Grote broer

Grote broer zijn is een hele verantwoordelijkheid. Tijm neemt het dan ook erg serieus. Het eerste wat hij ’s ochtens vraagt, na ‘molk, molk’ dan, is of Linde al wakker is.

Op de crèche, als mama weg is, kijkt hij goed voor haar uit. De baby en de peuterkamer zijn van elkaar gescheiden door een deur met glazen ramen. Gedurende de dag is Tijm daar regelmatig te vinden om te kijken of hij zijn zusje kan zien. Ziet hij haar niet, dan trekt hij een van de leidsters mee om te controleren of alles in orde is. Samen gaan ze een kijkje nemen op de babykamer. Als Tijm Linde ziet roept hij vrolijk ‘haljo Chine’ en gaat tevreden weer terug naar zijn groep.

Ook naar andere kindjes toe is hij beschermend tegenover zijn zusje. Ze mogen niet aan haar zitten. Helaas is degene van wie ze het meest bescherming nodig heeft Tijm zelf. Zijn affecties zijn vaak iets te hardhandig. Soms dusdanig dat ik niet meer geloof dat het per ongeluk is. Heel lang ging het goed, maar de laatste weken wordt hij steeds lomper. En laat hij haar niet met rust. Steeds loopt hij naar haar toe voor een knuffel. Het begint lief, zijn arm gaat om haar heen. Linde begint al wat benauwd te kijken. Dan gaat de arm steeds strakker. Op dat moment begint ze meestal te huilen en grijp ik in, voordat hij haar op de grond geworsteld heeft. Tijm wordt streng toegesproken en moet een kusje geven om het goed te maken. Niet dat ze dat erg waardeert, maar het gaat om het principe.

Je weet nooit wanneer het misgaat, dus mama moet ogen in haar rug hebben. Gelukkig gaat het meestal goed. Ze kunnen al echt lief samen spelen. Tijm vind het geweldig om een show op te voeren voor zijn zusje. Hij rent gillend en springend rondjes, waarbij hij zich steeds theatraal op de grond laat vallen. Linde schatert het hardop uit. Soms vind ik ze samen midden in een grote berg duplo. Tijm bouwt torens, Linde stopt ze in haar mond. Wat een samenwerking.

Sowieso gaat alles in die mond. Dat Linde gek is op eten heeft hij al goed door. Tijm de laatste tijd niet meer zo dus hij heeft een nieuw trucje. Krijgt hij een boterham of koekje dan geeft hij het door aan Linde. Die het razendsnel weg hapt. Allebei blij. Behalve mama, want Linde krijgt op deze manier een hoop vreemds te verwerken, niet altijd even geschikt voor een meisje van 8 maanden. Laatst had ze opeens een rare witte mond en zat gelukzalig te smakken. Ik veegde het af en rook eraan. Blauwe kaas?! Tijm stond er trots bij te kijken. ‘Chine eet kaas!’