Vila Pouca

Op vakantie, in Portugal, lees ik ‘Vila Pouca’, van Gerrit Komrij, over het Portugese dorpje waar hij al ruim twintig jaar vanuit zijn witte villa het wel en wee van de dorpsbewoners bestudeert. Niet alleen de Portugese dorpsbewoners, ook de steeds groter wordende groep Nederlandse pensionadas. ‘Het moet er [in Nederland] op het ogenblik te kwaad zijn, of te ongezellig, of allebei, want om me heen zie ik steeds meer Nederlanders aanslibben.’ Zo ook mijn schoonouders. Vorig jaar kochten ze hun witte huis met rode pannen, in twee hectare bos, schapenwei en heuvels. In Vila Pouca. Om de hoek bij Gerrit Komrij. Nu ook het zwembad gereed is reizen wij af om al het moois met eigen ogen te komen aanschouwen.

In tegenstelling tot Gerrit Komrij hebben we weinig tijd om het dorp en zijn bewoners te observeren. Tijm wil de bloemenwei en het bos verkennen, Linde de tegels water geven, Jasmijn rondjes om het zwembad rennen. We hoeven ons niet lang af te vragen wat er zal gebeuren als ze erin valt. Ze doet het meteen de eerste ochtend voor, en zinkt als een baksteen naar de bodem. Voor ik goed kan schrikken staat ze al proestend en druipend langs de kant, met verbaasde blik. In het zwembad schudt haar vader het water uit zijn portemonnee en telefoon. In droge kleren vertrekt hij even later, om de rest van de dag rond te rijden langs winkels in de omringende bergdorpen, in gebrekkig Portugees gebarend om een reddingsvest. Als hij terugkomt uit de grote stad bij de kust, met een feloranje exemplaar, kan ik weer ademen. Hij kan nog net de laatste stralen van wat later de warmste en zonnigste dag van de vakantie zal blijken meepikken.

Het weer kan ons niet deren, in Engeland en Nederland regent het nog veel harder. We trekken de bergen in. We hotsen de kinderwagen op zijn luchtbanden over de steile scheve klinkerpaadjes en eten geit met borden vol handgesneden friet. Thuisgekomen in het witte huis zegt Jasmijn haar eerste woordje: Pippa. Pippa, de cao Holandês zoals ze de speelse Friese Stabij hier noemen, is haar nieuwe beste vriendin. Dapper naast haar vriendin stapt ze op de reusachtige Portugese cao de Estrela van de schaapsherder af, twee koppen groter en vele kilo’s zwaarder dan zijzelf. Voor de tweede keer deze vakantie bezie ik met trillend hart mijn kleine meisje. Haar hand zachtjes rustend op de snuit van het monster. Stralend draait ze zich op, wijzend: ‘Pippa, mama.’

Goeiig en dommig kijkt het beest me aan en ik adem weer. De laatste dagen van de vakantie vliegen snel en veilig voorbij.

Vila Pouca. Boerendorp in Portugal. Is daar wel iets te doen, vroeg een vriendin me voor vertrek, zo afgelegen en obscuur als het is. Nee. Helemaal niets. Lees er Komrij maar op na. Een kerkje. Een handjevol boerse dorpelingen. Een cafeetje waar je na drie bier, twee wijn en een zakje chips vier euro af moet rekenen bij de goedlachse waardin. Er is het bos, de wei, het zwembad en de bergen. Het kleine stadje met de koffietent naast de speeltuin. Wij vermaakten ons kostelijk. En niet alleen Jasmijn.