Ik zit onderuitgezakt op de zachte rode bank in Tijm’s peuterklas. Jasmijn op schoot, aan de borst. Linde is de speelruimte in gedoken en heeft tien poppen om zich heen verzameld. Tegenover mij zit Joanne, de key worker van Tijm. Het is tijd voor het ouderpraatje. Joanne pakt het boek erbij. Tijm’s ontwikkelingsplannen. Ze laat zien hoe hij voldoet aan de gestelde doelen. Hij leert en ontwikkelt goed. Fijn, maar, ach, hij is pas drie. Ik geloof het wel. Wat ik wil weten is, is hij een beetje happy hier? Komt hij sociaal goed mee, in het engels? En, het belangrijkste, gedraagt hij zich een beetje?
Goed nieuws alom. Zijn engels is uitstekend. Hij stelt zich sociaal op, heeft geen speciale vriendjes, maar speelt met iedereen. Hij is altijd vrolijk. Hij doet wat er gezegd wordt. Is een rustig jongetje. Braaf. Bevreemd kijk ik haar aan. Rustig? Braaf? Mijn zoon? Mijn wildebras? Hebben we het over hetzelfde kind? Ik kijk ik nog eens naar de foto voor op het boek. Daar grijnst toch echt het blonde koppie van Tijm me tegemoet. Braaf.
Thuis is Tijm nooit braaf. Thuis doet Tijm nooit wat er gezegd wordt. Zeker niet als ik het zeg. Vrolijk, ja, dat herken ik wel. Maar rustig? Thuis stuitert hij tegen de muren en het plafond. Thuis verbouwt hij regelmatig de woonkamer. Thuis gilt en krijst hij. Thuis wil hij helemaal niets. Thuis strooit hij speelgoed rond, smijt het kapot, en ruimt alleen op onder dwang. Thuis rent hij rondjes, om de bank, door de keuken, de waskamer, en door de gang weer terug. Thuis jut hij zijn zusje op tot wilde spelletjes en duwt, trekt en schopt als ze niet aan zijn grillen voldoet. Thuis doet Tijm nooit wat ik zeg. Althans niet zonder tegenstribbelen. En veel gekrijs.
Ik knik. Wat fijn, dat hij het zo goed doet. Dat hij gehoorzaam is, en vrolijk. We kletsen nog wat na. Gezellig. Over plantjes, de kikkervisjes, buitenspelen en het weer. Over de baby. Over Linde, dat ze het zo leuk vindt hier, maar pas over ruim een jaar terecht kan. Dan is het tijd om te gaan. Ik loop naar huis. Een vervelend gevoel knaagt in mijn buik. Ik zou blij moeten zijn. Mijn zoon doet het goed op school. Hij vindt het er leuk. Hij ontwikkelt zich goed, volgens de vastgestelde leerdoelen. Hij is sociaal. Hij spreekt twee talen goed. Hij is braaf. Toch blijft de knoop in mijn buik. Er wringt iets. Braaf. Het woord galmt door mijn hoofd. Obedient, in het engels klinkt het nog stijver, nog braver. Dan ligt het dus aan mij. Niet aan hem. Aan mij.
Ontaarde moeder. Natuurlijk ben ik blij. Met mijn vrolijke, brave zoon. Ik ga beter mijn best doen. Niet meer gillen. Geen overspannen reacties. Kijken of ik hem uit zijn schulp kan lokken, die brave zoon. Ik ken hem van vroeger. Ik weet nu dat hij er nog altijd in zit. In mijn stoute, wilde en onstuimig lieve lastpak.
Ik denk dat de meeste kinderen op school of psz sowieso anders zijn dan thuis. Omdat ze daar op moeten letten, energie moeten stoppen in dingen. En dan het dan logisch is dat ze op de meest vertrouwde plek ter wereld -thuis dus- helemaal zichzelf (met al hun nukken en kuren) mogen zijn.
