Ik wil helemaal niets. Ik wil niet douchen. Ik wil niet aankleden. Ik wil niet ontbijten. Ik wil niet tandenpoetsen. Ik schreeuw, heel hard. Ik roep, met grote, wijdopen mond: ‘Ik wil he-le-maal niets.’
Mama kijkt boos. Ze wijst. Ze wil wel. Ze wil dat ik douche. Ze wil dat ik me aankleed. Dat ik ontbijt. Tandenpoets. Maar ik wil niet. Ik wil helemaal niets. Ik schreeuw het nog een keer. ‘Ik wil he-le-maal niets.’
Onder uit mijn buik pers ik de schreeuw. Ik laat zien hoe boos ik kan kijken. Mijn wenkbrauwen frons ik tegen elkaar. Ziet mama me wel? Ik kijk nog bozer. Schreeuw nog harder. Mijn buik doet pijn van de boos. Mama is ook boos. Ze schreeuwt terug. Ze wijst. Ze duwt. Ik moet naar mijn kamer. Maar dat wil ik niet. Want ik wil helemaal niets.
De deur van mijn kamer is dicht. Ik lig op de grond. Nu moet ik nog harder gillen, anders hoort ze me niet. Mijn oren tuiten van de gil. Ik begraaf mijn oren in mijn handen, mijn neus tegen de vloer. Hoor ik daar de deur? Even ben ik stil. Mijn hoofd opzij, ik gluur door mijn vingers. Komt mama binnen? Nee. Een hand gooit wat naar binnen. Als de deur dicht is kijk ik op. Het is een onderbroek. En een hemd. Al mijn kleren.
‘Nee mama,’ schreeuw ik weer. ‘Ik wil helemaal niets.’
‘Prima,’ antwoord mama door de dichte deur. ‘Maar doe wel je kleren aan. En blijf daar maar niets doen. Niets willen. Dan heb ik er geen last van. Ik ga naar beneden. Je zus en ik gaan ontbijten.’
Ik hoor voetstappen op de trap. Een deur beneden. Snikken hikken na in mijn buik. Ik wil niet. Ik wil helemaal niets. Een tijdje lig ik. Soms gil ik. Dan sta ik op. Trek mijn pyjama uit. Mijn onderbroek aan. Maar ik wil niet. Ik wil helemaal niets.
Ik wil. Ik wil. Ik wil. Ik wil een ijsje. Nog een. En nog een. Mama vindt van niet. Ze vindt twee ijsjes genoeg. Ik niet. Ik wil er nog een. Ik gil. Ik gil: ‘Ik wil, ik wil, ik wil, mama. Ik wil nog een ijsje.’
IJskoud kijkt mama me aan. ‘Nee,’ zegt ze.
‘Maar ik wil het mama,’ antwoord ik. Boos perst mijn lip naar beneden. Ik pruil.
‘Ik wil het.’
‘Ik wil ook zoveel. Ik wil vakantie. En mooi weer. Heel lang uitslapen. Dat krijg ik ook niet.’
‘Maar ik wil het,’ pruil ik weer. Stomme mama. Ze begrijpt me niet. Ze begrijpt niet dat ik het wil. Het ijsje.
‘Je kunt het wel willen, maar je krijgt het niet.’
‘Jawel, mama, ik wil het. Ik wil het.’ Ik stamp met mijn voet, hard, op de keukenvloer. Ik kijk mijn allerbooste blik.
‘Lieverd,’ zegt mama. Ze aait over mijn hoofd. ‘Je krijgt niet altijd alles wat je wilt.’
‘Jawel mama,’ roep ik terug. ‘Ik wil wel altijd alles wat ik wil.’
Hihihi geweldig die peuterwilletjes :-)
BeantwoordenVerwijderenOw mijn god. Dit is de driejarige Tijm neem ik aan? Het komt me heel heel heel erg bekend voor.
BeantwoordenVerwijderenYep, the one and only... Gek word ik ervan...
BeantwoordenVerwijderenWel fijn dat hij niet de enige is met dit gedrag!
Altijd fijn om te zien dat andermans kinderen hun ouders ook gek weten te willen.
BeantwoordenVerwijderenEn wat geweldig beschreven zo vanuit het mannetje. Ik voel helemaal met hem mee. Het is ook om gek van te worden toch, als je zo klein bent en je wilt zo graag?!
bij ons is het vooral " nee, ooooh neej...." dat we vol overtuiging te horen krijgen. Van onze bijna 3-jarige, die altijd doet alsof hij je niet begrijpt.
BeantwoordenVerwijderenécht niet begrijpt (zoals in : zware taalachterstand of erg doof)....en dan doet hij gewoon vrolijk verder.
Maar in feite is mijn oudste mannetje erg slim. Want iedereen denkt : ocharme het mannetje, hij snapt het écht niet......en vergeeft hem alles.
Maar blijven volhouden hoor. uiteindelijk snappen ze wel dat ALLES afhangt van mama's willetje. Gewoon kwestie van koppiger te zijn dan je peuter!
Sterkte, en succes ;-)
MV
Ach wat een schattig logje. Eigenlijk. Want zulke boze kindjes zijn natuurlijk ook best heel lastig. Maar stiekem ook schattig. Heel erg treffend en herkenbaar opgeschreven dit.
BeantwoordenVerwijderenMoet erg denken aan: Als je niet kunt wat je wilt, dan moet je willen wat je kunt. Maar ja, dat gaat natuurlijk niet helemaal op hier.
Zie daar maar eens een speld tussen te krijgen!
BeantwoordenVerwijderenJa dit is heel erg herkenbaar!!!
BeantwoordenVerwijderenGlimlach...
BeantwoordenVerwijderenMarieke
Ik heb goed nieuws. Het is erg herkenbaar.
BeantwoordenVerwijderenEn ik heb slecht nieuws. Als ze vier (en een half) zijn, is het nog steeds niet over. Of misschien doe ik iets fout, dat kan ook...
Marieke
Euh .... en in de puberteit .... dat wil je helemaal niet weten ;-) Alle gekheid op een stokje: 't is allemaal tijdelijk, 't gaat allemaal over .... en als zij ooit kinderen krijgen, dan mag jij (glim)lachen ...
BeantwoordenVerwijderenOeh, deze fase hebben we nog niet bereikt hier. En tot nu toe is mijn meisje ook nog niet zo temperamentvol, dus wie weet gaat het bij haar aan ons voorbij.
BeantwoordenVerwijderenKan me voorstellen dat je er soms heel moe van wordt... Hang in there.
Mag ik deze inlijsten en op de kamer van mijn dochter hangen? ;)
BeantwoordenVerwijderenOh jeee wat staat ons nog te wachten?
BeantwoordenVerwijderenBij ons is nu ook definitef de Nee-fase aangebroken.