zondag 1 april 2012

Het mamamonster

Als er veel gegil aan mijn hoofd is kan ik niet meer helder nadenken. Het gegil voert de druk in mijn hoofd op, hoger en hoger, tot de bom barst en het gegil er weer uit komt, nu uit mijn eigen mond. Ik verlies alle geduld voorzover ik dat ooit had, word onredelijk en krijs. Het mamamonster is los.

En er is veel gegil in ons huis. De vicieuze cirkel draait door en door, zij gillen, ik gil terug, zij gillen harder en dan ik weer. Met het mooie weer durf ik amper nog in de tuin. Wat zal de buurt wel niet denken? Is het maar goed, dat ze mijn Nederlands niet verstaan en dus niet kunnen horen dat ik om het kleinste kindergezanik al uit mijn slof schiet? Of juist jammer, dat ze niet kunnen horen hoe mijn kinderen het bloed onder mijn nagels wegtergen, en al mijn toorn dus ruimschoots verdienen. Ik weet wel, dat ik de oudste ben, de verstandigste, en zij respectievelijk dreumes, peuter en kleuter. Maar het mamamonster is niet verstandig. Het mamamonster kent ratio noch geduld. Het mamamonster laat zich meeslepen op golven van hormonale boosheid. Het mamamonster praat in lage, losse, dwingende woorden. Houd. Nu. Op. Of..... dan volgt een lange stilte, waarin de radertjes in het mamamonsterbrein nare scenario’s de revue laten passeren. Dan zal ik je pijn doen, denkt het mamamonsterbrein, ik zal je uitwringen tot er geen gil meer in je zit, ik zal je schoppen tot je de heg in vliegt, je oren draaien tot ze harder tuiten dan de mijne. Maar dan diept het mamamonster het allerlaatste weggezonken restje zelfbeheersing op uit het diepste van haar monster buik en vervolgt: Of.... Je. Gaat. Naar. Je. Kamer. Nu! Het laatste woord uitgesproken met haar diepste monsterbromstem, die resoneert met grommende grauw en uit haar ogen straalt al het naars dat ze bedacht had. De geschrokken kindertjes zetten het op een brullen, wat het mamamonstervuur verder oplaait zodat ze armen en benen grijpt en het gegil naar binnen sleept, de studeerkamer in. Deur dicht.

Omringd door stilte schrompelt het mamamonster ineen en als de kinderen weer verschijnen, nahikkend, met krokodillentranen in hun ogen, wordt het laatste restje mamamonster met veel knuffels weggepoetst, teruggestuurd naar haar grot diep vanbinnen.

Maar de volgende keer dat er geruzied wordt, om de kleur van het ontbijtbakje, om wie de lepel met de stippen mag, omdat het eten niet iemands lievelings is, als er gevochten, gekrijst, geduwd of aan haren getrokken wordt, dan steekt het mamamonster haar nare kop weer op. Bij de volgende tand die doorbreekt en dagen doet huilen. Als er met eten wordt gegooid, gezanikt, gezeurd, gekrijst en gesloopt. Als er wordt verveeld, drie keer jengelend mama, geroepen, mahma, mahama. Als na de tiende keer vragen de schoenen nog niet aan zijn. Als ze huilen, huilen, huilen en blijven huilen. Als het lawaai ruimschoots het door de ARBO toegestane aantal decibellen overschrijdt dan zal het mamamonster zich roeren. En het mamamonster is niet gezellig. Het mamamonster laat niet met zich sollen. Kleine kindertjes pas maar op. Want ze komt eraan.

22 opmerkingen:

  1. Arme jij, ook dit is zó herkenbaar. Gelukkig waren altijd 'n opa en oma in de buurt om me regelmatig te ontlasten .... Gelukkig gingen de jongens vanaf hun 2e naar de peuterspeelzaal, ook een ontlasting. Zeker als je moe bent, je zelf niet lekker voelt, is je 'geduldheidspeil' af en toe tè laag ... herkenbaar ...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik geloof dat we allemaal wel ergens een kleiner of groter mamamonster in ons hebben wonen dat gewoon af en toe even vrij gelaten moet worden.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik bedenk me meestal, als het monster iets te heftig naar buiten is gekomen, dat ik eigenlijk tot tien had moeten tellen... Het valt niet altijd mee (-;

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Het valt inderdaad niet mee... Soms is ze weken weg, en dan opeens, gaat alles in een keer mis. Ik denk dat het ook ergens met mijn cyclus te maken heeft misschien...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Gniffel, gniffel....goed geschreven! En zo herkenbaar!En elke keer denk ik dat ik het de volgende keer anders aanpak. Wat rustiger. Wat meer beheerst. Wat minder gegil. Maar nee, tot nu toe is mij dat nog niet gelukt.

      Succes!

