woensdag 30 december 2009

Hongerstaking

Met Tijm is het hollen of stilstaan. Ik heb het eetgedrag - veel en snel - van mijn kinderen eerder beschreven. Maar opeens gaf hij er de brui aan. Hij weigerde pertinent zijn warme eten. Het ging stapsgewijs. Eerst stopte hij met groente. Alleen verzopen in een flinke berg tomatenketchup wilde hij er soms nog aan beginnen. Toen met aardappels. Die lust ik zelf ook niet, dus daar maakte ik me niet zo’n zorgen om. Maar toen hij zijn lievelinggerecht – pasta met rode saus – niet meer aanraakte begon ik mij zorgen te maken. Het enige wat hij af en toe nog at was vlees. ‘Worst’ genoemd. ‘More worsjt, more.’

Ook de boterhammen en het ontbijt gaan er steeds moeilijker in. Mijn mollige peuter begint te veranderen in een dun lang mannetje. Zijn energie niveau lijkt er niet onder te lijden, dat blijft als vanouds hoog. Misschien aangestuurd door de welhaast onverzadigbare drang naar melk waar het eet-weigeren mee gepaard gaat? ‘More molk, molky, molky!’ roept hij steeds.

Ik probeer het met de zachte hand. Mijn vliegtuigen en treinen stagneren voor de gesloten poort van zijn mond. Hapje voor mama, hapje voor Linde, hapje voor Tijm. Helaas. Papa is voor de hardere aanpak. Niet van tafel voor het op is. En als je niet eet voor straf meteen naar bed. Terwijl papa de krant leest zit Tijm braaf aan tafel, voor zijn bord. Hij probeert met lieve praatjes en gekke bekken de aandacht van papa te trekken. Die leest stoïcijns door. Na een half uur wordt Tijm, onder de arm van papa met luid protest naar bed afgevoerd. Waar hij braaf gaat slapen. Dat wel. Maar eten, nee.

De volgende dag met het kerstdiner zit hij al een uur van te voren klaar aan de netjes gedekte tafel. Hij heeft zijn eigen bestek en Barbapapa bord erbij gepakt. We zijn dus optimistisch. Het voorgerecht is serrano ham en kaas. Succes verzekerd, denk ik nog. Maar op het moment dat het eten op tafel komt draait hij door. Hij wil meteen weg.

Uiteraard komt de hele familie met adviezen. Van al dan niet streng zijn, tot verwennen met de lekkerste hapjes. Maar ik denk dat het weinig uitmaakt. Het is puur een machtsspelletje. Kijken wie het het langst volhoudt.

Ach, waarschijnlijk is het, zoals bijna alles in zijn peuterleven, een fase. Gaat wel over. En in de tussentijd is het een kwestie van creatief ouderschap. Zorgen dat hij vergeet dat hij niet wil eten. Vaak is het een bij voorbaat hopeloos verloren strijd. Maar soms, onverwacht, succes! Zoals zojuist. Ik had voor de volwassenen een grote pan kip tikka masala gekookt. Daarvan gaf ik Tijm alvast wat. Ik had geen zin er voor hem rijst bij te koken. Hij zou het immers toch niet opeten. De curry was alleen vrij pittig uitgevallen. Ik had net een groenteprutje voor Linde gemaakt, zoete aardappel, pastinaak en courgette. Ik dacht, ik roer dat erdoor, heeft hij meteen wat groente. Een kwak yoghurt er overheen. Ik voelde me een beetje schuldig, een luie moeder. Maar ja, elke keer die moeite doen voor iemand die het toch niet opeet. Tijm zat al klaar aan tafel, met de Chinese eetstokjes die hij van tante Frederiek uit Singapore gekregen had. Je raadt het al, de kom ging schoon op! En de tweede ook. Zouden ze in China de kinderen een vork geven als ze niet willen eten?

1 opmerking:

  1. Tja, op stukjes waar ik in voorkom moet ik natuurlijk helemaal reageren...erg grappig!

    BeantwoordenVerwijderen