Mijn humeur is op het moment grilliger dan de Himalaya. Van hoge pieken duikel ik in een oogwenk in onpeilbare dieptes. Hormonen, moeheid en lage bloeddruk regeren mijn lichaam en mijn leven. Uitrusten, is het devies. Maar hoe? Alleen Barbapapa biedt soms uitkomst. Nadat Linde geboren was zwoor ik minstens drie jaar te wachten met de volgende. Een snel vergeten voornemen. Onze kinderen zijn zo leuk, zo lief. Nee, ik kon makkelijk drie kinderen in drie jaar aan. Mogelijk terecht, echter zwanger zijn met een tweejarige peuterpuber en een dreutelende dreumes is andere koek. En de koek is op. Mijn koek. Maar ik ben de mama. Ik moet me groot houden. Tot ze in bed liggen. Dan barst de bom. Wie in het schootsveld staat krijgt de volle laag. Dat is papa. Maar papa is een man. Papa snapt het niet. Hij is van de ratio. Hij gelooft niet in hormonen. Met enige moeite ziet hij het probleem – moe, pijn, drukte – maar niet waarom dat zijn avond moet vergallen. Het is immers een gegeven. Niet oplosbaar, althans niet de komende zes maanden. Ik heb hier toch zelf voor gekozen? Erover praten heeft geen zin. Dus praat ik niet. Ik schreeuw. Ik stampvoet. Ik maak uit voor rotte vis. Laat mijn hormonen schaamteloos het hoogste woord voeren. In plaats van uit te rusten op de bank verspil ik mijn laatste restje energie aan nutteloze boosheid. Om de volgende ochtend de dag met te weinig slaap en barstende koppijn te moeten beginnen.
Mannen. Al mijn vriendinnen begrijpen meteen wat ik nodig heb. Een arm om mijn schouder. Een ocharme, wat zielig, wat heb je het toch zwaar. Een ga jij lekker op de bank liggen dan was ik af. Maar dat vindt hij onzin. Niet het afwassen, dat doet hij wel, maar het gelul eromheen. Niet zeuren, is zijn stelling. Het is al vervelend genoeg, dus waarom zou je erover zaniken? Dat maakt het alleen maar erger. Dat het mijn uitlaatklep is, ik me daardoor beter voel, een beetje van mijn misère aan hem kan overdragen, dat wil er bij hem niet in. Praten over emoties lost niets op. Hij weet heus wel dat ik het zwaar heb, dat hij veel weg is. Als hij thuis is doet hij extra klusjes om mij te ontlasten, en meer kan hij niet doen. Vindt hij. Is allemaal ook waar. Maar waarom vind ik het dan niet genoeg? Waarom moet ik ook nog zijn medeleven? Omdat ik een vrouw ben. Een zwángere vrouw. Ik voel me rot. En ik wil geen oplossingen. Ik wil zwelgen. Ik wil me ongegeneerd kunnen wentelen in mijn moeheid, mijn misselijkheid en mijn pijn. Ik wil niet horen dat het ooit beter wordt. Nu is nu, en nu is het miserabel. Wie anders beweert wake zich voor mijn hormonen!
Zwelg maar even lekker :-) En tja mannen.....
BeantwoordenVerwijderenEcht vervelend dat je daar zo'n last van hebt. Ik had door de hormonen negen maanden lang een prenatale depressie. Pas na de geboortes knapte ik op.
BeantwoordenVerwijderenMaar je hebt je humor nog niet verloren lees ik. En dat is je reddingsboei. Laar jouw lief deze blog evenlezen. Dan snapt hij het weer helemaal. Eigenlijk moeten 'zwangere' mannen op cursus: 'omgaan met hormonale verandering van vrouwlief.'
Mama'ritha, hij heeft het al gelezen, ik had het speciaal voor hem geschreven! En het werkte, hij snapt het nu veel beter, Heerlijk, als je de dingen zo op kunt schrijven die je niet kunt zeggen, althans niet zonder te schreeuwen... Wat naar dat je prenatale depressie had zeg. Je hebt ook nog eens een boel zwangerschappen gehad. Ik begin te twijfelen, het zou verstandig zijn als we het hierbij laten (beter voor ons huwelijk ;) )
BeantwoordenVerwijderenEnne, die cursus, goed idee!
:-) ik lees 1 x tje niet en hopla... je bent zwanger.Gefeliciteerd.... en ja t zijn soms zware weken de eerste trimesters ( alhoewel ik nooit ergens last van had...ik vond het werkelijk de gweldigste tijd van mn lijf/leven :-D)maar ik weet er genoeg van om te weten dat het niet bij iedereen zo is....ik zou zeggen geef je er lekker aan over... t is allemaal hormonaal dus je kunt het niet bevechten noch negeren......neem lekker je rust en zwelg lekker ....
BeantwoordenVerwijderenHe, heb ik wat gemist?! GEFELICITEERD!!!! Leuk hoor, zwanger zijn (-; O nee, ik bedoel, och arme, arm om je heen, ga lekker uitrusten (voor zover dat lukt) en ik snap maar al te goed hoe vreselijk mis het met je humeur kan gaan door de hormonen en vooral de moeheid en het lichamelijke ongemak. Je kan niet alles tegelijk, toch? Maar leg dat maar eens uit aan kleine kinderen of mannen... En het wordt ook beter. Als alle drie de kinderen boven de 17 zijn (-; (en de zwangerschapshormonen, daar heb je al minder snel minder last van)
BeantwoordenVerwijderenGaaf. Weer een blogster zwanger. Ik geniet, euh pardon, lijdt, mee!
Gefeliciteerd èn sterkte dan maar! En tja, moederhormonen maken de communicatie met de meeste mannen er inderdaad niet eenvoudiger op. En die is toch al niet altijd eenvoudig. Toen ik ooit eens (in níet-zwangere-toestand) erg opzag tegen een maagonderzoek (met slang) en daarover begon tegen mijn echtgenoot zei deze doodleuk: 'nu even niet, ik zit nog in mijn ochtendhumeur' ;-).
BeantwoordenVerwijderen