Blauwe pet

Ik denk dat ik een blauwe pet ga aanschaffen. En een fluitje. Voor mijn nieuwe functie. Die van politieagent. Ik moet namelijk, nu Linde op pad is, twéé kleine boeven in de gaten houden. En daarmee kan ik ze, lekker lui, tot de orde fluiten.

Ik droom erover op de bank. Tijm en Linde zitten lief te spelen met de boerderij, en ik probeer stiekem een uiltje te knappen. Het gaat een tijdje goed. Dan houdt Linde het voor gezien, ze kruipt richting het witte kastje. In het witte kastje staan de DVD speler, de Skybox en de versterker. Er ligt een kluwen snoeren. En verschillende afstandsbedieningen. Prachtig speelgoed. Vindt Linde. Ik sla haar gade en denk terug, aan zo’n anderhalf jaar geleden. Aan Tijm en het witte kastje. Ook op hem werkte het kastje op als een magneet op een spijker. Vooral de oplichtende knopjes. En de snoeren aan de achterkant. En het deurtje, dat je zo leuk open en dicht kan klapperen. Vermoeid bedenk ik hoe veel moeite het kostte hem dit af te leren.

'Voorzichtig Linde, het kan kapot,' sputter ik vanaf de bank. Wat een halfzacht optreden. Halfzacht werkt niet. Dat weet ik best. Hard optreden is nodig. Hard optreden waarbij ik opsta, Linde fysiek verwijder van de plek des onheils, terwijl ik haar ferm en resoluut toespreek. Nee Linde, dat mag niet. Afblijven. Maar ik heb een flinke reuma-aanval, pijn en geen zin. Ik sputter dus nog wat door, over nee, over mag niet. Linde trekt zich er niets van aan en gaat vrolijk door op de knopjes te drukken.

Tijm wordt op zijn beurt geïnspireerd door zijn zusje en laat de boerderij voor wat hij is. Samen ontdekken ze dat de Skybox eigenlijk een trommel is. Lachend slaan ze de maat op het apparaat. 'Musiek!' roept Tijm enthousiast. Ik sleep me nu toch maar omhoog. Pak Linde op en zet haar neer aan de andere kant van het kleed. 'Nee Linde, dat mag niet.' Ik doe de deur van het kastje dicht en spreek Tijm vermanend toe: 'Je weet dat je er niet aan mag zitten. Dan gaat het kapot. Je blijft eraf, hoor je. En Linde ook. Anders ga je naar je kamer!'

Tijm kijkt intens zielig. Trekt zijn schoudertjes op. 'Nee, nee, kamer,' schudt het hoofdje. 'Prima, je hoeft toch niet. Als je er maar af blijft.' Braaf gaat Tijm verder spelen met de boerderij. Ik ga voldaan weer op de bank liggen. Victorie! Triomf! Succes!

Bij een van de twee dan. Linde gooit er kordaat de knietjes tegenaan en kruipt terug naar het kastje. Het deurtje heeft ze alweer open. Ik wil overeind komen maar Tijm is me voor. Hij loopt op haar af en spreekt haar vermanend toe, wijzend met zijn vingertje: 'Nee, Chine, nie kastje. Nie, mmm, onverstaanbaar, mmm, kamer!' Hij duwt het kastje dicht.

Bij nader inzien denk ik dat het twee blauwe petten zullen worden. Een grote en een kleine voor mijn assistent. Maar één fluitje lijkt me wel genoeg.