woensdag 16 mei 2012

Tutu’s en ballen

We lopen een hal vol roze binnen. In een kringetje zitten een stuk of vijftien kleine meisjes, met hun moeders, oma’s of nanny’s. Aan de kant slaapt een baby in een kinderwagen. Een dreumes zwaait gezapig zijn armpjes vanuit zijn buggy. In een hoek kleurt een jongetje, een broertje, rustig zijn tractoren in.
Ik betaal voor Linde’s balletles en ga zitten. Ik kijk de kring rond. Er zijn meisjes bij van nog geen twee. Anderen, zoals Linde en haar vriendinnetjes, al drie. Er zijn echte ballerina’s, in keurige pakjes. Een lichtroze maillot, een lichtroze pakje met rushes, een lichtroze wollen vestje. Anderen dragen wijduitstaande tutu’s in alle tinten, van felroze tot paars, met bloemetjes of glitter. Er is een glimmende fee en een fluorescerend roze prinses. Ik hijs Linde in haar zelfgenaaide, slappe tutu. Jasmijn wurmt zich op mijn schoot en Tijm en Linde nestelen zich naast me.
De les begint met de warm-up. Op onze tenen reiken we naar het plafond, dan rollen we op als een zaadje. Op de tippen van onze tenen rennen we rond, zwaaiend met onze toverstafjes. Tijm rent het hardst, breed grijnzend, zigzaggend door de roze tule wolk, in zijn groene trui. Jasmijn loopt de roze gespitste voetjes in de weg, ik graai haar op en parkeer haar langs de kant. Linde wil mijn hand grijpen, maar ik moet eerst de slapende baby redden van Jasmijn’s priemende vinger.
We gaan zitten, weer in het kringetje, met gestrekte benen. We steken onze tenen de lucht in en spreken ze vermanend toe, met geheven vingertjes. ‘Naughty toes.’
Netjes met de punten naar het midden wijzend krijgen ze een pluim: ‘Good toes.’
Om en om zijn onze tenen braaf en stout. Luid giechelend steekt Tijm zijn blauw met witte tenen tussen de zalmroze schoentjes.
Ik shush hem stil, hij is een grote jongen, deze les is voor kleine kindjes. Ik heb ook wel een kleurboek in mijn tas, wijs ik streng.
Net als ik ook mijn been strek zie ik de deur van de zaal dichtslaan. Ik kijk om me heen, maar zie Jasmijn nergens, en ik weet haar nog net uit de gang te plukken voor ze de straat op is. Ver van de slapende baby en rustig zittende dreumes zet ik haar neer, met Tijm’s kleurboek en potloden.
Ik voeg me weer bij de zoet en lief huppelende meisjes en mijn bonkende zoon.
Net voor het roze me naar de keel grijpt en Jasmijn niet meer te houden is, is eindelijk de les voorbij. Opgelucht verzamel ik mijn bende, blij met het uur vermaak voor drie kinderen, dat Linde’s balletles is.

Die avond schudt papa zijn hoofd bij de roze verhalen, en mijn verderfelijke vrouwelijke invloed. Voetballen moet Tijm. Want echte jongens sporten. Ondanks de discussie die volgt, over emancipatie, moeders en vaders, en wie nou eigenlijk verantwoordelijk is voor het bijbrengen van voetballiefde bij een zoon, sta ik de volgende week op de tennisbaan. Linde slaat vrolijk een balletje mee. En ik ren de hele les achter Jasmijn aan, die ballen gapt en verstrikt raakt in het net. Maandag gaan we weer balletten. De tutu’s liggen al klaar.

3 opmerkingen:

  1. Je hebt het weer prachtig beschreven. Ik zie het zich allemaal zo voor mijn ogen voltrekken en merk dat ik aan het eind een grote glimlach op mijn gezicht heb... Dankjewel:)

    Groetjes,
    Rosalie van StudioZakka

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Even was ik ook daar in een wir war aan roze tutu's. Leuk geschreven. En je hebt je handen er vol aan! suc6 de volgende week.

    BeantwoordenVerwijderen