vrijdag 24 februari 2012

Kleine kindjes

Ik heb geen baby meer. Op twee benen toddelt een dreumes door het huis. Zigzaggend zwaaiend waggelt ze de kamer door, naar grote zus die haar in gespreide armen vangt. Als broer of zus de deur van de kamer openlaten, dan zit ze, voor je met je ogen kunt knipperen, op de trap. Op de bovenste tree, triomfantelijk kraaiend en lachend.
Tijm en Linde trekken naar boven, rugzakken om. Ze gaan spelen op hun kamer. Jasmijn krabbelt erachteraan, in sneltreinvaart. Boven klikt Tijm het hek achter haar dicht. Ik wil haar halen, haar bij me houden, beneden, veilig in de box.
‘Nee,’ roept Tijm. ‘Je mag niet naar boven.’
Op een rijtje grijnzen ze me aan vanachter het traphek.
‘Ik kom alleen even Jasmijn halen,’ probeer ik.
‘Nee,’ zegt Tijm. ‘Jasmijn moet hier blijven. Jasmijn is ons vriendje.’
Linde knikt. ‘Ons viendje.’
Mijn hart vasthoudend loop ik terug naar de woonkamer. Van boven klinkt gestommel, gelach, gekraai, en maar heel af en toe gegil. Als ik poolshoogte neem, om het hoekje van de deur, kijken drie paar ogen me verontwaardigd aan. Verslagen druip ik af.

Ik heb geen peuterzoon meer. Met zijn tong tussen zijn lippen, in opperste concentratie, schrijft hij, de stift tussen duim en wijsvinger. Tijm, schrijft hij. En 4. Linde, mama, papa, en Jasmijn. Tom is makkelijk, want dat lijkt op Tijm. In massaproductie tekent hij treinen, bomen, zonnen, giraffen en mensen met lijf, handen en voeten.
Dan rent hij naar de laptop, ‘schrijven mama, mag ik schrijven?’
Typend kan hij nog veel meer. Opa. Oma. Opi, omi. Omama. Roos, Bas en Maas. Soms is het moeilijk, en mama zegt voor. De F. De r. De e. Langzaam verschijnt Frederiek op het scherm. Dan de A, van Anneke.
Later nestelt hij zich in het hoekje van de bank met de Ipad. Behendig navigeert hij door menu’s. Hij speelt Sonic, Angry birds. Tot ik hem betrap op You Tube, kijkend naar geweren, schieten en bommen, en ik de Ipad bovenop de ijskast verstop. Woonden we in Nederland, dan ging hij al naar school. Hij is er zo klaar voor, mijn grote kleuterzoon.

Gelukkig heb ik Linde. De meest ontzettende, ongelofelijke peuter ooit. Met brutale, koppige ogen kijkt ze me aan boven haar bord. Lust ik niet, roept ze, en duwt het weg.
Waar Tijm, die het prima kan, weigert zijn eigen schoenen aan te doen moet zij alles telf toen. Overal in het huis liggen poppen, onder dekens of theedoeken, te slapen. Overal zeult ze poppen mee naar toe. Op de Ipad speelt ze koken, doktertje en kleuren. Stiftend tekent ze rondjes, kronkels, op papier, haar hoofd en haar handen. Ze tekent de L, van Linde, die ze zo mooi vind dat ze hem overal gebruikt, in andele en verdel. Meel kusjes eist ze, ’s avonds in bed, tot ze besluit, nee, mama. Genoeg, ze gaat tapen. Linde weet wat ze wil. Als ze me aankijkt, vanonder haar gestipte muts, met die staalblauwe ogen, weet ik dat één ding nooit zal veranderen. Ze zal altijd mijn eigenwijze dreutel blijven.

14 opmerkingen:

  1. moeilijk soms, niet? Dat kinderen groter worden? Soms denk ik, zoals nu, ik moet ze meer filmen. Voor als ik vergeten ben hoe ze waren. Ja ik vind dat echt moeilijk.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Maf eigenlijk, dat ik aan de ene kant wil dat ze snel groot worden, omdat dat makkelijker wordt, maar aan de andere kant... inderdaad filmen, of zo bescrhijven.. zegt soms meer dan een filmpje. Ik heb wel eens het idee dat ik een soort vastleg manie heb... met camera of letters. Om maar niets te missen! Ik maak echt absurd veel foto's.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat vertel je heerlijk over je kinderen die ineens een stapje verder doen dan je verwacht. Leuk en herkenbaar om te lezen.

