Gratis massage

‘Ik heb een voucher,’ zeg ik, het papiertje naar voren stekend, ‘voor een gratis massage.’
De oudere Chinese dame knikt, pakt het papiertje aan, en krabbelt wat in een boek.
Deze kant, wijst ze naar een gang met kleine kamertjes, afgeschermd door gordijntjes.
‘Wacht even,’ roep ik, wijzend naar de menukaart boven de balie.
‘Ik wil graag de aromatherapie olie. Kijk, die, voor vijf dollar extra.’
De dame schuifelt terug. Langzaam pakt ze mijn voucher op, staart ernaar.
‘Nee,’ schudt ze, ‘dit is voor een gewone massage.’
‘Ja, dat snap ik,’ antwoord ik. ‘Maar ik wil wel bijbetalen, die vijf dollar, dat is geen probleem.’
Ik wijs weer naar het bord, waar het duidelijk staat. De prijs voor een gewone massage. En de top-up, naar aromatherapie olie. Voor vijf dollar extra.
Ze schudt haar hoofd, staart nog eens naar het papiertje, en zegt gedecideerd:
‘Nee. Geen top-up mogelijk bij gratis massage.’
Ik wil in discussie gaan. Ik wil vragen of ze dan geen geld aan me wil verdienen, of ze niet snapt dat het nut van gratis massages aanbieden ligt in het zoveel mogelijk extra’s weten te slijten aan de klant, dat ze klantvriendelijk moet zijn om me aan zich te binden, zodat ik terugkom voor een betaalde sessie, en zo weet ik nog wel wat rationele argumenten.

Maar ik zie in haar ogen dat ik met rationele argumenten niet ga winnen. Deze voucher is voor een gewone massage. Exclusief extra’s.

Dit is Singapore.

Even later, in mijn eigen hokje, droogt het massagemeisje mijn voeten af na het gratis bijgeleverde voetbad. 

‘U wil aroma olie, toch, mevrouw?’ vraagt ze in aarzelend Engels.
Ik knik. ‘Maar dat is niet mogelijk, begreep ik al, het maakt niet uit.’
Het meisje glimlacht, en schudt haar hoofd.
‘Kan wel. Maakt niet uit. Ik pak andere olie.’
Ze wijst naar twee flessen, naast elkaar op een plank.
Ik kijk haar aarzelend aan.
‘Mag dat wel?’ vraag ik voorzichtig.
‘Aroma olie geen probleem,’ lacht ze weer.
‘Maar. Niet vertellen aan mijn baas.’

Nu lachen we allebei, de samenzweerders. Ze masseert me, en ik geniet van de aanraking en de geur. De vijf dollar die ik haar aanbied wil ze niet accepteren.

Ook dit is Singapore. 

Als ik naar buiten loop ben ik even ben ik bang dat de oude bazin de aromatherapie olie op mijn huid kan ruiken. Ik ben bang voor het vriendelijke meisje, maar de bazin loopt glimlachend langs me heen. Dan besef ik me dat het meisje gelijk heeft, dat het niet uitmaakt. Ook niet voor de bazin. Wat ze niet ziet, vindt ze goed. Ruiken is nog geen weten, is geen bewijs, ze kan het wegstoppen en negeren. Zolang niemand het haar verteld heeft ze niets fout gedaan en kan niemand haar iets maken. Ik houd dus mijn mond en zeg vriendelijk gedag.