Yoga

Het is stil in de yoga hal. ‘Adem in,’ zegt de lerares, ‘adem uit. Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht...’ De adem van vijftien moeders suist door de hal. Nog een keer. Dan begint de eerste urm. Een zachte huil. Langzaam heffen de moeders zich op. ‘Het zal toch niet?’ Veertien moeders gaan opgelucht weer liggen. Niet die van hun. Eentje hijst zich overeind. Een baby wordt geknuffeld, gewiegd en weer neergelegd. De lerares gaat onverstoorbaar door. ‘Trek je navel in, benen in de lucht.’
Meer ge-urm begint. Een kreuntje hier. Een huiltje daar. De lucht vult zich met zachte geluidjes. Toch blijft het stil, vredig in de hal. Wij yoga-en. De rust zit vanbinnen. Zelfs bij mij. Ik sta al de hele week op scherp, schiet uit mijn slof bij elke zeur en elk gekrijs, maar hier ontspan ik. De kalme stem van de lerares, de geur van wierook, zogauw ik een voet over de drempel zet verdwijnt al mijn stress als sneeuw voor de zon in de sereniteit van de yogahal. Niets kan mijn rust verstoren. Al doen de baby’s flink hun best. Een voor een worden ze geknuffeld, gewiegd, gevoed en weer neergelegd. Ook mijn baby. Ik wieg haar, mijn neus in haar nek, waar haar zachte babygeur zich mengt met de wierook tot een bedwelmend parfum. Weer op de grond ligt ze tussen mijn handen. Ze kijkt me aan, mijn kont in de lucht, mijn benen een voor een omhoog. Grinnikt ze nou, lacht ze, denkt ze ‘mama, wat doe je gek?’ Ze knort en urmt. Ik wrijf over haar buik en yoga verder.

Een half uur later zijn de baby’s aan de beurt. We zitten in een kringetje, vijftien blote baby’s, vijftien mama’s in kleermakerszit. We schenken olie over onze handen. We masseren de baby’s, tot ze glibberen over de mat en hun vette beentjes uit onze handen glippen. We draaien elk minuscule teentje rond in onze vingers. We wrijven olie in elke plooi, elke rimpel in hun dijen. Over hun buik, hun rug. We masseren alle ledematen soepel en sterk. Jasmijn wordt moe. Ze wil niet meer. Ook elders worden baby’s luidruchtiger. De blote baby’s worden aangekleed. Langzaam knuffel ik Jasmijn in slaap. Er komt thee, koekjes, de moeders en de baby’s genieten van hun snacks. De stilte verdwijnt snel, met vijftien thee drinkende en koekjes etende moeders. Geklets vult de zaal. Woorden, zinnen en lachen zweven gezellig rond en ketsen van de muren.

Uitgerust en opgeruimd stap ik naar buiten, de zon in. Ik kijk om me heen. Ben ik wat vergeten? Ik heb mezelf, mijn tas en de kinderwagen. Jasmijn. Dat is alles. Monter haal ik Linde op, dan Tijm. Als Linde bij de auto staat te brullen dat ze in de buggy wil schreeuw ik niet terug. Kalm zeg ik: ‘Nee Linde, we gaan niet in de kar, kom maar, we halen lopend Tijm op.’
Bozig en verbaasd kijkt ze me aan. Uiteindelijk komt ze mee. Wat is het fijn, ontspannen te zijn.