Sneeuw!

Voor de tweede keer dit jaar ligt er een flink pak sneeuw. Op mijn werk komen kan ik vergeten. Vorige keer heb ik al eens een paar uur vastgezeten. Gelukkig kwam de verschikkelijke sneeuwman (alias papa) ons als een ridder op het witte paard redden, anders weet ik niet of we waren thuisgekomen. Roel verwachtte mij compleet ingestort aan te treffen met twee gillende kinderen. Niets was minder waar. Normaal schreeuwt Tijm alles bij elkaar in de auto. Zeker na 3 uur. Maar nu zat hij met grote ogen te kijken naar de neerdwarrelende vlokken. Sneeuw geeft altijd zo’n mooie witte, verstilde wereld. Het voelde eigenlijk heel sereen, haast sprookjesachtig aan. Ik vind het als er zoveel sneeuw ligt altijd erg spannend, avontuurlijk. Tijm vond het blijkbaar doodnormaal. Toen Roel de auto binnenkwam en de sneeuw van zich afschudde zei Tijm vrolijk: ‘haljo papa’. Linde lag lekker te slapen. Met veel duwen, trekken en slippen zijn we uiteindelijk thuisgenomen.

Toch niet echt voor herhaling vatbaar, vandaag werk ik dus thuis. En ik hoop natuurlijk dat er tussendoor tijd is voor wat sneeuwpret. Linde is nog te klein, maar Tijm is nu eindelijk groot genoeg. Vorig jaar vond hij het helemaal niets. Stond te schreeuwen in de kou. Het enige wat hij deed met de door mij gemaakte sneeuwpop was de wortelneus eraf slopen en proberen op te eten. Nu staat hij voor het raam geplakt te schreeuwen. ‘Buit, buit, snee, slee!’

Hij heeft een paar weken geleden al ervaren hoe leuk het kan zijn. Uitgelaten stapte hij op zijn laarzen door de sneeuw. Hij greep enthousiast mijn zijn kleine vingertjes in de koude witte massa. Dat was wel erg koud, dus het werd toch even gillen. Maar toen ik eenmaal handschoenen voor hem had gekocht vond hij het prachtig. Met als hoogtepunt sleeën. Bij ons in het park is een prachtige sleehelling. Er werd druk gesleed, dus wij snel naar de winkel om er een aan te schaffen. Allemaal uitverkocht. Ik herinner me dat dit vorig jaar ook al het geval was toen het gesneeuwd had. En dat ik me toen voornam om als ze er weer waren er meteen een te kopen. Dan hadden we hem vast.

Gelukkig biedt opa uitkomst. Hij heeft nog een slee op zolder staan. Met kerst neemt hij hem mee. Zo’n mooie ouderwetse houten. Tijm is niet meteen overtuigd. Pas als we het allemaal hebben voorgedaan, en we samen de helling afgegaan zijn krijgt hij de smaak te pakken. En wil hij er niet meer af.

In de tuin blijft opa hem rondjes trekken, Tijm houdt zich verbeten vast. ‘Meer slee opi, slee!’ De volgende dag is er meer gras dan sneeuw, maar Tijm en opa blijven stug doorsleeën. De dag daarna is het helemaal groen, maar dat maakt hem niet uit. ‘Meer slee!’ Als Tijm even afgeleid is verstoppen we snel de slee in de schuur. Maar vergeten is hij hem niet. Nu de vlokken hard vallen staat Tijm alweer klaar bij de achterdeur. Helaas is opa weer naar huis, dus zal ik er zelf aan moeten geloven.