      Verwijderen
    2. Thanks, daarom schrijf ik dit soort stukjes, om te horen dat ik niet de enige ben met zo'n monster. Dat geeft rust, en dat werkt weer tegen het monster. Zucht...

      Verwijderen
    3. Nou, dat is dus duidelijk, vanmorgen raak, ongesteld. Dus dat heeft zeker iets te maken met dat mamamonster de afgelopen dagen...

      Verwijderen
  5. Herkenbaar, begrijpelijk enja, toch een beetje jammer het monster weer te laten komen. Volgens juffen helpt het zachtjes te praten , maar dat zie ik ook nog niet. waarom lukt het hun wel??? Nu monster voor een maand verdwenen? Als dat het probleem is: er zijn best goede suplementen voor hoor, ik heb daarcdoor tegenwoordig geen last meer van hormoonbuien. Heerlijk voor iedereen!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wow goed geschreven zeg. Ik voel me enorm beschaamd als ik zulke gevoelens jegens mijn kinderen heb. Dat ik niet even wat meer geduld op kan brengen. Hoewel het ook maar menselijk is...

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik voel me ook enorm beschaamd, en omdat ik wist/vermoedde dat ik niet de enige was vond ik het toch erg goed het eens op te schrijven. Dit soort dingen delen helpt ons vrouwen.,,
    Aline, wat voor supplementen neem jij? Ik neem nu evening primrose (teunisboemolie)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Hier zit nog zo'n vreselijk monster....Elke avond duik ik van schaamte diep onder m'n deken en neem me voor de 100-duizendste keer voor het morgen anders te doen...
    Enerzijds goed om te lezen dat ik niet de enige ben....maar ik vind het nog steeds geen verontschuldiging voor mezelf.....

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Ik gil nooit, ik word cynisch en bijtend als dat monster in me loskomt. Waardeloos. Meestal is het cyclusgerelateerd idd. Oestrogenendip en -hop- daar is ze weer :S

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Dit verhaal van jou is helaas ook herkenbaar. Kinderen kunnen je inderdaad het bloed onder je nagels wegpoetsen. En als je denkt dat het tij is gekeerd, dan kan heel snel de pleuris weer uitbreken.
    Het hoort er helaas bij, het maakt ons vast hele leuke 'oma's' als we later groot zijn :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Oi. Hoe herkenbaar. Het mamamonster komt bij mij vooral boven als ik moe ben en dan toch nog iets geconcentreerd moet doen. Dan snauw ik. Wat het meest confronterend is, is dat ik het terugkrijg. Mama, wil je nu alsjeblieft even je mond houden! Best keurig in de formulering. Maar zo onvriendelijk in de toon. Of mama, laat me nu even met rust.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. O ja Nienuh, dat hoor ik hier ook. En ook dat ze elkaar gaan lopen aanspreken op zo'n toontje...oeps...

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Dat lucht enorm op; om te lezen dat er niet alleen in mij zo'n mamamonster schuilt af en toe... Thanks!

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Hoi Karien,
    Op nrc next/koken zag ik je comment over Farinata. Je schreef dat je pannenkoekjes maakt van kikkererwtenmeel, indiase stijl. Ik zou graag het recept will hebben :) Lijkt me heerlijk om bijvoorbeeld bij dahl soep te eten.
    Ben benieuwd!
    Hartelijke groeten.

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Hoi Nanne, op mijn kamelenvoer website (link zie in de rechterbalk) staat een recept voor dosa. Als je in de ingredientenlijst klikt op kikkerwten zou je ze moeten vinden. Ik maak ze ook wel anders, een beetje uit de losse pols en zonder rijstemeel, maar dat dosarecept is een goed begin.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Een ode aan het mamamonster.
    Ik vind het geweldig geschreven!! (en oh zo herkenbaar!!)

    BeantwoordenVerwijderen
  17. ja hoor, hier ook een mamamonster-in-sync met de cyclus. Zo'n 2 dagen voor het maandelijkse bloedbad kan iedereen zich ook maar beter gedeisd houden.
    En vaak tussendoor ook hoor, maar dan is mijn boosheid meer berekend(niet "stiller"hé).Enfin, 3 kleintjes, ken er alles van. En wij hebben er dan nog een "speciaaltje" tussenzitten, die extraEXTRA veel geduld nodig heeft, en tràààààààg bijleert, en vooral veel lawaai maakt (praat altijd erg luid, gilt, en heeft een erg hoog stemmetje : leuk) Zucht.

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Inderdaad erg prettig om te lezen dat ik niet de enige ben in wie ene mamamonster schuilt - en bij wie dat mamamonster soms vaker de kop opsteekt dan me lief is. En ja, vermoeidheid is funest, dan ligt het monster al te loeren op een kans om uit te breken.

    BeantwoordenVerwijderen