Do the shuffle

Heerlijk, al die statistieken over wanneer je kind iets zou moeten kunnen. Gelukkig houden mijn kinderen zich er zelden aan. Ze doen het sneller, of juist langzamer dan voorgeschreven. Ik moet eerlijk toegeven dat ik zelf ook eigenlijk niet precies weet hoe het hoort volgens het boekje. Ik heb dat boekje niet. Of als ik het wel heb, heb ik het niet gelezen. Of de inhoud verdrongen. Er zijn een hoop anderen die het blijkbaar wel weten. En het niet nalaten mij daarvan op de hoogte te brengen. Maar als ik de kinderen vertel over de regels van het boekje maakt het weinig uit. Ze blijven zich maar ontwikkelen op hun eigen tempo.

Linde met name laat zich niet graag opjutten. Met acht maanden moet je uiterlijk kunnen rollen? Prima, met 5 maanden liet ze zien dat ze het kon. Eén keer. Toen ze dat bewezen had vond ze het mooi geweest. Kruipen, daar wil ze al helemaal niet aan. Daar moet je voor op je buik liggen. En dat wil ze niet. Zitten wel. Zitten is geweldig. Zittend kun je lekker om je heen kijken, spelen, dingen in je mond stoppen en hard glimlachen. Nu heeft ze, al zittend, wat nieuws ontdekt. We noemen het de Linde shuffle.

Al zittend op de grond wipt ze hard op een neer. Ze begint zachtjes en er komt steeds meer vaart in, tot ze half overeind komt bij elke zwiep. Ik verwacht elk moment dat ze doorzet en opeens opstaat en wegloopt. Zelf vindt ze het nieuwe trucje helemaal geweldig. Ze schatert het uit, en knijpt haar pretoogjes samen tot kleine spleetjes. Als ze echt los gaat dan schuift ze op deze manier de halve kamer door. Heerlijk toch, vooruit komen terwijl je lekker blijft zitten. Ik begin steeds sterker te denken dat deze dame de kruipfase gaat overslaan.

Maar we geven het niet op. En beetje baby bootcamp af en toe moet kunnen, toch? Tijm en ik moedigen haar aan. ‘Kom ma Chine’ roept Tijm me na, en duwt tegen haar kont. Linde kijkt geergerd op. Laat me nou! Dat wil ik al doen, maar Tijm geeft nog niet op. Hij gaat het voordoen, liggend op de grond naast haar. Als een klein racemonster kruipt hij naar de andere kant van de kamer en terug. Linde kijkt hem na. Hoofdschuddend. En blijft rustig liggen. Nou ja, rustig. Zoals altijd begint ze al snel te urmen. Tot ik haar oppak. En weer op haar kont zet. Mevrouwtje is weer tevreden. Als ze maar kan zitten.