Cultureel verantwoord

Dit weekend gingen we naar het museum. Met de kinderen. Prachtig vonden ze het. Ik ook.
Al keek ik keek vooral naar Tijm. Het museum was best leuk. Heel leuk zelfs. Maar mijn tweejarige zoon die zich met grote ogen vergaapte aan al het tentoongestelde moois was nog veel mooier. Tijm leerde me op een hele andere manier kijken naar een museum. Kijken onder een meter hoog. Een verfrissend perspectief.

Het was een heel erg goed museum voor iemand met een perspectief van nog geen meter hoog. Onderin de kasten met iets-grotere-mensen-spullen zaten kleine gluurgaatjes. Daarachter waren allemaal spannende dingen te zien. Een vos bijvoorbeeld. Of een theepot. Of een paar oude schoenen.

Tijm struinde door de zalen als een ware Oempa Loempa. Alsof hij in dit museum thuishoorde. Trok me mee naar zijn favoriete dingen. En dat waren er veel. Bijvoorbeeld de onder-de-grond-tunnel waar je doorheen kon kruipen. Een bordje vooraf waarschuwde dat je vijf van de objecten die je tegenkwam moest proberen te onthouden. We zagen allerlei moois. Een potscherf. Een aardworm. Een fossiel. Meer dan die drie heb ik er niet onthouden. Wel het gezicht van Tijm, die schaterend van het lachen rond en rond kroop. Die zijn neus tegen het glazen ronde raampje drukte om naar papa te zwaaien.

Wat zou Tijm onthouden hebben? Misschien de wereldbol, die op een luchtstroom zwevend daar zomaar, middenin de lucht, bleef hangen? De magische spiegels? De kasten met snozzcumbers, butteryflies, frobscotters en gnoolies? Of gewoon de grote houten trein?

Waarschijnlijk niet zoveel. Linde al helemaal niet, want die deed haar middagslaapje. Volgend jaar gaan we gewoon lekker weer. Dan is zijn, en dus mijn, perspectief weer een paar centimeter opgeschoven.


Overigens: Mocht je een keer in de buurt van Aylesbury zijn. (Ja, ik weet het, wie gaat er nou naar Aylesbury. Nou, wij dus, afgelopen zaterdag. Maar het regende.) Mocht je toch, onverhoopt, ooit jezelf in Aylesbury bevinden. Ga dan naar het Roald Dahl museum. Het is fantastisch!