    Ik heb af en toe grote heimwee naar dat ze klein waren. Komt ook omdat gisteren mijn tienerdochter de babkleertjes vond.... de oh's an ah's waren niet van de lucht en dat niet alleen van haar kant. Het was toen wel druk (lichamelijk), maar ook reuze gezellig, vertederend en veel makkelijker.

    Nu met twee van die tieners en een "uk" van 9 is de rust ver te zoeken de tienerhormonen vliegen om je oren met het daarbij behorende verbale communicatie Pfff... konden ze nog maar even een middagtukje doen, hahaha.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Zucht...prachtig geschreven en zo ontzettend van toepassing op ons. Waarom kijk je zo naar me vroeg mijn jongste laatst. Omdat je alweer zo groot bent mijn lieve schat, je bent alweer 5 en ik heb nu geen kleine kindjes meer in huis. Vind je dat niet leuk dan dat ik al zo groot ben vroeg ze. Tuurlijk wel. Alleen het gaat zo snel zei ik maar gelukkig hebben we veel foto's en veel filmpjes van jullie.

    De foto's drukken we ouderwets af en stoppen deze in albums. Niet alleen ik maar ook de kinderen pakken regelmatig de albums uit de kast om de foto's te bekijken.

    Bij mijn dochter in de klas (groep 4) hebben ze laatst een babyfoto mee moeten nemen.
    Alle foto's werden opgehangen en de kinderen moesten raden wie welke baby was. Was best lastig zei ze.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik kan me er echt niets bij voorstellen dat ze straks ook zo groot zijn!
    Ik houd netjes babyboeken bij, net als jij. Mijn moeder deed dat ook, en het is echt geweldig terug te lezen, ze schreef er veel in. Zo las ik bijvoorbeeld dat Linde haar pietluttige eetgewoonten niet van een vreemde heeft ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. groter worden gaat zó snel. En hoewel ik veel heb vastgelegd, ben ik toch veel vergeten. Jammer, maar 't is zo ....

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Mooi stukje. Ik vind toddelt trouwens zo'n leuk woord!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ja, toddelen is prachtig. Het is overigens een schaamteloos anglicisme.... To toddle is iets als waggelen, het engelse woord voor dreumes, toddler, is er van afgeleid. Een mooi, heel toepasselijk woord!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Mooi stukje, en idd wat gaat het snel.Ik vind het nu al zo enorm snel gaan....

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Wat een heerlijkheid toch, drie van die bijzonder schatten?!

    Maar eh, die Jasmijn, die is toch pas geboren, dacht ik?! Of heeft er iemand aan de tijd gezeten?! Zucht..

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Ik krijg er bijna plaatsvervangend buikpijn van. Enerzijds heeft elke nieuwe fase weer eigen leuke, mooie dingen; maar anderzijds moet ik meestal toch wel even slikken als er weer een periode is afgesloten. Ik doe dan ook flink mijn best om nog een keer intens te genieten van mijn tweede peuterdochter. En met Bonkje haal ik soms bewust nog wel eens herinneringen naar boven uit haar baby- en peutertijd; alsof ik bang ben dat ik anders dat stukje band met haar kwijtraak...

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Voor alle jonge moeders, die vinden, dat hun kindertjes zo snel groot worden: Er is nog hoop! Er komt, als alles goed gaat, een opa en oma tijdperk.Dan kun je dubbel genieten van al die peutertjes. Met als voordeel, dat je dan alleen de lusten hebt en niet de lasten. En als je dan ook nog een dochter hebt die hun avonturen zo goed verwoordt, dan is het dubbel genieten!
    Oma Eveline

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Door de haast: Het laatste dubbel genieten, moet natuurlijk driedubbel genieten zijn.
    Ev.

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Heel herkenbaar, die vastlegdrang! Overal in mijn handtas en agenda zwerven gele plakbriefjes rond met grappige uitspraken van de kinderen, en mijlpalen/-paaltjes. Die nog in die babyboeken moeten. Maar oei, daar tijd voor vrijmaken, moeilijk!!

    BeantwoordenVerwijderen