woensdag 14 september 2011

Opschieten!

Ik hoor de klok slaan, twaalf slagen en schrik op. Om half een begint Tijm’s peuterschool. We moeten opschieten.
‘Jongens, schoenen en jassen aan, we moeten gaan!’
Tijm speelt onverstoorbaar door met zijn taxi. Ik roep nog eens.
Dan loop ik naar hem toe, ga voor hem staan en probeer hem aan te kijken. De taxi slaat af naar links en Tijm’s hoofd draait mee.
‘Kijk me aan en luister nou eens,’ zeg ik geïrriteerd.
Hij schudt zijn hoofd en blijft wegkijken.
Ik grijp zijn kin en mijn boze ogen staren in de zijne.
‘Schoenen aantrekken. Nu.’

Een kwartier later heb ik Linde in haar kaplaarzen geworsteld en heeft Tijm schoenen en een trui aan. Linde jengelt bij de deur, met kleine oogjes, en ik pak de dubbele buggy uit het halletje. Meteen barst het gebrul los.
‘Steppen mama, we willen steppen.’
‘Natuurlijk mogen jullie steppen.’
Als we niet steppen komen we nooit op tijd.

Jasmijn gaat met Linde’s rugzak, koffer en jas in de buggy. Tijm hangt zijn tas aan zijn step. Ik kijk op mijn telefoon. Twintig over twaalf. Het wordt krap, het is minstens driehonderd meter lopen. Knerpend duw ik de buggy het grind over, de weg op. Tijm en Linde steppen ervandoor, tot aan de hoek. Om de hoek begint de berg. Tijm vertraagd en komt tot stilstand. Linde stapt af. Ik loop door, duw de buggy omhoog.
‘Mama,’ gilt Tijm, ‘wacht op ons.’

‘Nee,’ roep ik terug, ‘we moeten opschieten.’
Steunend en tergend langzaam stept Tijm door, de helling op.
Linde gaat erbij zitten.
‘Moet ik je step dragen?’ bied ik aan.
Nee, schudt ze koppig.
Ik loop door tot ze roept: ‘Mama, jij mijn tep dagen?’

Ik duw de buggy met de step aan het handvat bungelend verder. Linde treuzelt langzaam omhoog. Tijm is intussen een tiental meters gevorderd. Hij heeft zijn step geparkeerd en is bloemen aan het plukken. ‘Kijk mama, voor jou!’ glundert hij.
Ik pak de bloemen ongeduldig aan en leg ze op de kap van de buggy. ‘Nou je step halen en doorlopen.’
Linde sjokt verder de berg op. Ik duw verder omhoog. Na een tijdje kijk ik om. Linde zit op haar hurken in een bergje grind. De steentjes glijden door haar vingers.
Ik zucht en roep: ‘Linde, kom nou.’
Ze kijkt op maar komt niet.
‘Als je niet komt moet je in de kar.’
‘Niet kar,’ antwoordt ze.
Maar ze komt niet.
Ik zeul haar de buggy in. Ik snoer haar schoppend en protesterend vast. Ik wil verder duwen, Tijm achterna. Waar is Tijm? Op de stoep staat een verlaten gele step. Uit de bosjes zwaait een tak. ‘Kijk mama, mooie stok.’
‘Ja, prachtig,’ roep ik vals vrolijk en trek de stok uit zijn handen. Ik leg hem op de buggy en geef Tijm een duw. ‘Steppen. Hup. Opschieten.’
Gehaast duw ik de afgeladen buggy naar boven en precies om half een draaien we hijgend de parkeerplaats op.

Voor de poort staat een verzameling wachtende moeders en peuters. We puffen uit, en om vijf over half gaat de deur open en mogen we eindelijk naar binnen.

8 opmerkingen:

  1. Dus je had best vijf minuutjes later aan kunnen lopen. ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik word soms al knetter van één peuter die dwars ligt als ik de andere twee van/naar school/dansles/judo/tennis/tandarts/... moet halenbrengen. (Hij waarschijnlijk ook van mij, bedenk ik me nu..) Dus als je er drie hebt van onder de vijf jaar is het vast helemaal stress...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Heel herkenbaar...en wat heb je dat toch weer mooi beschreven.

    Ben je nog wat wijzer geworden nadat je met Linde naar de huisarts bent geweest?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Met Jasmijn naar de huisarts bedoel je? Nee, niet echt veel wijzer. Ze zegt dat het geen reflux is, dan had ze het al eerder moeten hebben, maar verder wist ze het ook niet. Ze kan gewoon een beetje overgevoelig zijn voor iets in de melk. Ze heeft nu pepti-voeding, lactose-vrij en met gehydroliseerde melkeiwitten. Dat gaat heel goed. Ik moet nu alleen uitvinden of het de lactose is of de melkeiwitten waar ze last van heeft...
    Wat wel weer lekker onhandig is, ik had die voeding in NL gekocht, gewoon bij het kruidvat, kun je het hier alleen op recept krijgen. De huisarts gebeld, die heeft een recept doorgestuurd, van jawel, een blik van 450 g. Dat is toch al gauw een halve week...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Mrs T, nu weet ik waar jij vandaar komt ;)
    De eerste keer dat mijn Brabantse schoonfamilie het woord aanrijden gebruikte dacht ik dat het om een ongeluk ging, haha.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. ik ga tegenwoordig echt een uur van tevoren roepen dat we weggaan... nu scheelt t dat moeders ook niet de snelste is, maar in een uurtje voorbereidingstijd halen we het wel haha. gevolg; zelf marien is op tijd mét kinderen op plaats van bestemming!
    ps moet ik wat blikken naar je opsturen? let me know!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Zo herkenbaar.
    Maar ook dat kinderen onderweg mooie dingen zien en doen, en dat je er simpelweg geen tijd voor hebt. Ik kan daar achteraf enorm van balen, dat ik geen oog gehad heb voor alles dat mooi is.

    BeantwoordenVerwijderen