Gezellig

Op peuterochtenden en speelgroepen heb je altijd van die diepgaande gesprekken.
Een moeder kijkt me aan, kijkt naar mijn kinderen, dan weer naar mij, en vraagt of ze allemaal van mij zijn. Als ik ja knik is de volgende vraag hoe oud ze zijn. Op het antwoord, respectievelijk drie jaar, twee jaar en negen maanden, krijg ik steevast dezelfde reactie. Dat ik mijn handen wel vol moet hebben dan. Inderdaad, beaam ik. Dan kletsen we wat, over haar kinderen, hoe oud die zijn, totdat de andere moeder vraagt hoe ik dat toch doe, drie kinderen thuis en er ook nog eens zo goed uitzien. Ik glimlach wat, haal mijn schouders op. En ben benieuwd hoe het gesprek zou verlopen als ik echt, eerlijk en oprecht, antwoord zou geven op haar vraag.

‘Wat bedoel je precies met er goed uitzien? Dat die wallen in mijn bleke gezicht en die schreeuwerig vertrokken mond me zo goed staan? Of dat ik de afgelopen maanden zo afgevallen ben, omdat ik steeds vergeet te eten terwijl ik de hele dag op mijn benen sta en bezig ben, met wassen, opruimen, zorgen en heen en weer draven?’
De moeder kijkt me verbaasd aan dus ik raak op dreef.
‘Ik heb sowieso niet zoveel eetlust op het moment. Ik heb de ziekte van Bechterew, reuma in je rug, en de meeste dagen heb ik meer pijn dan honger. De herfstige kou maakt mijn gewrichten stijf en branderig. Ik zou ze moeten ontlasten, maar ja, de jongste kan nog niet lopen. En jij? Nog iets leuks gedaan het weekend?’
De moeder kijkt wat geschokt, dan huilt haar baby en ze legt hem aan de borst.
‘Wat drinkt hij lief,’ merk ik op. ‘Ik moest stoppen met de borstvoeding, en dat voor stomme medicijnen die niet eens helpen. Bijt hij je wel eens, heeft hij al tanden? De mijne slaapt al weken slecht. We zijn niet streng genoeg, maar ja. Straks huilt ze de anderen wakker. Ik functioneer niet op vijf uur slaap, jij wel?’
De moeder schudt zenuwachtig haar hoofd, frummelt aan het blauwe sokje van haar kind. Ze wil wat zeggen maar ik laat het niet toe.
‘Ik sta er ook helemaal alleen voor door de week. Ja, er is de peuterspeelzaal voor de oudsten. En af en toe de oppas. Maar mijn man werkt lange dagen, die is op zijn vroegst met voorlezen thuis. Vaak later. En mijn familie woont aan de andere kant van het kanaal.’
De andere moeder stamelt wat.
‘Ik zou natuurlijk meer moeten rusten, en meer sporten, en verhuizen naar een warm klimaat.’
Ik ratel door, als een op hol geslagen paard, over winter en kou, stress en schreeuwen en economische recessie en gebrek aan banen in warme landen, over werksters die nooit die rottige hoekjes doen waar mijn stijve rug niet bij kan, over treiterende jongetjes en in hun broek poepende meisjes, totdat de zaal leegloopt en ik me zelf ook begin te ergeren aan mijn gezanik.
Ik staar en peins, en ik schrik op van haar stem.
‘En je ziet er ook zo vrolijk uit. Ja, ik vind het echt knap wat je doet. Wil je nog een kopje thee?’
Ik recht mijn rug. ‘Vind je? Ja, je doet toch je best, als moeder. Thee, lekker, graag.’