Dochter

De meeste van mijn vriendinnen, tenminste degenen die eerlijk genoeg zijn het toe te geven, willen stiekem toch wel erg graag een dochter. Natuurlijk zijn we allemaal gek op onze zonen, maar een dochter is extra speciaal. Als klein meisjes fantaseerde ik al over een mooie dochter. Misschien omdat het is alsof je een levende pop hebt? Je kunt ze mooi aankleden, haartjes kammen, knipjes in het haar.

Alhoewel je verder eigenlijk maar weinig kunt met poppen. Nee, dan een dochter. Ik verheug me al op de moeder dochter tripjes. Winkelen, spa, lekker tutten. Nu heb ik natuurlijk een prachtige zoon. Maar toen de tweede een meisje bleek te zijn maakte mijn hart toch een klein sprongetje. En ik moest de verloskundige even vragen om te controleren of ik het wel goed had gezien. Maar ze was daar toch echt: Linde.

Het is ook een ontzettend meisje, vind ik. Wat mij altijd doet afvragen of ze dat van nature is, of dat ik haar dat maak. Het nature vs nurture debat. Behandel ik haar anders dan grote broer Tijm? Dat is een echte jongen. Een rouwdouwer. Speelt met auto's, treinen en ballen. Kijkt knuffels en poppen niet aan. Valt hij om, dan geeft hij geen kik maar klautert weer overeind. Stoer.

Linde was van het begin af aan anders. Rustiger. Zit liever dan dat ze kruipt. En eerlijk gezegd een beetje een Tante Tut. Als ze omvalt, of iemand (lees: haar broer) haar aanstoot barst ze in grote snikken uit. Toegegeven, haar kleren kiest ze natuurlijk zelf niet uit. Maar de jurkjes en maillootjes die ik haar wel aantrek staan haar snoezig. En zo zit ze daar dan te spelen met die grote blauwe ogen. En dat haar! Met acht maanden al zo lang dat ik 's ochtends tien minuten bezig ben de klitten eruit te kammen. Dit staat ze gelaten toe, mijn ijdeltuitje.

Ik betrap ons er op dat we voor haar ander speelgoed kopen dan voor haar broer. Je neemt je voor geëmancipeerd te werk te gaan. Tijm krijgt voor zijn verjaardag een brandweerauto en duplo. En voor haar sta ik te zwijmelen bij een schattig houten keukentje. Waarbij ik Roel aanstoot en wijs, ‘Als Linde jarig is, mag ik die dan hebben?’ Terwijl Roel Tijm toen hij een maand oud was al een Wii voor Sinterklaas wilde geven. En ik hem nog nooit zo gelukkig heb gezien als toen hij voor het eerst met zijn zoon ging voetballen in de tuin. Nou ja, voor Tijm was het meer handbal, maar toch. ‘Wat een balgevoel,’riep iedereen trots.

Dus ze echt hetzelfde behandelen doen we niet. En nu ik er wat meer over nadenk, misschien zijn ze ook wel helemaal niet zo stereotype als wij ze menen te zien. Opeens zie ik Tijm weer voor me, een half jaar geleden, rondparaderend in mama’s schoenen. Prachtig vond hij dat. En geen gympen, maar roze met hoge hakken. Mijn stoere zoon! En vorige week, toen Linde met kerst voor het eerst een knipje in haar lange lokken had, had ze het er binnen een paar minuten weer uitgetrokken. Gooide het weg en stopte een autootje van Tijm in haar mond. Waarop Tijm het knipje oppakte en eiste dat hij het in mocht. Gelukkig maar, we hebben ze nog niet helemaal verpest!