Veilig ingesnoerd?

Tijm heeft een nieuwe autostoel. En mooi dat hij hem vindt. Hij roept steeds ‘wow, stoel, mooi!’ Het is ook een heel coole stoel. Geen babystoel, maar een grote-jongetjes stoel. En daar wringt het hem. Tijm is geen groot jongetje. Hij is pas twee. Lang, maar een dunne pierlala. Hij weegt nog niet de voorgeschreven vijftien kilogram voor de stoel.

Hij paste eigenlijk nog best in zijn oude stoel. Ja, zijn benen staken er een beetje uit. En hij wrong zich steeds los uit de schouderbandjes. Maar het kon best. Het punt was alleen dat zijn zusje niet meer in haar stoel paste. Of nog preciezer, mama had het gehad met het feit dat ze haar niet kon zien zitten. Dus wilde ik haar in een naar-voren-kijk stoel. Linde is al ruimschoots de negen kilogram grens van de iets-grotere-baby’s-die-al-naar-voren-mogen-kijken-stoel gepasseerd. Dus kon zij doorschuiven. En Tijm ook. Er moest een nieuwe stoel komen, zoveel was duidelijk. De vraag was, kochten we nogmaals dezelfde maat die we al hadden, of kon Tijm meteen naar een maat groter?

Met veiligheid is het lastig schipperen. Je voelt je al snel overdreven voorzichtig, of juist veel te laks. In Nederland valt me altijd op hoe veel gemakkelijker de ouders omgaan met hun kinderen. Engelsen zijn wat dat betreft veel beschermender. Alle hoekjes van tafels worden afgeplakt. Stopcontacten, die van zichzelf al babyproof zijn vanwege de extra ingebouwde veiligheidspin, worden extra afgeschermd. Naast mijn Engelse vriendinnen voel ik mij verkrimpen tot zeer inadequate moeder. Toch doe ik er niet aan mee. Ik blijf een stoere Nederlandse moeder. Dacht ik. Tot ik weer eens in Nederland kwam.

Op vakantie in Friesland. Het is mooi weer, een stralende zon. We gaan zwemmen. Dus ik trek Tijm zijn anti-UV thermo pak aan. Waterschoentjes. Ook het zonnepetje. Stel je voor dat hij een zonnesteek krijgt. Zwaar ingepakt loopt hij naar het in het zand uitgegraven pierenbadje. Alwaar de Nederlandse kindertjes lekker bloot, of met een klein zwembroekje aan, rondspartelen. Het duurt even voor ik het doorheb. Totdat ik twee meisjes zie wijzen en giechelen. Hij valt uit de toon. Alweer. De afgelopen maanden was hij in het Engelse Splash Park het enige kindje zonder pak en pet. Zodat ik, voor de vakantie, er toch eindelijk maar een aangeschaft had.

Maar dat terzijde. Terug naar de autostoel. Is het niet absurd hoeveel autostoeltjes kleine kinderen verslijten? Hoe kleiner het kind, hoe groter (en duurder) de stoel. In onze toch echt niet kleine stationwagen is het proppen geblazen als er tussen die vehikels nog een volwassene op de achterbank moet. (Hoe moet dat als je drie kinderen hebt? Moet je dan zo'n door mij verfoeide SUV? Of, nog erger, een bus?)

We bleven twijfelen. Doe niet zo moeilijk, vroeger hadden we helemaal geen autostoelen, en zaten we naar kinderfeestjes of hockeywedstrijd gezellig in de achterbak met z’n allen. Ja maar, stel dat we een ongeluk krijgen en hij heeft de verkeerde stoel, dat vergeef je jezelf nooit. Wat ben je dan voor ouder? We kwamen er niet uit.

Besluiteloos kwamen we in de winkel. Het stoeltje voor iets oudere kinderen was toch wel een stuk goedkoper. En in de aanbieding. Hij kon er nog jaren in. Dus toen gingen we overstag. Vanwege de kosten. Echte Nederlanders.