dinsdag 22 januari 2013

Een wapper twee

Ze is twee. Opeens. Op de foto die ik op Facebook zet reageert een vriendin: gefeliciteerd Linde! Ze is niet de eerste die de fout maakt. Op de foto gluurt uit de nieuwe roodgele circustent een echt meisje, de ooit bruine haren geblondeerd door de tropenzon. Jasmijn is een dame geworden.

Nou ja, dame. Grote zus is zacht en roze, poppen en barbies en prinsessen en ballet. Jasmijn weet wat ze wil, en dat is het niet. Jasmijn is klimmen op alles wat in haar pad komt. Jasmijn is vreemde honden aaien, snoeiend hard steppen en de gruffalo lezen. Zitvlees heeft ze niet, had ze nooit, als baby al niet; niet voor niets heette ze al snel de wapper. Ze heeft net zulke prachtige blauwe ogen als grote zus. Maar het engelachtige gezichtje verhult een monstertje. Het wappermonster.

Het is ook niet niets, de jongste zijn. Opboksen tegen die twee, die altijd ouder zijn en sterker en meer kunnen. Dan moet je van je leren afbijten.
Letterlijk. Weer komen Tijm en Linde aanrennen met een cirkel rode tandjes in hun vlees. Als het, half jaar oudere, buurmeisje Jasmijn ziet aankomen rent ze hard weg. Doet mama niet haar zin dan zet ze zonder meer haar kaken op mijn arm of dij. Mevrouw de directeur.

We zagen het al aankomen, vlak na de geboorte. Onze jongste combineert het energie en activiteitsniveau van haar broer met de eigenwijsheid van haar zus. Daar krijgen we nog heel wat mee te stellen, riepen we, later.
Later is nu, nu ze een peuter is. Ik zou er aan gewend moeten zijn, ermee om kunnen gaan, die peuterdriftkikkers, het is mijn derde immers al. Ik weet wel dat die anderen het ook deden, nog steeds doen, dat gegil, gekrijs, gedram en gezeur. Dat het normaal is. Een fase, en dat ze er wel overheen groeit. Maar ook dat dat nog jaren gaat duren.

Je gaat het nog missen, zei vanmorgen iemand tegen me, glimlachend, haar eigen kinderen bijna het huis uit, toen ik vertelde over mijn leven met drie kleine kinderen. Ik kon me daar weinig bij voorstellen. Ik dacht alleen aan de rust, het werk dat ik gedaan zou krijgen, de slaap die ik zou inhalen. Drie kinderen op de basisschool lijkt me het paradijs, en ik tel af, één in groep twee, nog twee te gaan. Toch heeft ze natuurlijk gelijk. Deze verschrikkelijk zware jaren zijn zo verschrikkelijk mooi.

En als ik haar zie staan, mijn jongste dochter, wijzend, schreeuwend, van ‘wa’ en ‘mek’ en ‘koekoe’, drammend, stampend, krijsend, dan moet ik stiekem een beetje lachen. Ik pak haar op, dat stijve, tot in de tenen gespannen boze lijfje, en alles wat ik wil is haar knuffelen. Ze spartelt zich los, schoppend en slaand, en ik voel haar warme levenslust. Haar zachte huid, haar scherpe tandjes en haar wapperende armen. Op de grond liggend kijkt ze me aan, met vuurspugende ogen. En ik weet hoe veel ik haar zal missen.

Over een maand begint ze op de peuterschool. Ik wens ze succes.

8 opmerkingen:

  1. Oei, dit staat mij dus ook nog te wachten?! :-) Een dikke proficiat aan die mooie, grote meid!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Is ze al twee? Time flies .... Van harte!!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Haha, heel herkenbaar...hier een zoon en daarna ook twee dochters. Die dochters schelen ruim 15 maanden en toen ze 2 en 3 waren vond ik het af en toe behoorlijk zwaar.

    Vooral omdat ze elkaar zo in de weg konden zitten. Ik was erg blij toen oudste dochter naar school ging en ook de jongste zwaaide ik vrolijk uit toen ze vier werd.

    Inmiddels zijn ze 13, 10 en 8 en af en toe mis ik dat kleine wel hoor. Hoewel dit ook wel héél makkelijk is.

    Geniet er maar lekker van, want hoewel het druk is, is het toch een hele bijzondere tijd!

    Groetjes Mariëlle (een onbekende meelezer)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat gaat het snel! Gefeliciteerd!

    En ja, ik denk soms ook, was het maar zo ver en had ik wat rust (ik ben al een paar stapjes verder en er zit wat meer tussenruimte) maar owee, als het huis zo stil en leeg is. Dan mis ik het. Weet ik nu al.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Je zult zien, dan is ze een engeltje. Hier is jongste (2,5) thuis net een eigenwijze, koppige puber. Op het KDV, het schattigste vrolijkste jongetje van de groep. En ik geniet.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, dat zou me niets verbazen. Tijm is thuis ook nogal pittig, en op school heel braaf. Bij het eerste oudergesprek dacht ik dat ze het over een ander kind had per ongeluk....

      Verwijderen
  6. Wat een prachtig stukje over Jasmijn! Twee jaar alweer! Gefeliciteerd!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Gefeliciteerd! En fijn, een pittige tante, die komen goed terecht ;-)

    BeantwoordenVerwijderen