dinsdag 10 mei 2011

Roze

We zijn op vakantie, de zon schijnt. In de HEMA kopen we zonnebrillen. Linde weet het meteen. Die rode, met witte hartjes. Ze zet hem vast op. Tijm weet het ook. ‘Roze is mijn lievelingskleur, mama,’ zegt hij.
Ik kijk moeilijk. ‘Roze is eigenlijk voor meisjes.’
‘Nee,’ stampvoet Tijm, ‘roze is niet voor meisjes. Roze is mijn lievelingskleur.’
Hij wijst naar een lichtroze bril, met bloemetjes. Tijm houdt ook van bloemen.
Ik zucht, wat een gezeur. De jongen houdt van bloemen, van roze. Waarom mag dat niet? Ik kijk Roel schuin aan. Die schudt zijn hoofd. ‘Nee, Tijm,’ zeg ik, ‘niet die. Deze?’
Ik wijs een groen-blauwe bril aan.
‘Nee,’ schudt Tijm heftig. ‘Die vind ik niet mooi. Ik vind roze mooi.’
Arme jongen. Hij mocht ook al geen roze jas. Ik aarzel nu.
Tijm wijst naar een andere bril. Een hard roze bril. ‘Ja maar Tijm, die is ook roze. Dat is een meisjesbril.’
‘Nietes. Het is geen meisjesbril.’
Ik twijfel weer, roep Roel erbij. Tijm kijkt naar Roel. Ik kijk naar Roel. Tijm wijst. Ik zie wat hij bedoelt. Roel’s poloshirt. Het is roze. Fuchsia roze met blauwe strepen. Dezelfde kleur als de bril. ‘Papa is geen meisje,’ zegt Tijm.
We kopen de bril.

De volgende dag zijn we in de Efteling. Tijm zit in de trein. De zon schijnt, de roze bril zit stevig op Tijm’s neus. Tijm kijkt blij om zich heen. Tijm is gek op treinen. Vooral stoomtreinen. Auto’s, graafmachines, vliegtuigen. Een echte jongen. Een echte jongen met een roze bril. Tegenover Tijm zitten drie meisjes. Ze zijn een jaar of acht. Ze giechelen. Meisjes van acht giechelen altijd. Tijm geniet zichtbaar. De meisjes giechelen weer. Ze wijzen naar Tijm. Ze grinniken achter hun hand. ‘Hihi,’ ginnegappen ze, ‘dat jongetje heeft een roze bril. Dat jongetje heeft een meisjesbril.’

Tijm hoort het. Trots wijst hij naar zijn bril. ‘Mooi hè,’ zegt hij. ‘Ik heb een roze bril.’
Zelfverzekerd duwt hij de bril vaster op zijn neus. Schenkt ze een glimlach, ontwapenend en onbevangen als een driejarige dat kan. De meisjes lachen terug. Zetten hún zonnebrillen op. Trekken gekke bekken naar Tijm, en Linde met haar rode bril met witte hartjes. Allemaal schateren ze nu. Het liep goed af, maar ik heb me iets gerealiseerd. Over de boze wereld. Ik houd er een knoop aan over in mijn maag, een knagende onzekerheid. Trots, enerzijds, op mijn stoere zoon. Hij trekt zich nergens iets van aan, is wie hij wil zijn, draagt wat hij mooi vindt, zonder gêne. En het werkt. Maar de wereld is hard, je kunt hem niet blijven zien door een roze bril. Kinderen, vooral, kunnen bikkelhard zijn. Zou ik Tijm moeten beschermen, tegen zichzelf, tegen zijn roze voorkeur? Of moet ik hem vrijlaten nu het nog kan, voordat de wereld hem overneemt en klasgenootjes, televisie en mode zijn smaak zullen bepalen. Zal hij zich braaf conformeren, blauw, groen en rood dragen als alle jongetjes? Waarschijnlijk wel. Maar vergeten zal ik hem nooit, dat stoere jongetje in de trein. Die echte jongen met de roze bril.

11 opmerkingen:

  1. O herkenbaar. De mijne wilde perse een roze vreselijke kitsche meisjesknuffelbeerkastbeest hebben in de speelgoedwinkel. Toegegeven, en hij heeft er veel lol van. En toen wilde hij er in groep 1 mee naar school op speelgoeddag... Ik durfde niet zo goed, maar de juf dacht dat het "op deze leeftijd" geen probleem was. Was ook zo. Gelukkig. Inmiddels knuffelt hij er nog steeds mee maar mogen er geen roze shirts meer in zijn garderobe.

    Je hebt wel gelijk, stomme buitenwereld. Endan vooral meisjes. Die zijn niet altijd lief.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een lief en aandoenlijk verhaal!! Heerlijk als kindjes hun eigen individu zijn!! Trots op zijn hoor!! hij komt er wel...hij heeft jou toch? :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Geweldig!! Gewoon trots op zijn hoor!! Een van mijn jongens liep trots met buggy en pop rond!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Gelukkig blijft Tijm volharden in zijn keuze! Hier in Bloemendaal lopen heel veel stoere hockeyers met rose t-shirts en overhemden. Niks mis mee.Je ziet hier trouwens ook basisschool jongens met gebloemde broeken.En meisjes van acht giebelen altijd overal om, wat je ook aan hebt. We vonden het weer een erg goed verhaal.
    oma Eveline

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Raad eens wie diezelfde roze zonnebril ook heeft? Mijn Nisse. Staat hem geweldig. Hij heeft ook een gebloemde korte broek, met veel roze bloemetjes er tussen. Helemaal wat hij mooi vindt en écht een jongens broek van Scotch en Soda, daar begrijpen ze schijnbaar dat jongens roze met bloemetjes heus ook leuk kan staan.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hij komt er wel, die zoon van jou. Samen met jullie. Hij heeft in ieder geval ouders die achter hem staan en met hem meedenken.
    En roze rules big time. Voor meisjes én jongens.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. hihihihi

    gewoon lekker zijn eigen kleur laten uitzoeken! Held!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. tip voor tijm; vraag je moeder of ze een shirtje bij de hennes bestelt. daar hebben ze nu vet coole poloshirts in die kekke (ondertussen retro..) o'neill kleuren, en ja ook in roze! teyler heeft er ook 1 en vindt 'm prachtig!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Leuk al die reacties! Ik denk dat ze in Nederland daar wat relaxder over zijn zowieso dan in Engeland, het is hier echt zo traditioneel, alle meisjesspul is roze, jongensspul blauw... Gelukkig is er wel een H&M, hahs, ik zal eens kijken

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Dit is zo precies wat ik ook soms al vrees. Je kind dat nog zo heerlijk onbevangen en zichzelf is; hoe lang tot de boze buitenwereld deze dingen gaat afstraffen? Tot ze ineens dingen gaan laten of zich gaan schamen omdat anderen...? Ik steek mijn kop nog even in het zand.

    Heerlijk ventje, Tijm. Hij staat sterk in zijn schoenen :-)

    BeantwoordenVerwijderen