woensdag 29 mei 2013

Schildpaddenrace

Een stuk van het strand is afgezet met rood-wit gestreept lint. Aan beide kanten verzamelen zich mensen, en in de driehoek wit zand in het midden staat een Indonesische man met een microfoon en twee blauwe emmers. Hij vertelt over zeeschildpadden. Over hoe ze op deze kust eieren leggen, maar bedreigd worden, en hoe dorpelingen een nest opgroeven om de eieren veilig uit te broeden. Vandaag worden de schildpadjes, een dag oud, vrijgelaten. Vrijwilligers mogen helpen. Tijm kijkt me aan en ik geef hem een zetje. De man laat zijn ogen rusten op Tijm, maar kijkt dan verder.

Vijf kinderen krijgen een schildpadje en laten het los op het warme zand om de tocht naar zee te beginnen. De beestjes laten er geen gras over groeien. Onverstoorbaar ploegen ze hun miniatuur flippers door het zand 
tussen het lawaaiige publiek. Het duurt niet lang voor de eerste onder luid applaus de branding bereikt. Dapper gaan ze door, flapperend met hun flippertjes over de deinende golfjes. 

Op het strand zoekt de man met de microfoon nieuwe vrijwilligers. Wie weet wat voor schildpad dit is, vraagt hij? Een tienjarig Australisch meisje weet het antwoord: de karetschildpad. Zij mag over het lint. De volgende vraag, wie of wat deze schildpadden het meest bedreigt krijgt veel antwoorden. Vossen, zeemeeuwen, haaien. Een Singaporees meisje wint de prijs: de mens. En grootschalige strandresorts zoals deze, denk ik, maar niet hardop. Dat zou hypocriet zijn, wij verblijven hier immers ook.

De man zoekt een laatste vrijwilliger, maar voor ik naar Tijm kan wijzen heeft een Amerikaanse moeder haar dreumes onder het lint geduwd. Hij laat zijn schildpadje van veel te hoog vallen, het publiek houd de adem in, tot het na een minuut aarzelend zijn nekje strekt.

De toeschouwers zijn de zee ingelopen, zodat de schildpadjes benen, camera’s en kinderhanden ontwijkend het water door moeten. Normaal gesproken zal maar een op duizend van de kleine beestjes de volwassenheid bereiken. Zullen deze schildpadjes een betere kans hebben, omdat ze beschermd zijn geweest tegen roofdieren op het eerste deel van de gevaarlijke reis? Of beginnen ze hun leven juist gestrestst, gedesoriĆ«nteerd door het lawaai? Natuurbescherming is geweldig, aandacht voor bedreigde dieren bij een groot publiek ook, maar het circus dat ik voor me zie heeft een onduidelijke bijsmaak.

De laatste schildpadjes worden vrijgelaten, en ik duw Tijm naar voren om het allerlaatste beestje te ontvangen. Met een brede glimlach zet hij het, heel voorzichtig, in het zand, en we volgen het naar beneden, de broertjes en zusjes achterna. Het haalt ze in, en Tijm en Linde juichen, de onze zal winnen! Stoer schuift ons schildpadje de golven in en omzeilt pootjebadende benen en Jasmijn’s wijzende vingers. Steeds dieper peddelt het, tot we alleen nog een klein hoofdje als een knikker aan de horizon zien dobberen, de ondergaande zon en een onzekere toekomst tegemoet.

We zwaaien het na, hopend dat het een echte winnaar wordt, dat het roofdieren en vissers zal overleven, dat we het niet te gek gemaakt hebben met ons enthousiasme, dat het volwassen zal worden om hier terug te keren, en opnieuw eieren te leggen in het gouden zand van Bintan.




8 opmerkingen:

  1. Meer foto's op http://www.bedu-mama.com/2013/05/turtle-race.html

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik begrijp je twijfels, maar het lijkt me wel een geweldige ervaring!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het is in ieder geval een mooie ervaring voor de kinderen. En tja, de mens en de natuur zullen volgens mij nooit heel dikke vriendjes worden.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Als ik er meer over nadenk vind ik het nu toch wel heel goed wat ze deden, het is wel een manier om een groep mensen enthousiast te maken voor de natuur! Ik had ook niet de indruk dat de beestjes er echt last van hadden, en een vos moeten afschudden zou toch een stuk traumatischer moeten zijn lijkt me?
      Het enige is dat ze altijd terugkomen om eieren te leggen waar ze te water zijn gegaan, en het zou kunnen dat ze niet terug durven nu...

      Verwijderen
  4. oh wat een geweldig leuke manier om de schildpad zo onder de aandacht te brengen...enig voor de kids idd ook.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, ze hebben het er nog over. Tijm vroeg gisteren nog waar onze schildpad nou zou zijn ;)

      Verwijderen
  5. Ook nog even naar de foto's gekeken - als je ziet hoe klein ze zijn hou je inderdaad je hard vast. Van de andere kant hebben wij - weliswaar is een hele grote vijver in Milaan, waar geen hele grote roofdieren zaten, maar toch - een paar weken geleden gezien dat schildpadden zich niet zomaar van hun stuk laten brengen. Ze lieten zich toen er eten werd gevoerd, niet afschrikken door een massa karpers, die veel sneller waren, dwars over de schildpadden heenzwommen en soms agressief naar de schildpadden hapten. Onverstoorbaar bleven ze het proberen - een enkele keer met succes. Soms moet je gewoon de langste adem hebben.

    BeantwoordenVerwijderen