Daar zit ik dan. Het bureau opgeruimd, de kasten leeggehaald. In de vriezer thuis een voorraad ijs voor jaren. Ik wacht. Niets meer te doen. Alles overgedragen. Alles uitgezocht. Feitelijk bevind ik mij in een werkend niemandsland. Ik werk al niet meer, maar zal deze laatste dag op kantoor moeten uitzitten, van de ochtendfile tot de afscheidsspeech in de namiddag. De tijd daartussen vul ik met formulieren invullen en praatjes maken. Mijn laatste dag als werkende vrouw. Morgen ben ik huisvrouw.
Ik weet eigenlijk niet wat ik daar bij voel. Opluchting? Anticipatie? Blijheid? Treurigheid? De laatste maanden bestonden vooral uit het uitzitten van mijn ellenlange opzegtermijn, dus opluchting komt het meest in de buurt. Maar opluchting is een vluchtige emotie, morgen is hij weg en moet ik verder met de rest van mijn leven. Morgen verandert het ‘wat ga je nu doen?’ in het minder vrijblijvende ‘wat doe je nu?’
Maar morgen is morgen, vandaag werk ik en is de vraag diep weggestopt. Tot de secretaresse me in de wandelgangen vraagt of ik mijn afscheidsspeech al klaar heb. Het klamme zweet breekt me uit. Ik krijg toch een speech?
Ik ben een makkelijke spreker, uit dit soort situaties klets ik me normaal gesproken soepel. Maar wat als de ‘wat?’ vraag aan bod komt. Hoe geef ik een antwoord dat er niet is? Of dat er wel is maar ik niet durf te geven? Meestal antwoord ik met ontwijkend gemompel, over weetniet, over pauze, over nadenken. Dat ik erover denk, nee, dat ik al besloten heb de komende jaren huisvrouw te worden zou ik nooit toegeven. In ieder geval niet tegen mezelf.
Ik wou dat ik een volmondig en helder verhaal had om zometeen te vertellen.
Bijvoorbeeld ‘Ik heb een hele coole nieuwe baan.’
Of ‘Ik ben zwanger.’
Of ‘Ik word huisvrouw, ik kies ervoor thuis te blijven en voor mijn gezin te zorgen.’
Nee, niets van dat al. Ik twijfel, worstel, dreutel. Vooral wil ik geen etiket. Geen etiket van ‘werkende moeder’ of ‘thuisblijfmoeder.’ Ik wil gewoon mezelf zijn, en doen wat mij goeddunkt zonder dat anderen daar een mening over hoeven te hebben. Eerst werkte ik wel, nu even niet. En straks? De tijd zal het leren.
Wat ik zo meteen ga zeggen weet ik nog niet. Zoals ik al zei, onvoorbereid ben ik op mijn best. Hopelijk zal tijdens mijn speech ook mijzelf een en ander duidelijk worden. Het enige wat ik in ieder geval weet is dat het morgen prachtig zonnig weer wordt, en dat we het zwembadje in de tuin zullen opzetten om in stijl mijn eerste dag als huismoeder te vieren.
De laatste dag, begin van iets nieuws! Veel plezier vanmiddag bij je afscheid én een gezellige, zonnige dag morgen!
BeantwoordenVerwijderenSpannend, een hele nieuwe fase begint vast!
BeantwoordenVerwijderenEnne, how about een doosje met ijs? Naar de US of A? Voor je zwangere logvriendin? :-)
Ooooo, wat herkenbaar. Gelukkig heb ik geen speech hoeven geven maar wel die vragen beantwoord. Van collega's, van moeders op school, de buurvrouwen... lastig hoor! En direct na mijn laatste werkdag kreeg ik opeens last van stress thuis, tijdens de eindeloze verloven en vakanties waarin ik hetzelfde deed nooit last van gehad, maar het idee nu opeens iets te moeten doen voor mezelf, als huismoeder, zelfstandige... help!
BeantwoordenVerwijderenDat waren de eerste twee weken. Inmiddels gaat het weer (-;
Heel veel plezier met het afscheid, en geniet ervan, wat je ook gaat doen, morgen, overmorgen, volgende week of over tien jaar...
We lezen het wel (-;
Spannend hoor, zo'n nieuwe fase in je leven !!
BeantwoordenVerwijderenHoi, ik weet niet meer hoe ik nou precies op je blog terecht ben gekomen maar ik kom afentoe eens "langs" om je leuke verhaaltjes te lezen. Vandaag dacht ik dat het tijd was om eens te reageren want hier ook een "niet buitenshuis werkende moeder"...... we hebben een aantal jaren in Amerika gewoond en daar had ik geen werkvergunning dus hoefde ik er verder ook niet over na te denken en had ik mijn antwoord klaar als mensen vroegen "en wat doe jij voor werk?". Na een aantal maanden gewenning (daarvoor werkte ik wel altijd full of deeltijds) had ik mijn draai helemaal gevonden en was ik er helemaal tevreden mee met dat "niet-werken". Nu wonen we sinds een jaar in Belgie en merk ik dat vooral de druk van andere mensen groot is om vooral te gaan werken. Vooral vriendinnen uit Nederland staan snel klaar met hun oordeel als ik zeg dat ik helemaal nog niet zeker weet of ik wel wil/zal gaan werken en dat ik het wel prima vindt zo. "Wat doe je dan de hele dag?" is de meeste gehoorde opmerking. Echt, mijn dagen zijn gevuld met van alles en nog wat.
BeantwoordenVerwijderenIk weet niet of dat bij jou ook gaat gebeuren maar laat je er in ieder geval niet door beinvloeden, doe waar je je zelf het lekkerst bij voelt. Of dat nou werken is of niet-werken. En dan, jij kan altijd nog een kinderboek gaan schrijven want alleen al op deze blog staan leuke verhaaltjes genoeg om een boek mee te vullen.
Groeten uit Antwerpen,
Mamalien en Sylvia, fijn om te lezen dat jullie het herkennen. Ik moet trouwens zeggen dat in mijn omgeving de reacties heel positief zijn juist. Ik heb zowel vriendinnen die werken als die thuis zijn, en dat gaat prima samen. Het zijn meer vage kennissen die zo makkelijk oordelen. Ik ben ook niet zozeer bang voor de mening van anderen, maar of ik het zelf wel aankan. Krijg ik zo wel genoeg voldoening, wordt ik niet gek. Ach, we zullen zien. De eerste dag en het zwembadje waren heerlijk!
BeantwoordenVerwijderen