De kolfmasjien

De kolfmasjien, wat een verschrikkelijk ding. Tepelmartelaar. Tijdverslinder. Hij maakt dat ik mij voel als een koe in een melkcarrousel. Is het zachte, soepele zuigen van een baby kalmerend en rustgevend, het ritmische getrek van de kolfmasjien voelt als een hellevuur, ik tel de slagen, hoeveel nog, hoeveel milliliter, hoe lang nog, tot de benodigde hoeveelheid is bereikt. Blij ben ik, met het lange engelse moederschapsverlof, dat maakte dat ik het nooit dagelijks hoefde te doen. Alleen als ik dat wil. Om egoïstische redenen.

De kolfmasjien, wat een geweldig ding. Hij brengt vrijheid. Rust. Afwezigheid van baby en peuters. Van melkkoe naar vrije vrouw in een paar simpele pompsessies. Wekenlang kolfde ik. De vriezer ligt vol. En morgen ben ik vrij. Morgen, om drie uur precies, vertrekt mijn vlucht naar Amsterdam. Waarna ik, na een kleine tussenstop bij de HEMA op Schiphol om Linde’s nieuwe lakens op te halen, de trein neem naar Den Haag, dan de tram naar Scheveningen, alwaar ik in mijn nieuwe jurk om acht uur zal verschijnen op een feest. Een feest. In Scheveningen. In een strandtent. Het moet niet gekker worden.

Dankzij de kolfmachine laat ik voor tweeëntwintig, jawel, tweeëntwintig uur de boel de boel en de kinderen aan papa. Inwendig gniffel ik. Hoe gaat hij het vinden. Hoe gaat het hem lukken, met drie kleine kinderen, helemaal alleen. Geen probleem, waarschijnlijk. Het is immers maar tweeëntwintig uur. Tweeëntwintig uur zijn zo voorbij. Wat betekent dat ik van elke minuut dubbel moet genieten. Ik hink op twee gedachten. Moet ik gaan feesten tot in de kleine uurtjes? Of moet ik afhaken en ongegeneerd babyloos bijslapen? Beide, feesten en daarna uitslapen, kan niet. Om twaalf uur precies moet ik mij als een moderne, kolvende Assepoester-moeder weer melden op Schiphol. Op vliegveld Luton zullen twee blonde kindertjes me in de armen vliegen, en zal een klein baby’tje met donker piekhaar hard gaan huilen als ze mijn borsten ruikt. Of niet. Wat zou ik erger vinden? Een uitgeruste mama, niet fysiek maar hopelijk wel mentaal, zal de kindertjes in haar armen klemmen en uitroepen, ‘wat heb ik jullie gemist!’ Of tweeëntwintig uur genoeg is om ze te gaan missen weet ik nog niet.

Morgen ben ik vrij. Van moeder zijn. Maar niet van de kolfmasjien. De kolfmasjien gaat mee. Eén ding weet ik zeker, ik zal morgenavond laat, of wat minder laat, aan de kolfmasjien zitten en het ding grondig vervloeken, omdat hij zeker tien extra minuten van feest dan wel slaap gaat afpakken. Toch ben ik hem dankbaar. Leve de kolfmasjien. Wat een verschrikkelijk ding.