Eigen wijs, eigen pot

Linde is heel wijs. Ze snapt alles, begrijpt alles, doet alles. Maar vooral is ze eigenwijs. Zo steil als haar haar, zo stijf is haar wil. Tijm valt nog enigszins mee te marchanderen of chanteren. Bij Linde is nee nee. Punt. Uit. Ze trekt haar hoofd scheef, haar mond in schuine pruil en vanonder gefronste wenkbrauwen kijken twee helblauwe ogen je tussen donkere wimpers koppig aan. Nee mama. Dan weet je genoeg. Het is nee. Linde doet wat Linde wil. Gelukkig wil ze wel. Meestal.

Op een dag besloot ze dat ze geen luier meer aan wilde. Ze wilde op het potje. Mama vond het best. Minder luiers te wassen. Minder poep af te vegen. We waren het snel eens. Mama kocht onderbroeken. De kleinste maat. Maatje nog geen twee. Vol trots poept Linde op het potje, aangemoedigd door een juichende Tijm. Hij stuitert om het potje heen, wijzend, ‘Kijk, Linde heeft gepoept.’
Allemaal klappen we, Linde het hardst. Gebroederlijk legen Tijm en Linde het potje in de wc. Dan nog een plas, ook netjes helemaal in het potje. En daarna bijna helemaal in de wc. Is ze nu klaar? Mama houdt de luier en pyjama omhoog, kom, naar bed. Maar haar pyjama wil Linde nog niet aan. ‘Meer pottie poepe, mama, meer.’
Vooruit, nog even. Ze zit op het potje en perst. Haar lippen persen mee, haar voorhoofd plooit. Dan ontspant ze. Tilt haar bekken op, gluurt onder haar benen door, en juicht: ‘Poep, mama, poep!’

Er ligt een flintertje poep in het potje. Formaat rozijn. Goedzo, aait mama over haar bol. Tijm en Linde legen het potje weer op de wc. ‘Nu komen, we gaan naar bed. Luier aan,’ probeert mama iets dwingender. ‘Nee, mama, meer pottie poepe.’
Mama zucht. Wil haar niet ontmoedigen. Ze gaat weer zitten. Perst weer. Het duurt wat langer. Ze kijkt. En ja, weer een piezeltje. Het ritueel wordt herhaald tot mama er genoeg van heeft en een tegenstribbelende Linde luiert en in bed stopt.

Pottie poepen is een leuk spel. De volgende dagen gaat het best goed. Meestal. Soms gaat het mis. ‘Nat, mama, nat!’ Soms moeten we weg. Op bezoek, boodschappen, Tijm ophalen. Eerst op het potje. Nu. Anders mag je niet mee. ‘Nee,’ schudt ze. Ze wil niet. Mama dreigt, chanteert. ‘Als je niet gaat mag je niet mee.’ Linde haalt haar schouders op en gaat spelen.
Mama probeert opnieuw. ‘Nee, nie pottie,’ worstelt Linde los. Mama probeert wat anders. ‘Als je niet op het potje gaat moet je een luier aan.’
‘Ja, tuija aan,’ knikt ze. Mama heeft haast, de luier gaat aan, we moeten weg. Dit bevalt Linde. De keuze. Vanaf nu beslist zij. Soms wil ze een luier, soms op het potje. Zo het haar uitkomt. Het bevalt haar best.

Mama niet. Mama gaat de uitdaging aan. Elk half uur gaat Linde op het potje. Elk half uur doet ze een plas, of poep, of niets. We komen er wel. Als Linde maar wil.