Vampirella

Linde heeft een tand. Twee zelfs. Wat een mijlpaal. De vlag kan uit.
Nou nee. Want ik geef borstvoeding. En wat kun je met een tand? Bijten!
En dat doet ze dus. Mijn lieve meisje. Een paar weken geleden begon het. Gelukkig was het snel afgeleerd. Ik zei kalm ‘nee Linde, niet bijten’ en koppelde haar af. Ze knikte liefjes, ik koppelde haar weer aan en ze dronk rustig verder. Het gebeurde nog een paar keer. Ik herhaalde de procedure en het leed was geleden. Dacht ik.

Tot een paar dagen geleden. Het begon niet met bijten. Meer met draaien, rondkijken, wriemelen, lachen. Eigenlijk alles behalve drinken. De grote wijde wereld was interessanter dan mama's melk. Af en toe nam ze een slokje. Of sabbelde ze even. Of beet. Niet een klein beetje, maar hard. Door, tot bloedens toe. Kalm blijven was niet meer aan de orde. Ik schreeuwde het uit. Tijm sprak haar vermanend toe, 'Chine nie bijt, nie mama bijt.'

Ik zette door. Bleef haar aanleggen. Vertelde mezelf dat dit een fase was. Dat ik het haar af kon leren. Dat was eerder ook gelukt. Maar toen was ik nog kalm. Nu zit ik met al mijn spieren gespannen en tanden op elkaar klaar voor de voeding. Waardoor zij steeds onrustiger wordt en we in een vicieuze cirkel terecht komen.

Het ging ook allemaal te soepel. Toen we begonnen had ik zelf natuurlijk al 8 maanden ervaring. En Linde bleek een natuurtalent. Amper twintig minuten oud hapte ze toe. Ze dronk meteen een uur lang. En sliep zes uur achter elkaar. Beginnersgeluk, dacht ik nog. Maar nee, het bleef makkelijk. Ze trekt in vijf minuten een borst leeg en sliep al met drie maanden op vijf voedingen door van zeven tot zeven.

Soms drinkt ze weer goed. En ze bijt niet altijd. Maar zo'n kleine bloedzuiger aan je kapotte tepel voelt niet fijn. Integendeel, het is uiterst pijnlijk. De hele dag blijft het kloppen en steken. Wanhopig zoek ik naar tips. Vraag om hulp online. De adviezen zijn niet hoopgevend. Slechts één iemand geeft aan dat ze er wel overheen zal groeien. Twee anderen zijn om dezefde reden gestopt. Wat een dilemma. Ik ben niet zo iemand die een vastomlijnd plan heeft om eeuwig borstvoeding te geven. Bij anderen vind ik het wel mooi, maar ik hoef geen peuter aan mijn tiet. Ik deed het zo als ik alles doe in mijn leven, er enthousiast aan beginnen en wel zien waar het schip strandt. Alleen, ik kan er nog geen afscheid van nemen.

Zij wel, en dat is moeilijk. Nadat ze de borst geweigerd heeft pikt ze een beker water van haar broer en drinkt die in een teug leeg. Ik kijk treurig naar mijn bijdehandje. Nog geen negen maanden oud en ze heeft me niet meer nodig.

Rationeel gezien heb ik de keuze al gemaakt. Het is mooi geweest. Maar stoppen is me nog niet gelukt. Elke keer leg ik haar toch weer aan. Af en toe gaat het beter, dus ik blijf het proberen. Maar het is klaar. Iedereen weet het al. Zij ook. Nu ik nog.