Verhip, ze kruipt

Linde is op pad. Steeds beter krijgt ze het kruipen onder de knie. Elke dag gaat ze een stukje verder. Elke dag gaat het een stukje soepeler. Eerst schoof ze wippend op haar kont in het rond. Toen wipte ze zich al zittend op de knieën. Ze rekte en strekte haar armen zo ver mogelijk vooruit en schoof ietsepietsje verder. En ging weer zitten. Zo manoeuvreerde ze zich de kamer door. Steeds meer duwde ze mee met haar knie. Of been. En het wippen werd langzaam maar zeker kruipen.

Wanneer is kruipen eigenlijk kruipen? Daar valt over te twisten. Volgens de crèche kroop ze vorige week al. Ik ben kritischer. Gisteren leek het nog een beetje op een kreupele hond, een gestrekt been sleepte achter haar aan. Maar vandaag ging ze opeens heel netjes op beide knietjes vooruit. Dus zeg ik voluit: Linde kruipt.

Het is grappig hoe Linde de dingen zo anders leert dan haar broer. Rustig, op haar gemakje, ze neemt de tijd. Tijm maakt overal een show van. Met liefst een zo groot mogelijk publiek. Hij kroop voor het eerst bij opa en oma. Amper zes maanden oud. Op het kleed middenin de kamer oefende hij fanatiek. Aangemoedigd door papa, mama, opa, oma en enkele ooms en tantes. Steeds weer bouwden we een toren van bekertjes. Ik zal het nooit vergeten. Dat fanatieke koppie. De toren moest om. Hij spartelde net zo lang tot zijn spartelen tijgeren werd en hij de toren bereikte. Om hem om te gooien met een wijds gebaar. Applaus. Hij oefende de hele middag tot hij zo snel en soepel tijgerde als een rups die de borstcrawl doet.

Ook met het zetten van zijn eerste stapjes wachtte hij tot het juiste moment. Wachtte hij op het juiste publiek. Dat vond hij ruim een half jaar later bij opi en omi, op tweede kerstdag. Van tafeltje naar tafeltje stapte hij, steeds meer stapjes achter elkaar. Het publiek keek toe. Tijm lachte en boog. Applaus.

Ik ben erg benieuwd hoe dat bij Linde zal gaan. De evolutie van het lopen. Ik denk dat ze langzaam maar zeker elke dag een beetje meer omhoog komt. Van vier naar twee voeten. Zonder dat het opvalt. Totdat ze, opeens, echte, losse stapjes maakt. En dat niemand het eigenlijk doorheeft, zo natuurlijk is het proces. Dat we elkaar op een dag aanstoten. Verhip, Linde loopt.