woensdag 22 december 2010

Wachten

Ik heb de laatste dagen een liedje in mijn hoofd. Een liedje van Bert en Ernie. De vriendjes wachten op Sinterklaas, en om de tijd te doden zingen ze.
Eerst Bert met zijn lage bromstem: ‘Wachten duurt laaaaaang, laaaaaaaang, laaaaaaaaang, wat duurt dat wachten lang.’
Ernie is het er niet mee eens. Het líjkt maar lang te duren. Hij zingt: ‘Wachten duurt kort, kort, kort, wat duurt dat wachten kort.’ De ‘kort’ zingt hij zo kort en ingeslikt dat de ‘r’ nauwelijks te horen is. Mijn broertje lag vroeger met zijn vriendje rollend van het lachen op de grond het liedje na te zingen: ‘Wachten duurt kut, kut, kut, wat duurt dat wachten kut.’

Het is mijn broertjes versie die ik de laatste dagen in mijn hoofd heb. Het wachten valt me zwaar. Wist ik het grootste deel van mijn zwangerschap hooguit afgerond in maanden hoe zwanger ik was, nu tel ik de dagen. Uren. Minuten. Zesendertig weken en vijf dagen. Overmorgen is de mijlpaal bereikt. Met zevenendertig weken mag ik thuis bevallen. Het voelt als toestemming, baby, je bent klaar, je mag komen. Kerstavond is het dan. Een kerstkindje. Dat het vanaf dan zomaar nog vijf weken kan duren, daar denk ik niet aan. Eén stapje tegelijk. Mijn lichaam is op. Klaar. Al maanden kan ik mijn verkoudheid niet afschudden. Na een kleine boodschap moet ik uren uitrusten. Elke keer dat ik opsta, iets of iemand til, de trap op loop, spant mijn buik zich samen in een pijnlijke wee. Misschien was het te snel. Te veel. Drie kinderen in drie jaar. Toch zo gezellig. Ik verheug me op het kind. Maar het wachten valt me kut.

Ook Tijm en Linde zijn er klaar voor. Als een ui pellen ze de lagen van mijn buik. Trui, shirt, hemd, broekband, tot de blote dikke buik. Allebei aan een kant geven ze kusjes. Linde blaast bellen en schaterlacht. Tijm geeft kopjes, wrijft als een poes. ‘Lieve baby, hier is je grote broer.’
Ook ik wrijf de dikke buik. Ledematen en harde stukken butsen naar buiten.
‘Ja, dat is jullie broertje of zusje.’
‘Dat weten we niet, hè mama?’ zegt Tijm.
‘Nee, dat weten we pas als ie eruit komt.’
Tijm maakt het niet uit. Soms wil hij een broertje, soms een zusje. Hij heeft al een zusje en dat vindt hij leuk. Maar een broertje heeft hij nog niet.
Dan worden de kussen grover, lomper, de kopjes geduw. Ze buitelen over mijn buik. Mijn baarmoeder spant zich samen. Een voetbal verhardt zich van binnen. Pijnscheuten trekken door mijn rug. Ik verlies mijn geduld.
‘Eraf, eraf, je doet me pijn.’

Na wat duw en trekwerk druipen ze af. Het is niet makkelijk, leven met een hormonale, vermoeide moeder. Die het even allemaal niet meer trekt. Soms zijn ze lief, zo lief, en zwijmel ik weg bij de gedachte dat ik er nog een krijg. Ze spelen samen. Klimmen in de kinderwagenbak. Verkleden zich als kerstman en trekken sneeuwpakken en mutsen aan. Dan weer voelen ze feilloos aan hoe op ik ben en jengelen ze, krijsen ze, huilen ze en willen niets. Althans niets wat ik wil. Maar net als ik de rollen behang en lijm heb besteld komen ze aanlopen, de liefste glimlach, een glinster in de ogen. Vier armpjes om mijn nek. ‘Mama, ik hou van jou,’ fluistert Tijm in mijn oor. De slijmballen. Maar ik trap erin, met open ogen. Ik wil er nog een. Hij of zij mag komen. Ik ben er klaar voor.

12 opmerkingen:

  1. Het is wel retro-tijd. Ik zit alsmaar op dat "onbewoonde eiland" van kinderen voor kinderen. Laat nr 3 nog maar even een paar weekjes lekker dik worden. Heb je voldoende hulptroepen?
    Tip voor je receptenblog: die zuurkoolsoep van Helma. Stond in de Allerhande.Heb hem laatst weer gemaakt. Herlijk. Sterkte met de buik.
    Je moeder

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oe ja, die zuurkoolsoep. Maar je kunt hier geen zuurkool krijgen. Die moet ik dan eerst maken. Net oma gesproken maar vergeten te vragen naar die pot... Je moet maar wat zuurkool meenemen als jullie komen!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Leuk he, kinderen. Maar af en toe moet je ze even ergens kunnen parkeren, zeker als je bijna 37 weken zwanger bent (-; Succes nog even.Het is idd dapper hoor, 3 kinderen in 3 jaar.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. De laatste loodjes wegen, oh cliché, het zwaarst. Maar het komt vast en zeker allemaal goeed.

    Fijne feestdagen!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hang in there! Het kan nooit meer heel lang duren. Maar ja, als je aan het wachten bent, dan is het gewoon kut ja.
    Waren Tijm en Linde ver over tijd? Dan weet je een beetje wat je verwachten kunt misschien.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. haha het wachten duurt hier ook kut. en vooral zwaar...niet het wachten, maar ik...
    succes maar weer (vanavond gaat t gebeuren toch?) en hele fijne dagen. liefs!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Veel succes met wachten Karien.... Ik heb ietsie langer gedaan over 3 kinderen: 3 jaar en 9 maanden. 't Was af en toe heavy, maar eigenlijk altijd leuk!! ('t zijn inmiddels alledrie volwassen en leuke kerels!)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Sterkte met wachten. Of eh... is 't al gebeurd?

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Nee hoor, we wachten vrolijk door...

    BeantwoordenVerwijderen
  10. @ Karien: Okee. Fijn dat dat woordje 'vrolijk' ertussen staat. ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Wachten is nooit leuk. Hopelijk duurt het niet lang meer. En de allerbeste wensen voor 2011 natuurlijk! Groetjes!

    BeantwoordenVerwijderen