Ik ben weer aan het werk en de kinderen gaan naar de creche. Waarom gedragen kinderen zich tijdens het halen en brengen altijd alsof je ze ik-weet-niet-wat aandoet? Terwijl je steevast te horen krijgt dat ze, toen jij weg was, een prima dag hebben gehad. Is dit een wereldwijd complot van crecheleidsters? Anders zou immers geen ouder meer een creche gebruiken. Alhoewel mijn kinderen vaker woedeaanvallen en aanstelleritus voor hun moeder lijken te bewaren. Een ondankbaar vak.
We hebben alweer een hoop meegemaakt. Het begon met wat nu bekend staat op de creche als het ‘ontbijt incident’. Linde is de jongste in de creche. Het zwangerschapsverlof in Engeland is lang, de baby groep bestaat vooral uit rondbanjerende dreumessen. Die toast en rice crispies eten als ontbijt.
Ik had netjes een pak pap voor haar meegenomen. Desondanks lees ik de tweede dag op het dagformulier dat ze geen ontbijt heeft gehad. Vol verbazing vraag ik of ze haar ontbijt niet wilde. Mevrouwtje staat bekend als enorme hongerlap, dus niet ontbijten betekent in de regel ernstig ziek. Nee, is het antwoord, we wisten niet wat ze moest eten. Nou, die pap dus. Of anders gebruik je je gezond verstand, verzin een list, geef d’r toast en rice crispies voor mijn part. Of je belt me? Ik heb mijn mobiele nummer niet voor niets met dikke stift in haar map geschreven. Ik maak verder geen ophef, want wil niet meteen al bekend staan als een lastige ouder.
In de auto naar huis ga ik me echter steeds meer opwinden. Ik praat mezelf aan dat het een vreselijke creche is. Ik denk terug aan het gesprek dat ik had met de groepleidster van Tijm. Die zei, toen ik aangaf dat Tijm geen verse aardbeien mag en niet teveel mandarijnen, dat dat geen probleem was, omdat ze nooit vers fruit hadden. Nou was ik al niet te spreken over het nogal engelse, dus zware, menu met veel toetjes. Tijm heeft beide dagen amper gegeten. Zelfs de zoete toetjes laat hij staan.
Het gebrul achter in de auto wakkert mijn gepieker verder aan. Moet ik dan maar onstlag nemen? Of toch de veel duurdere creche in het dorp? Paniek overmeestert mij. Thuisgekomen volgt er een huilbui en ruzie met Roel. Ik ben twee weken aan het werk en het is al mis. Ik zie het somber in.
De volgende dag, zonder gebrul op de achterond, kan ik weer helderder nadenken. Die middag op de creche lijkt het allemaal mee te vallen. Het management biedt uitgebreid de excuses aan voor het ontbijt incident. Er hangt een groot stuk papier in de keuken met ‘Linde eet pap!’ En wat blijkt, Tijm heeft netjes zijn toetje gegeten. Fruit. Hij zat naast een jongetje die vanwege een melkallergie het normale toetje niet mocht. En daarom fruit kreeg. En ruzie met Tijm, die zijn fruit wilde stelen. Waarop de leidster, op eigen initiatief, voor Tijm ook een bakje fruit bestelde. Wat hij met smaak opat. Mijn gezonde hollandse zoon!
Nu blijkt dat mijn tweejarige zoon zijn zaakjes op de creche prima weet te regelen moet ik er ook maar vertrouwen in hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten