maandag 12 augustus 2013

Acht weken

Acht weken duren lang. Acht weken van geen school, van drie kinderen thuis die vermaakt willen worden, acht weken waarin alleen tijd is voor het strikt noodzakelijke. Vooral als je ook nog eens net verhuisd bent voor die tijd, en er nog iets is wat de aandacht opeist: het nieuwe huis. Gelukkig was er in het midden ontspanning. Na drie weken van smog, strand, en werk en spelen in de tuin stapten we op het vliegtuig. Bestemming: Europa.

Wat me het meest is bijgebleven van die drie weken zijn de geuren. De geuren van Europa. De geur van mijn ouders tuin in de vroege morgen, wij net uit het vliegtuig, groen, fleurig en vooral zo fris. Fris, op die eerste dag, koel voor ons, half bewolkt en net boven de twintig graden. De geur van de Noordzee, die zo anders is dan die van de lauwe golven van Sentosa, waar saté en friet overheersen, en net zo anders als die van het hete zand van Azië’s meer verlaten stranden. Die op hun beurt weer compleet anders ruiken dan een Hollands duin dat bakt in de zon.

De hittegolf die West Europa de afgelopen weekend in de ban hield, deed mij geloven dat Nederland, toch, een geweldige plek is om te wonen. Terwijl arme papa moest werken, op de zonnige terrassen van Londen, speelden wij met oma’s en opa’s, neefjes, vrienden en andere familie, op het strand, in duinen en tuinen. De week erop, met papa en zijn kater weer thuis, reden we naar Friesland, met zijn eigen geuren. De modderige, aardige geur van de meren, de onbeschrijfbare geur van nat, klapperend zeil, en natuurlijk die van rijen loeiende zwart-witte koeien.

Na Friesland trokken we naar het zuiden, naar de schoonfamilie in Portugal, die op het platteland wonen omgeven door uitgestrekte dennen en eucalyptusbossen, met een geur zo sterk, fris, en overweldigend dat ik me niet kan voorstellen dat er in die streek ooit iemand verkouden wordt. Na plezier in het bos en het zwembad was het alweer tijd voor de lange reis naar huis. Thuis begon al op Schiphol, waar de halve school van de kinderen op hetzelfde vliegtuig wachtte.

Ik dacht altijd dat ik vooral van de tropen hield vanwege de geur. Want de hitte die mijn reumatische pijn verzacht maakt alles immers ook sterker ruiken, bedwelmender. En ben ik niet, boven alles, een geurenmens? Maar toen we na drie weken afwezigheid ons nieuwe huis weer binnenkwamen gruwelde ik. Voor mij ruiken de tropen nu bedorven, verrot, beschimmeld, als ons huis bedekt met een dun laagje stinkend groen waas.

Natuurlijk is Europa in de winter en de herfst niet zo aantrekkelijk als het de laatste paar weken was. Het zal er koud en nat zijn, de reden dat ik weg wilde. Ik weet, en ruik, dat ons huis na luchten een stuk aangenamer wordt. Toch. Zal ik nu iets zeggen wat ik nooit had gedacht: Zittend in mijn tropische tuin mis ik soms de geur van een Nederlandse bloementuin. De frisheid. De knisperigheid. De helderheid.

Gelukkig heb ik geen tijd voor sentimentaliteiten. Van de acht lange weken zijn nog vijf dagen over. En ik moet een lucht-ontvochtiger kopen. Zo snel mogelijk.

5 opmerkingen:

  1. Daarom hadden wij dus altijd de airconditionner aan. En ons huis in Ned. ruikt nu ook al een paar dagen muf, na twee weken Friesland.
    Kan moeilijk de verwarming aan doen. Wij zouden graag even dat lekkere gekruide etensluchtje bij jullie ruiken.
    Je moeder

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Over geur gesproken: gisteren hadden de buren een durian party ;)
    Ja, we gaan nu maar een lucht ontvochtiger in de huiskamer zetten, koelt niet, maar haalt wel het vocht uit de lucht. Of misschien toch een airco, maar dan op drogen stand. Moet ik nog uitzoeken...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat een interessant logje. Ik had het nog nooit zo bekeken, laat staan zo geroken. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Knap hoe je over geuren schrijft. Hopelijk ben je weer een beetje gewend aan de tropische geuren...

    BeantwoordenVerwijderen