Als eerste staat Tijm naast ons bed. Hij kijkt me vrolijk aan. ‘Naam wak!’ Ik kijk op de klok. Vijf voor half zeven. Niet slecht. We mogen niet klagen. Mogen niet, maar willen wel. Kreunend besef ik dat ik vandaag aan de beurt ben. Ik hijs me uit bed. Tijm kruipt om mijn warme plek tegen zijn vader aan. ‘Molky, molky,’ dicteert hij. Ik weet het. Ik ken de procedure.
Op weg naar beneden hoor ik Linde zachtjes urmen. Ik loop naar binnen, geef haar een speen, een aai over de bol, en hoop voor het beste. Beneden maak ik twee flessen melk klaar. Weer boven hoor ik nog steeds ge-urm uit de babykamer. Dus liggen we even later met zijn vieren in ons niet-zo-heel-grote bed. De eerste tien minuten zijn een zalige rust. Twee stille lijfjes liggen tussen ons in, het enige geluid is het gesabbel aan de flessen. We doen nog even de ogen dicht. Maar dan is het feest voorbij. ‘Molk op,’ verkondigt Tijm.
Linde ligt rustig en lief te liggen, maar Tijm is een stuiterbal in ons bed. Het bed is een trampoline. Papa en mama zijn een klimrek. Steeds weer stompen voeten, handen en ellebogen tegen ons aan. Gezellig is het wel, een rustige zondagochtend niet. Boekjes bieden even soelaas. Om de beurt lezen we voor. Om de beurt mogen we even, stiekem, de ogen dichtdoen. Tijm mag het niet zien. ‘Mama sjaap,’ prikt hij in mijn oog. Nee, niet meer.
Dan is zelfs dat voorbij. ‘Uit het bed,’ wordt er gedicteerd. Ik kijk papa aan. Toegeven of valsspelen? Hij knikt, doe maar. Ik sta op een loop naar beneden. Leg onderweg Linde in haar bedje, speen in de mond, muziekje aan. Beneden gekomen doe ik de dvd in het apparaat. Even later klinkt het muziekje. ‘Kom op bezoek bij…’
Ik sluip terug naar boven en doe de slaapkamerdeur achter me dicht. Papa kijkt me hoopval aan. ‘Hoe lang hebben we, denk je?’
Hier is de procedure (inmiddels met 7,4 en bijna 1 jaar): zodra baby begint te brullen staat er eentje op, de ander mag blijven liggen. Meestal nog een uurtje. En als we het niet meer redden dan gaan we 's middags om en om nog even bijslapen!
BeantwoordenVerwijderenPfor heej. Da's lekker wakker worden!
BeantwoordenVerwijderenHier zitten we soms gezamenlijk om half zeven aan het ontbijt. In het weekend. Ja. En da's niet tof.
Dat hebben we de kinderen dus altijd 'verboden' om het zo maar te zeggen. Op de kamer blijven totdat mama of papa ze komt halen (in het weekend zo rond 8.30 uur). Werkte bij ons gelukkig erg goed! En verder is zaterdag de uitslaapdag van papa en zondag die van mij.
BeantwoordenVerwijderenDank voor je reactie op mijn site, ik kom even terugbuurten!
BeantwoordenVerwijderenAls Rixt wakker wordt neem ik haar in bed en geef haar de borst. Meestal slaapt Carmen heerlijk door en maken we haar wakker tegen acht uur. Meestal. Maar soms niet...en dan is het meteen ook raak...zoals afgelopen weekend. En dan is meteen ook goed mis helaas ;)
Ik ben gelukkig gezegend met een ochtend-mens-man. Om half zeven vertrekt hij met de kinderen naar beneden en doe ik nog eventjes mijn ogen dicht.
BeantwoordenVerwijderenOooo, als ik dit lees, ben ik maar weer eens heel blij dat Kobus bijna nooit zo vroeg wakker is...
BeantwoordenVerwijderenWat een leuk verhaal. Hier is dat op één of twee keer a nooit gebeurd. Ze moesten op hun eigen kamer spelen.
BeantwoordenVerwijderenhai hai, lief je reactie op mijn blog. Ik heb ook de ziekte van Bechterew, naast artritis. Ik weet niet welke van de 2 het meest vervelende vind lol,alsof je daar een keuze in hebt. Welke keuze ga je maken of heb je misschien al gemaakt? ik weet niet of het zwaarder is thuis, inmiddels weet ik niet beter en is dit voor mij de beste manier. kan ik mijn rust nemen wanneer ik het nodig heb. daarbij is er geen enkele werknemer die het met mij aandurft, hoe goed ik ook ben..
BeantwoordenVerwijderenleuk je verhaal,hierdoor werd ik terug in de tijd geslingerd dat ik vroeger gewoon op mijn eigen kamer diende te blijven totdat zij het tijd vonden om naar beneden te gaan. Mogelijk dat ik mij daarom zo goed alleen kan vermaken ;-).