maandag 11 maart 2013

In de bus

Elke ochtend pakt ze haar rugzak, stopt haar waterfles erin en hijst hem op haar rug. Met Tijm en Linde loopt ze de trap af, zet haar tas bij de trap en gaat spelen. Steppend, fietsend, rennend, of leuterend, wachten we met alle buren en buurkinderen, elke ochtend weer, op de verschillende schoolbussen.
Als de oranje-wit-blauwe Hollandse bus om de hoek komt, pakken Tijm en Linde hun buskaart, hun koelboxen en stappen in. Ook Jasmijn. De auntie in de bus lacht, zet haar neer op een stoel. Wij lachen ook, we zwaaien. En, voor de bus gaat rijden, halen we Jasmijn er weer uit.

Ze was nog geen twee, ze mocht niet mee.
Woedend, was ze.

Dan is het zover, Jasmijn wordt twee. Jasmijn mag naar de peuterschool, twee ochtenden. Ik breng haar weg. De eerste ochtend klampt ze zich aan mijn been. Maar ik blijf en Jasmijn gaat puzzelen, af en toe omkijkend of ik er nog wel ben, tot er gegymnastiekt wordt en ze het niet langer kan laten, ze rent en klimt mee, me trots negerend. De volgende keer zwaait ze me bij het wegbrengen gedag, dag mama, en gaat spelen. Bij het ophalen loopt ze in de rij naar de bus, ik kan haar net op tijd, verongelijkt, meetrekken naar de auto. De week erop staat ze ’s ochtends weer bij de bus.

Nu was ze twee, maar ze mocht nog steeds niet mee.
Woedend, was ze.

Ik breng haar met de auto weg. Zo’n klein meisje in zo’n grote bus. Ik wil betrokken zijn, de school zien en voelen, een praatje maken met de juf, met andere moeders, wat ik zo mis bij de oudste twee. Ik ben blij met de tijd voor mezelf. Blij niet de hele dag in de auto te zitten, te brengen en halen, op al die verschillende tijden. Maar toch. Zo onafhankelijk, zo jong al? Ik weet het niet.

Jasmijn wel. Tweejarigen zijn zo verschrikkelijk intens. Intens vervelend. Intens lief. Zo klein en al zo volwassen. Praten is peutergebrabbel van halve woorden tot hele zinnen, soms helder, soms frustrerend onverstaanbaar. Al begrijpen wij het niet altijd, Jasmijn weet precies wat ze wil. Geen luier aan. Heel lang op de wc zitten zonder iets te doen. Geen jurken dragen maar shorts. Tijm’s pinguïn. Pipi Langkous kijken. Ze wijst, ze roept, ze duwt, op wat voor manier dan ook zorgt ze dat we weten wat ze bedoelt. Grote tranen springen uit haar ogen als ze niet krijgt wat ze wil. Het huis vult zich met gehuil. Tien, twintig minuten lang als het moet. Ze wil het en ze wil het nu.

Ze wil in de bus. Dus strijk ik mijn hand over mijn hart en ze mag. Zelden heb ik een peuter zo trots, zo blij, een bus zien bestijgen. Ze zwaait uit het raampje, naast grote broer en zus. Papa en ik zwaaien terug, de bus na, waarin onze kinderen wegrijden. Vijf, drie en net twee jaar oud. 

14 opmerkingen:

  1. Poehee, griebels! Herkenbaar ook: onze jongste (van inmiddels 3en half) is ook zo'n eigenzinnig kind dat weet wat ze wil. Heel fijn en soms ook heel frustrerend. Mooi hè, als dat loslaten zo lukt.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. oh wauw, herkenbaar onze jongste dochter is er ook zo een van het vasthoudende soort :-D

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Spannend toch hoor.
    En nou ben ik wel benieuwd, hoe gaat dat autorijden zelf inmiddels?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dat gaat echt super, ben al behoorlijk gewend en zoef overal tussendoor. Gaat soms nog wel eens mis, maar ja, we komen er uiteindelijk wel altijd.

      Verwijderen
  4. Oh gossie, dat is ook wel een hele stap zeg ...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Joh, zij wordt twee keer zo snel groot! Wat een sterk eigen karakter heeft Jasmijn. Ik zou toch heel hard moeten slikken als ik al mijn kindjes, en de kleinste nog zo jong, zag vertrekken. Maar fijn voor haar dat ze al echt mee mag doen!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik heb vaak ook meer moeite met nieuwe dingen die de kinderen moeten doen, dan de kinderen zelf. Dan maak ik me grote zorgen en lig ik ervan wakker en overdenk ik alles, maar doen zij het heel goed, alsof het altijd zo gegaan is.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Goed geschreven! En wederom zie ik het he-le-maal voor me zoals een peuter van twee jaar oud 'haar eigen willetje laat zien. Mijn middelste, een meisje, was ook zo op die leeftijd en tot nu toe is er nog niks veranderd. Inmiddels is ze bijna negen en weet ze waar ze aan begint en waar ze naar toe wilt.
    Maar als ik dan mijn nichtje van twee en half zie kan ik het mij nauwelijks voorstellen dat zo'n 'klein' hummeltje van net twee met een rugzak om haar schouders zo de bus instapt alsof zo nooit anders gedaan heeft.
    Knap hoor!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ja, het is wel een stoere tante! Poehee, leuk en stoer maar vermoeiend. Het is nu nog niet over trouwens, elke dag dat ze niet gaat (drie dus...ze gaat pas twee ochtendjes) staat ze ook klaar en mag ze weer niet mee. Woedend!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Hahaha, ook dat (een woedende peuter)zie ik al helemaal voor me.
    Vanmorgen in de supermarkt was een vrouw met 2 kleine meisjes waarvan 1 heerlijk aan het krijsen was en op een gegeven moment op de grond lag. Moeders in alle staten om het meisje rustig te laten worden. En broodkorstje gevraagd, een plakje worst gevraagd, optillen, sussen etc.
    En ook dat is mij helemaal bekend want zoals ik al eerder over mijn nu 9 jarige dochter schreef lag ook zij als peuter krijsend op de grond haar zin door te drammen. Maar ik stapte gewoon over haar heen om verder te gaan met boodschappen doen. En dat werkte heel goed. Nu kan ze nog steeds tot het uiterste gaan en de kunst voor mij is om rustig te blijven.
    Knap van mij hè dat ik dat weet....maar dat lukt niet altijd.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, weten en doen, daar zit nog wel eens een gat tussen...

      Verwijderen
  10. Gelukkig gaat de bus alleen van A-B! (toch?)
    Verbazend dat de busmevrouw het ook allemaal goed vindt, kan toch ook veel extra werk/verantwoording betekenen zo'n 2 jarige peuter. Mijn nr.2 was ook zeer eigenzinnig, had ik niet altijd geduld voor, maar nu (15 jaar) is ze echt heel goed terecht gekomen. Toch voel ik mij wel een oude oma, ik zou nooit een 2 jarige laten gaan. Ze heeft gewoon pech dat ze de 3e is, omleren gaan met frustraties schijnt heel gezond te zijn. Amen, Gerry

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Van A naar B ja, van huis naar school. Die busmevrouw is het wel gewend, er zitten wel meer van die kleintjes in, het is haar werk. En ze vond het zelf ook wel mooi, die bijdehante kleine. Dat maakt het ook makkelijker om haar te laten gaan, mijn vriendinnen hier laten hun kinderen ook gaan. Dan zie je dat het wel ok is.

      Verwijderen