maandag 8 augustus 2011

Ontboezeming

Op sommige dingen ben je niet trots. Je vertelt ze hooguit in vertrouwen, of een dronken bui, aan je beste vriendinnen.

Het was een lange ochtend geweest. Jasmijn huilde. Tijm was in een baldadige bui. Zijn slachtoffer, Linde, barstte continu uit in hartverscheurend gekrijs. Uit wanhoop zette ik ze voor de tv. In de kalmte wiegde ik Jasmijn naar een slaapje in de box. De stilte was oorverdovend. Opeens hoorde ik het geknor in mijn maag. In het vliegtuig word je gewaarschuwd eerst je eigen zuurstofmasker op te zetten, voordat je het je kinderen omdoet. Hoeveel moeders zullen zich dit herinneren als het erop aan komt? Thuis hield ik me alvast niet aan het advies. Ik at niet als eerste.

Ik zette hun boterhammen op tafel. En twee bekers melk.
‘Kom jongens, eten,’ riep ik.
‘Nee,’ riep Tijm.
‘Jawel,’ riep ik terug.
‘Nee,’ riep Tijm weer.
‘Weet je wat,’ zei ik sluw. ‘Als we nou eens gaan picknicken?’
Tijm sprong op om het picknickkleed te halen. Ik stapte de tuin in en zoog de frisse lucht diep mijn longen binnen. Een kleine, koude druppel landde op mijn blote arm. Mijn lijf verstarde. O nee. Ik haalde nog een keer diep adem en waagde het erop.
‘Kom Tijm,’ riep ik, ‘het regent. We moeten binnen eten.’
Tijm verstijfde middenin een huppel. Zijn lip begon te trillen. Zijn armen strekten stijf, zijn voet stampte, een, twee, drie. Toen ging hij af. ‘Neeheehee.’
‘Niet naar binnen. Ik wil picknicken.'
‘Maar het regent,’ sputterde ik zwakjes tegen.
Weer stampte hij. Na een kleine pauze ging hij er vol tegenaan. Maximaal volume. Zijn kleine lijfje sidderende van spanning.
Spartelend en schreeuwend droeg ik hem naar binnen. Razend zinderde hij door. Mijn hoofd was licht en leeg. Ik kon hem niet meer horen in alle kabaal.

‘Ga maar,’ riep ik, ‘wordt maar nat, wat jij wilt. Hier is je brood, je melk. Wij eten binnen.’
‘Nee,’ tierde hij, ‘jullie moeten mee.’
‘Nee,’ gilde ik terug.
Tien minuten later stonden we nog pat. Hij schreeuwde, ik negeerde. Hij schreeuwde en ik schreeuwde terug. Nog tien minuten later had ik hem aan tafel.
Maar hij schreeuwde door. De slag was nog niet gewonnen.
Op de rand van de melkbeker parelde een witte druppel. ‘Nat!’ brulde hij. ‘Mijn beker is nat.’

Met de druppel melk loopt mijn hoofd over. Zijn geraas dendert door, terwijl op de achtergrond Linde en Jasmijn het koor compleet maken. Voor mijn ogen wordt het rood. Bloedrood. Beelden spoken door mijn hoofd. Mijn voet, zijn billen, een jongetje dat door de kamer vliegt. Iets stopt me, ik doe het niet. Maar mijn bloed kookt, mijn woede borrelt door. Het is sterker dan ik. De woede stuurt mijn hand, mijn mond.
‘Nat?’ krijst mijn woede. ‘Weet je wat nat is?’
‘Dit!’
Ik trek de hals van zijn T-shirt open. Ik giet, ik giet de melk zijn nek in. Even is het stil.
‘Mama, ik ben nat.’
Daar staat hij, met zijn blote buik, wijdopen ogen. Ik zak op mijn knieën en omarm hem. Ik fluister in zijn oor. ‘Mama is een beetje gek. Sorry.’
Hij kijkt me aan, knuffelt terug. ‘Gekke mama,’ hoofdschudt hij.
Ik pets een zoen op zijn blote buik. ‘Ga maar gauw een T-shirt halen, dan gaan we eten.’ Kalm huppelt hij naar boven.

14 opmerkingen:

  1. Gek. Maar het werkte dus wel ;).

    Dit heb ik dus ook regelmatig, dan hoor ik mezelf schreeuwen en weet tegelijkertijd dat dit niet te manier is. Een keer zwiepte mijn hand door de lucht, om op het laatste moment af te wijken en het hoofdje alleen maar te schampen. Hardhandige manier om zijn haar een beetje te fatsoeneren of zo.

    Knap dat je het vertelt. Ben je dronken of zo?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja, 't werkte wel, onbedoeld denk ik. Maar ik hoop dat ik het niet weer ga doen. Zelfbeheersing, pffff. Niet mijn sterkste kant.
    Dronken, haha, zo voelt het wel.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. O, bet herkenbaar hoe ze je soms gek kunnen krijgen... Zelfs mijn moecer, toppunt van geduld en zachtaardigheid heeft wel eens zoiets gedaan. Teveel te kleine kinderen waarvan minimaal eentje in een dwarse bui... En gelukkig was het snel weer over. (-:

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Goede raad van je moeder: gewoon het picknick-kleed in de kamer op de grond. Zeker zo spannend!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. ik reageer heel soms ook wel es " spontaan gek''(met 4 kids..) Dan denk ik pas na,als de gekte gepasseerd is.....Maar zo zien mijn kids in ieder geval dat ik gewoon menselijk ben en als ik dan sorry zeg of uitleg geef,zijn ze echt vol begrip.Heel herkenbaar in ieder geval!!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Goede raad mama, maar dat had ik al bedacht ,en het werkte niet... Als hij zo is werkt niets meer....

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Het gehele scenario was te lang voor 500 woorden ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ik vind het fijn dat je dit schrijft. Want het is voor iedere moeder wel eens herkenbaar (althans, voor mij wel) en toch vertel je dat soort 'missers' meestal liever niet. Maar wij zijn ook maar mensen, toch? En af en toe kunnen ze je wel heel erg het bloed onder je nagels vandaan halen!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Blij dat ik niet de enige ben ...
    Bedankt dat je dit met ons wou delen !
    Succes met je emmertje geduld xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Voor mij absoluut herkenbaar: soms zijn er gewoon momenten dat je de situatie even niet onder controle hebt! Niets om trots op te zijn, wel de realiteit!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Ik sluit me volledig aan bij alle andere menselijke moeders! Zeker als ik moe ben en andere dingen (of in jouw geval: nog twee andere kinderen) ook al tegen zitten is er niet veel voor nodig om het bloed onder mijn nagels vandaan te halen. En blijf dan maar eens 'verantwoord boos'... Ik heb laatst de trap herontdekt en daar ben ik wel blij om. Ik probeer dochterlief nu even weg te sturen vóór ik mijn absolute kookpunt bereikt heb :-D.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Gelukkig heeft elke moeder (of vader) wel eens van die momenten dat je denkt 'hmmmm'.
    Kinderen kunnen ook wel echt het bloed onder je nagels en nog veel meer halen.

    BeantwoordenVerwijderen