BeantwoordenVerwijderenLastig hè ... Ik weet uit ervaring dat als je zelf rustig bent of probeert te zijn dit uitstraalt naar je kinderen. Als ik onrustig of gehaast was werden mijn kinderen wild of gingen treuzelen ... Dus ze vertoonden dan net niet 't gedrag dat gewenst was. Opvoeden, wie zei dat 't makkelijk was?
BeantwoordenVerwijderenIk weet het, zowel wat Toaske zegt als wat Inge zegt. Maar weten en doen, tja. Ik ben gewoon te moe om rustig te blijven. En dat voelt hij aan. Het was ook niet altijd zo erg...
BeantwoordenVerwijderenHerkenbaar hoor!
BeantwoordenVerwijderen"House devils are street angels" zei een vriendin laatst tegen mij. Dit over mijn dochter, die bij haar thuis inderdaad een engel was, maar thuis helemaaaaaaal niet altijd zo'n schatje is. En inderdaad, dat hangt geloof ik wel samen met mijn eigen humeur en geduld.
BeantwoordenVerwijderenVolgens mij moet je juist blij zijn dat hij thuis wel lekker stuitert! Al te brave kinderen op school, daar zou ik me zrogen over maken. Of zoals de juf van mijn dochter zei: ze is dit jaar veel "serieuzer" dan vorig jaar.. Huh??? Toen maakte ik me zorgen! (Ondertussen begrijp ik dat ze toch nog gewoon op zijn tijd lekker met vriendinnen giebelt als juf iets uitlegt, dus het zal wel meevallen...)
BeantwoordenVerwijderenVreemde ogen dwingen. Kinderen zijn bijna altijd wel ietje anders bij "vreemden"???
BeantwoordenVerwijderenik ben al 15 jaar leerkracht, en geef les aan 13 tot 16 jarigen ( elk jaar heb ik zo'n 200à250 verschillende lln...), en geloof me : ik hoor dit erg vaak!
BeantwoordenVerwijderenHoe vaak ik al niet de volgende zin gehoord heb " Bent u zeker dat het over mijn zoon/dochter gaat?". Vaak gevolgd door : "Mevrouw, help ons! We zijn ten einde raad...." Waarop ik me dan weer afvraag hoe het kan dat zo'n engeltje in mijn klas thuis in een monster verandert...
Niks van aantrekken, het ligt dus NIET aan jou!!! Het is gewoon de natuurlijke gang der zaken!
Groetjes
MV
Zo herkenbaar! De juf zei dat ze hem nog nooit boos heeft gezien. Terwijl ik thuis een gat in de lucht spring als hij een keer NIET boos is.
BeantwoordenVerwijderenIk denk ook altijd dat het aan mij ligt, dat ik te moe ben om geduldig te zijn, te snel boos word, etc. Maar ik hoor dat het juist een goed teken is als kinderen zich thuis niet gedragen: dan voelen ze zich veilig genoeg om zich helemaal te laten gaan. Hij weet blijkbaar dat jij toch van hem blijft houden. Daar probeer ik me dan maar aan vast te klampen als hij weer eens stampend en scheldend door het huis loopt.
Een tijd geleden haalden we mijn dochter van 2,5 op van de creche, om 'gezellig' samen een kerstboom te kopen. Ze wilde haar schoenen en jas niet aan: Gillen, spartelen, schoppen!
BeantwoordenVerwijderenDe leidster zei: "Zo ken ik haar helemaal niet! Dit doet ze hier nooit."
Ik denk dat het aan 2 dingen ligt: De druk van de groep, het er bij willen horen. En zich toch iets meer op haar gemak voelen bij ons, bij ons mag ze boos zijn.
Tuurlijk heeft je eigen humeur ook invloed op hun gedrag. Maar zolang jouw humeur niet extreem is…
Erg fijn om te horen dat het toch blijkbaar 'normaal' is! Alhoewel hoe ik reageer wel degelijk invloed heeft, moet ik me gewoon niet te druk maken. Het zijn ook echt van die nare buien, soms is hij weer zo lief.
BeantwoordenVerwijderen