De boekentrein

Half zeven ’s avonds is een heerlijk tijdstip. Moe van de dag, het werk, de crèche en de lange rit naar huis kruipen we met zijn drieën op de bank. Ik in het midden, aan elke kant een klein warm lijfje tegen me aan. We gaan voorlezen. Tijm mag het boek uitzoeken, want Linde doet voor spek en bonen mee, boeken trekt ze liefst kapot.

Ik ben wel eens bang dat ik de kinderen mijn smaak opdring. Dat ik teveel de favorieten uit mijn jeugd koop. Toch pakt Tijm juist die boeken steeds uit de kast. Terwijl er met boekenwurm ouders en geefgrage familie en vrienden genoeg keus is. Tijm is een kritische lezer. Hij is pas twee.

Nummer één van het moment is Richard Scarry’s ‘Storybook Dictionary’. Ik schafte het voor een luttel bedrag aan op de rommelmarkt. Geen wonder dat het een succes is. Scarry’s boeken laten, naast grappige beestenplaatjes, heerlijk alledaagse dingen zien. Peuters hoeven geen goed verhaal, dingen herkennen willen ze. Aanwijzen, woorden leren. In dit woordenboek is zoveel te zien. Keukengerei, eten, huizen, meubels en alle vervoersmiddelen die je maar kunt bedenken. Tijm blijft meestal hangen bij de T van trein.

Een goede tweede is het vliegtuigenboek, zowaar een modern exemplaar. Vliegtuigen kennen we goed, we vliegen vaak en wonen ook nog eens onder de rook van het vliegveld. Het boek staat, behalve vliegtuigen, vol met bagagekarretjes, koffers en helikopters. Flapjes met daarachter grote en kleine verrassingen. En aardig wat halve flapjes. Feitelijk is hij nog te klein voor dit interactieve boek. Maar toen ik het veilig wegstopte op de hoogste plank, keek hij zo innig bedroefd dat ik het weer naar beneden haalde.

Op een dag, op de puntjes van zijn tenen, graait hij iets nieuws van de op een-na-hoogste plank. Jip en Janneke. Ik moet voorlezen, echt voorlezen. Doodstil en geconcentreerd zit hij te luisteren. Hoeveel de peuter ervan begrijpt weet ik niet, maar ‘jip-jaanek’ zijn zijn nieuwe helden. Daarna pakt hij Dr Seuss, en de rare fantasiebeesten en dito verhalen vindt hij prachtig. Allemaal noemt hij ze Sam, naar de hoofdpersoon uit ‘Green Eggs and Ham.’ Een tijdje loopt hij weg met de Meneer Boekjes. Letterlijk, want hij zeult ze in een stapel overal mee naar toe. Meneer Smikkel moet zelfs mee naar bed.

En dan komt hij opeens aanzetten met een stapel boekjes waar hij normaal gesproken nooit in kijkt. Kleine boekjes. Nijntje, Ollie, Elmer en de Botjes. Kikker en Haas, Dog, Foxy en Dikkie Dik. Ik kijk hem nieuwsgierig na. Gaat hij de boekjes eindelijk lezen? Hij legt de boekjes op de grond, één voor één, een lange rij vormt zich op het kleed. Hij loopt naar de kast voor nog een stapel, en nog een, de rij boekjes gaat de kamer helemaal rond. Tijm staat in het midden en overziet zijn werk. ‘Trein!’ roept hij trots.