Een mespuntje moeder

Je hebt je leven op orde. Een leuke baan. Fijne relatie. Goede vrienden. Een huis. Een boom. Beestjes in de tuin. Toch mis je wat. Je leven is als een goede, voedzame, maar zoutloze soep. Je wilt een gezin, kinderen, dat maakt je mooie leven af.

Je wordt moeder. Niet één, niet twee, maar drie keer. Het moederschap, het gezin, het is alles wat je ervan had voorgesteld. En meer. Het is lawaaiig en gezellig. Er is veel liefde, veel knuffels, kusjes. Veel poepluiers, viltstift op de muur en gesmijt met eten. Het is veel. Het is druk. Dat had je wel verwacht.

Maar soms wordt het té veel. Het moederschap neemt je leven over. Je raakt jezelf kwijt. Vooral in het begin. Vrienden zonder kinderen ergeren zich, je praat over niets anders, baby’s, peuters, poep, melk, opvoeden, slaap of het gebrek eraan. De wereld om je heen raakt in oorlog. Olieprijzen stijgen en dalen. Presidenten worden afgezet of aangesteld. Het gaat langs je heen. Het gehuil, geschreeuw en gezanik dreunt na in je hoofd, uren nadat het gestopt is. De zwangerschapdementie heeft je hersenen permanent aangetast. Was je ooit een intelligente, competente manager, nu heb je moeite een telefoonabonnement af te sluiten. De sportschool, uitgaan, theater, het kan allemaal wel. Maar het kost moeite. Tijd. En energie die je niet hebt. Je leven speelt zich af op speelgroepen. Baby-yoga. Peutergym. Koffieochtenden met andere moeders. De speeltuin en het park. Je relatie staat onder druk door slaapgebrek. Tijdgebrek. Wie de hele dag peuters van zich af moet schudden heeft ’s avonds geen zin in de avances van hun vader. De borsten zijn het domein van baby, niet papa. Je lichaam is veranderd. Vermoederd. Soms voel je je alleen nog maar moeder. De soep is te zout geworden.

Waarom kunnen vaders daar beter mee omgaan dan moeders? De boel de boel laten en op hun vrije dag een potje gaan golfen. Waarom kunnen wij ons zo moeilijk losrukken van onze moederrol? Is het biologisch bepaald dat wij na negen maanden dragen en nog eens negen maanden voeden verslaafd zijn aan deze wederzijdse afhankelijkheid? Nee, besef je: je moet het zelf doen. Jij bent verantwoordelijk. Jij bent de baas. Niet zij. Het is niet papa’s fout dat hij wel gaat golfen. Het is jouw fout dat jij het niet doet.

Dus je pakt je leven aan. Deelt je tijd in. Deelt je tijd op. Je bedenkt bezigheden die te combineren zijn met kinderen. Jouw eigen bezigheden. Je diept oude dromen en idealen op, waar je zonder fulltime werk buitenshuis eindelijk de tijd voor hebt. Tijd die je néémt. Tijd die je máákt. Je schrijft het op. Je schrijft een boek. Een blog. En nog een. Jouw schrijven, helemaal van jou. Wat schrijf je? Over de kinderen. Verhalen voor kinderen. Want die zoute soep, die smaakt je goed. Voor geen goud wil je terug, wil je ze kwijt. Het is gewoon een kwestie van het vinden van de balans. Precies dat juiste mespuntje moeder.