Op reis

Ik heb een kadootje voor jullie,’ zeg ik, en houd een grote plastic zak omhoog. Tijm kijkt verbaasd. ‘Ben ik jarig mama?’
‘Nee, je bent toch al jarig geweest? Nee, het is voor Tijm én Linde. Voor de vakantie.’

Tijm graait de tas uit mijn hand. Hij keert hem ondersteboven.
‘Rugzakken!’ juicht Tijm.
‘Tas!’ juicht Linde.
Voor allebei is er één, de aap is voor Tijm, de uil voor Linde.
‘Voor in het vliegtuig,’ leg ik uit. ‘Voor als we naar tante Frederiek gaan. Want tante Frederiek woont héél ver weg. Wel dertien uur vliegen.’

Tijm en Linde rennen meteen naar de speelgoedkast. Ze proppen de rugzakken vol. Tijm stopt rails in zijn tas. Blokken. Een puzzel en een hamer. Een rammelaar voor Jasmijn. Linde stopt autootjes in haar tas. Maar er kan nog meer bij. Tijm vult hem op, met boeken. Tijm’s rugzak gaat op zijn rug. Linde sjort aan de hare. Het lukt niet. Tijm helpt mee. Nog lukt het niet. ‘Mama, help!’ roept Tijm.
‘Tas doet het niet,’ zegt Linde vertwijfeld.
‘Tijm, hij is te vol, te zwaar. Linde is maar een klein meisje.’
Ik haal de tas leeg. Ik stop de kleurpotloden erin. Een kleurboek. Dat is beter. Dan doe ik Poppa in de tas.
‘Neehee,’ krijst Linde. ‘Poppa niet tas mama.’
Ik kijk verbaasd. Poppa moet toch ook mee? Linde schudt resoluut haar hoofd. Natuurlijk. Niet ín de tas. Ik hijs de rugzak op Linde’s rug.

Linde haalt haar onafscheidelijke rode jas, stevig klemt ze hem onder haar arm, onafscheidelijke Poppa onder de andere. Samen staan ze bij de deur. ‘Kom mama, schiet op,’ roept Tijm, ‘we gaan.’
‘Kom, mama,’ roept Linde, ‘naar tante 'iek.’
‘Maar we gaan niet nu,’ antwoord ik. ‘We gaan pas volgende week.’

Even kijken ze beduusd. Dan barst het gebrul los. ‘We willen niet volgende week. We gaan nu. We moeten nu écht weg. Nu, mama, nu, we willen nu.’
‘Dat kan toch niet,’ antwoord ik. ‘Het vliegtuig gaat niet nu. Papa is er niet. Die moet toch ook mee?’

Na een uurtje ebt het gebrul weg. Papa komt thuis. Trots laten Tijm en Linde de rugzakken zien. ‘Voor de vakantie,’ vertelt Tijm. Hij nestelt zich op papa’s schoot. ‘Papa, tante Frederiek heeft een heel groot zwembad, toch? En op vakantie hoef jij niet te werken? En, mama zei, in Bali is de zee heel warm.’

Linde heeft Papa ook gezien. Ze pakt haar rugzak, haar jas, Poppa, en trekt hem aan zijn arm naar de deur. ‘Papa thuis,’ constateert ze. ‘Naar tante 'iek. Nu.’

De volgende ochtend staan ze weer klaar bij de deur. De dag erop ook. Linde met tas, jas en Poppa. Tijm met zijn rugzak vol rails. Elke dag zijn ze weer boos. Nog drie nachtjes slapen. Nog drie dagen, dan gaan we echt. Met de rugzakken. En Poppa ook. Maar de onafscheidelijke jas, daarvan nemen we afscheid. Die blijft thuis. Want in Singapore is het warm. En zonnig. Misschien blijven we wel lekker daar.