Op expeditie

Met twee peuters en een baby is een bezoekje aan de supermarkt een tijdverslindende en energierovende expeditie. Laat staan het dagelijks ritueel van aankleden, ontbijten en naar school brengen. Een herculische taak. Papa vindt dat onzin. Papa heeft een ferme hand. Een zondags bezoekje aan de dierentuin wordt gerund als een militaire operatie. ‘T minus 30’ schalt hij door het huis. Dan ‘T minus 5, opschieten, wie moet er nog plassen?’ Volgens strak schema wordt iedereen gewassen, gekleed, gevoed en ingepakt. Precies op tijd rijden we weg. Papa haalt zijn schouders op. Het kan dus best. Onze weekdagen zien er heel anders uit:

Tijm is als eerste op en kruipt bij mij in bed. Jasmijn in de wieg naast ons knort rustig door. We draaien ons nog eens om. Tot ik op de klok kijk. O nee. Over ruim een uur moet Tijm op school zijn. Ik kruip uit bed, loop naar de douche. ‘Ik wil niet douchen,’ roept Tijm. Dan hoor ik Linde brullen. Wakker. Linde wil wel douchen. Wanneer we er onder staan Tijm ook. Maar niet eruit. Terwijl ik me aankleed spuiten Tijm en Linde de shampoo leeg in de douche. Ik spoel ze weer af. ‘Ik wil niet afdrogen,’ gilt Tijm. ‘Nee, niet die, de treinenhanddoek.’ Linde schudt simpelweg haar hoofd. ‘Nee, nee.’ Ik duw ze druipend de kamer in. ‘Stil, jullie gillen Jasmijn wakker.’ Dan halen we het nooit.

Aankleden, hup. Tijm wil niet. ‘Je kunt niet bloot naar school,’ dwing ik hem. Hij wil alleen de ruitenbroek. Alleen het kameleon T-shirt. Zijn groene trui. Nieuwe sokken. Ik kreun. ‘Die zijn in de was,’ steun ik. ‘Niet waar,’ gilt Tijm. Een kwartier en veel lawaai later is hij aangekleed. Nu Linde nog.

‘Kom, we gaan ontbijten,’ sleep ik ze een minuut later de trap af. Ik pak de weetabix. ‘Nee,’ roept Tijm, ‘rozijntjes.’ Ik strooi er een paar in het kommetje. ‘Hier. Kom. Nu. Aan tafel.’ Nee, schudden twee hoofdjes. Ik loop achter ze aan met de lepel. ‘Toast,’ roept Tijm. ‘Toast,’ roept Linde. ‘Met marmite,’ roept Tijm. ‘Miet,’ knikt Linde instemmend. Met een blik op de klok knik ik. Brood in de toaster. Theewater opzetten. Toast smeren. Mijn maag knort. Ik pak een banaan. Twee paar handen trekken aan mijn been. ‘Banaan, mama.’ Snel prop ik het resterende stukje banaan naar binnen. Snijd de toast in stukjes. Duw Tijm weg: ‘Nee, Tijm, mama smeert.’ Brand mijn lippen aan de hete thee. ‘Schiet op, schoenen en jassen aan.’ Twee worstelingen later staan we bij de deur. Mutsen op. Sjaals om. Tijm’s schooltas. Step. We zijn iets vergeten. Wat? Tandenpoetsen. Laat maar zitten. Nog iets. Jasmijn! De babyfoon staat uit. Slaapt ze nog? Ik ren naar boven. Gelukkig. Het is stil in de slaapkamer. ‘Slaap, Jasmijntje slaap,’ prevelend prop ik haar in haar gebloemde berenpak. Weer staan we bij de deur. Ik kijk op de klok. Bijna op tijd.

Ik denk terug aan papa’s militaire expeditie maar haal nu míjn schouders op. Hadden ze maar giraffen op de peuterschool. Dan kon ik het ook.