaan. Gelukkig kwam ik vrij snel tot bezinning en is het daarna nooit meer zover gekomen....maar als ik er aan terug denk krijg ik nog steeds tranen in mijn ogen.

    Maar goed...wat ik ook zeggen wil...ik heb veel aan je blog.

    BeantwoordenVerwijderen
  22. Hoe is het nu met je?

    Roos

    BeantwoordenVerwijderen
  23. Gaat wel goed, alleen erg moe want nog steeds een behoorlijk slaaptekort... Ik zal morgen een update plaatsen!

    Anoniem hierboven, fijn dat je er iets aan hebt, daar doe ik het voor. (en voor mezelf net zo goed natuurlijk)

    BeantwoordenVerwijderen
  24. Net weer mijn woensdag vrije dqg met de kinderen (van 3, 5 , en 6) overleefd maar ik moet zeggen dat ik dat echt veel vermoeiender vind dan een dag werken. Morgen mag ik lekker weer naar kantoor! O jee wat zeg ik nu....ontaarde moeder.

    En kijk vooral bij uitzending gemist naar de documentiaire Home sweet home, van de ncrv, over een Nederlands echtpaar in de UK. Duurt wel ruim een uur maar is de moeite waard.

    BeantwoordenVerwijderen
  25. Ik kan me dat levendig voorstellen Anne, ik denk soms ook dat ik maar weer een baan met zoeken... Wil ik ook overigens, maar, lang verhaal...
    En je bent de derde nu die die documentaire aanbeveelt, we gaan hem kijken!

    BeantwoordenVerwijderen
  26. oeioei,
    inderdaad herkenbaar. Soms gil ik er gewoon bovenuit, of gooi ik met iets ( naar de grond weliswaar, niet naar of met mijn kindjes ;-). In mijn klas is het vaak ook al druk, en ik wééét dat roepen niet helpt. Maar hoe goed en pedagogisch verantwoord ik me in de klas kan houden, thuis lukt het me gewoon niet altijd. IK WIL RUST EN STILTE af en toe. En dus sta ik in het weekend op 6 uur op, sluip ik naar beneden, en geniet ik 15 minuten van de stilte, het ochtendgloren en de eerste kop koffie van de dag. En dan maar hopen dat geen van de 4 anderen me heeft gehoord...en dat ze me m'n rust gunnen. En als ik af en toe eens alleen thuis ben, dan zet ik zo'n héle foute relaxatiecd op. En geniet ik van de rust. pffffff.Geen stress hoor, jij staat ergens helemaal bovenaan in mijn top 100 van "Goede moeders"!!
    Veel liefs en sterkte
    MV

    BeantwoordenVerwijderen