Het nieuwe bed

We hadden een nieuw bed. Dat moest gevierd. Na weken van weinig slapen, stress, vermoeidheid en te veel ruzie en geschreeuw was het tijd voor een romantische avond. In het nieuwe bed. Het bed waarmee we de hele middag bezig waren geweest met het in elkaar te zetten. Wat ons huwelijk had overleefd. Dat huwelijk had behoefte aan kwaliteit. Zonder kinderen. In het nieuwe, grote, zachte en toch stevige bed. De tv bleef uit, de pyjama’s gingen aan. Maar we gingen nog niet slapen.

Eerst de kinderen in hun eigen bed. Tijm in zijn groene peuterbed. Linde in haar oranje ledikant. Jasmijn in overgrootmoeders wieg. Die stond dan wel naast ons nieuwe bed, maar dat mocht de pret niet drukken. Noch de romantiek. Zij zou immers slapen. Dat doen baby’s.

We openden een fles dure champagne. Gekregen bij de geboorte van Jasmijn. Hele dure champagne. Duurder dan het bed. Nou ja, het frame dan. Niet het zachte en toch stevige matras. We aten bonbons van Liberty’s die smolten op onze tongen. We zakten weg in de kussens en nestelden ons in het zachte en toch stevige matras. We klinkten de glazen. Begonnen een goed gesprek. Aten nog een chocolaatje. We dachten niet aan de volgende voeding, die immers nog uren weg was. Opeens klonk er een knor uit de wieg, achter het gordijntje van de hemel. Nog een knor. En een urm. Bezorgd keken we elkaar aan. Namen nog een slok. Het goede gesprek werd wat verwarder. Af en toe gingen afgeleide blikken naar het gordijntje. Spenen werden gegeven, voorhoofden geaaid. Maar het mocht niet baten. Toen lag ze daar, tussen papa en mama in, in het grote bed. Tevreden knorde ze. En sliep. Het goede gesprek ging door. We kregen weer hoop en probeerden het nog eens. Terug achter het gordijntje van de wieg begon het gehuil opnieuw. Niet veel later keek ze vanaf papa’s schoot tevreden de kamer in. Wakker. Van tevreden rondkijken werd het een steeds harder wordend gehuil, en nog even later keek papa jaloers toe hoe Jasmijn zich voldronk aan mama’s borst. Toen was het mooi geweest. Het was al laat. Papa en mama waren moe. Het moment dat twee stuiterende peuters zich zouden gaan aandienen kwam met rasse schreden naderbij. We werden streng. Ze moest in de wieg. We negeerden het gehuil en geurm. Langzaam knorde ze in slaap. Eindelijk. Moe keken papa en mama elkaar aan en kropen gapend in elkaars armen.

De volgende ochtend zaten we met zijn vijven in het nieuwe bed. Er werd gezongen en voorgelezen. Het bed werd een trein. Een piratenschip. Het zachte en toch stevige matras bleek een uistekende trampoline. Het bed was groot. We pasten er allemaal in. Maar of we daar blij mee waren wisten we nog niet helemaal zeker.