De koningin dineert

Aan het hoofd van de tafel zit de koningin in haar troon. Hoog torent de oranje zetel boven de stoelen uit. Vanuit haar verheven positie kijkt Linde neer op het plebs. Met zekere gebaren wijst ze haar bevelen. Lepel, nu. Vork. Ze trommelt ermee op tafel. Mama zet het bordje eten voor haar neus. Linde bekijkt het argwanend. Dan prikt ze voorzichtig een stukje aan haar vork. Een stukje garnaal. Trots zwaait ze de vork in het rond. Gelukt!

Kroonprins Tijm juicht haar toe, 'Linde heeft geprikt.'
Hij demonstreert hoe keurig hij het kan. Aan het puntje van zijn vork prikt hij een hele garnaal. De garnaal verdwijnt in zijn wijdopen mond. Snel prikt hij een nieuwe. Hij zwaait de vork met de geprikte garnaal voor Linde’s neus. ‘Kijk Linde, zo.’
'Goed zo Tijm,’ zegt mama, ‘nu jij Linde, eet hem maar op'
Vertoornd kijkt Linde mama aan. Wat een idioot idee. Ze trommelt weer met de vork op tafel. Dan zwiert de vork met een boogje naar de grond. Ze wijst hem na, oprapen mama!

Mama bukt zich en raapt de vork op. Ze prikt er een vers stukje eten aan. ‘Hier, lekkere zoete aardappel.'
Maar Linde haalt nuffig haar neusje op. Dat blieft de koningin niet. Ze kijkt naar het bordje en veegt het met een gedecideerd gebaar van tafel. Opgewekt kijkt ze het bordje na, dat ondersteboven op de grond beland. Ze lacht hardop. Ze lacht haar onderdanen uit. De koningin doet wat de koningin wil. Anders niet.

Mama snapt het. Ze haalt haar schouders op. Papa, mama en Tijm eten verder. Tijm eet wel zes garnalen en een halve champignon. Linde trommelt met de vork. Gooit de vork op de grond. Eist drinken, om het vervolgens met een snelle handbeweging op de grond te gooien. Mama kreunt en bukt. De nederige dienaar bukt en raapt op, bukt en raapt weer op. Linde lacht in haar vuistje.

Eindelijk zijn ze klaar met eten. Mama stapelt de borden op. Maar dat gaat zomaar niet. Linde protesteert met luide stem. Ze heeft honger. Ze wil eten. En snel. Mama prikt een stukje zoete aardappel aan de vork. Tevreden peuzelt Linde het op. En ze wijst. Meer. Nog meer. Als hare majesteit alle zoete aardappel verorberd heeft leunt ze voldaan achterover in haar stoel. En wijst weer. Nu mag er afgeruimd worden. En het dessert geserveerd. Graag.