Zomaar een middag

Het deurtje gaat dicht. Het deurtje gaat open. Dan komt er een handje, dat een konijntje door het deurtje propt. Een grote glimlach breekt door op haar gezichtje als het gelukt is. Het deurtje gaat dicht. En weer open. Het handje haalt het konijn eruit. Ze houdt het omhoog en laat het me trots zien. Grijnst haar beide tanden bloot.
Dan komt er een iets groter handje, dat het konijntje weggrist. De glimlach verstart. Ze kijkt me ontsteld aan. Knijpt haar oogjes samen. Vertrekt haar mond. Ik tel af: tien, negen, acht, zeven. Bij zeven begint ze.

Ik roep grote broer tot de orde. 'Geef terug Tijm. Nu!' Hij rent hard weg, het konijntje vastgeklemd in zijn hand. Geniepig lachend. 'Wil je naar je kamer? Als je het nu niet terug geeft ga je naar je kamer.' Hij twijfelt. Kijkt me vorsend aan. Hij doet een voorzichtig pasje vooruit, verder van zijn zusje vandaan. Ik herhaal mijn dreigement op iets luidere toon. Hij blijft stokstil staan. Kijkt geïnteresseerd naar het schilderij aan de muur voor hem. 'Dit is de laatste keer, als je het nu niet terug geeft ga je direct naar boven.' Ik probeer dreigend te kijken. Hopend dat hij niet doorheeft dat ik pijn in mijn rug heb. En helemaal geen zin om hem schoppend en tierend onder mijn arm de trap op naar zijn kamer te zeulen. Hij kiest eieren voor zijn geld en geeft het konijntje terug. Ik haal opgelucht adem en klop me in gedachten op de rug. 'Nu sorry zeggen tegen Linde.' Hij loopt op haar af. Knelt zijn armpjes om haar nekje. Een kusje op haar wang. Ze is er niet echt van gediend, maar ondergaat het rustig.

Het konijntje hoeft ze niet meer. Tijm ook niet. Hij heeft iets nieuws bedacht. Hij gaat een show opvoeren voor zijn zusje. Hij trekt de poef tot vlak voor Linde. Stort zich er hard op. En nog een keer. En nog een keer. Linde schatert het uit. Ik heb nog nooit een baby zo intens horen schaterlachen. Tijm rent een rondje om de bank. Linde giechelt nog wat na. Wat een meisje.

Ik pak Linde op en gooi haar op de poef. Nog harder schatert ze het uit. Nu Tijm weer, ze gaan om en om. Ze lachen om het hardst. Dat is een leuk spelletje, denk ik. Ik wil ook! Ik zet Linde op de grond, en gooi mezelf zijdelings op de poef. Stilte. Geen gelach, niet eens een grinnik. Broederlijk zwijgend kijken ze me aan. Achter hun grote stille ogen zie ik ze hoofdschuddend denken: 'Moeders, ze snappen er niets van.'