Knip, knap!

Linde’s haar hangt als een gordijntje voor haar ogen. Pffff, blaast ze het gordijntje weg. Linde ziet niets. Meteen vallen de vlassige blonde plukjes weer voor haar ogen.
Ik weet wat. Een knipje. Een roze knipje met stipjes knipt de haartjes opzij vast. Tijm keurt het goed: ‘Linde is mooi, mama.’
Linde denkt er anders over. Kordaat trekt ze het knipje eruit. Keer op keer. We proberen iets anders. Een parmantig palmboomstaartje bovenop Linde’s hoofd. ‘Wow,’ roept Tijm. Wekenlang draagt Linde het staartje fier. Soms rechtop, soms naar achter, en soms een beetje scheef. Ineens is het klaar. Ze trekt het elastiekje eruit. Mama maakt een nieuwe staart. Linde trekt hem eruit. Keer op keer. Ik ben het zat. Dan maar geen dochter met lange blonde lokken. Tijm’s eerste knipbeurt deed ik zelf. Het hoongelach dat erna losbarstte echoot nog rond. We gaan naar een echte kapper.

Hoe ik het hebben wil, vraagt de kapster. Ik begin optimistisch. ‘Niet te kort, een pony vind ik niet zo bij zo’n klein meisje. Dan is ze net een jongetje.’
De kapster denkt even na. ‘We kunnen een lok doen, een beetje schuin, zo?’
Ze kamt het haar opzij. Ik knik enthousiast. De kapster gaat aan het werk terwijl ik Linde op mijn schoot in bedwang probeer te houden. Een voor een verdwijnen de potjes en flesjes van het plankje voor de spiegel richting de grond. ‘Misschien kunnen we deze beter even wegzetten?’
De kapster kijkt op van haar werk. ‘Eh, ja, goed.’
Tijm heeft een spuitfles te pakken. ‘Is dat water?’ vraag ik.
‘Ja, gewoon water.’
Ik pak de fles en spuit op Tijm’s hoofd. Met mijn handen vorm ik een natte kuif. Tijm wijst in de spiegel en lacht.
‘Is het zo wat?’ vraagt de kapster.
Linde blikt glimmend in de spiegel. Een vlotte modieuze lok. Dan schudt ze haar hoofd. Het haar valt weer voor haar ogen. ‘Nog wat korter,’ mompel ik.
Met haar kam licht de kapster de plukjes omhoog en knipt ze bij. Linde kijkt me door de lok schuin omhoog aan. ‘Doe nog maar wat korter.’
‘Zo dan?’ kijkt de kapster me vermoeid aan.
‘Nog een heel klein beetje, anders zit ik hier zo weer.’
Het is klaar. Linde wurmt zich omhoog, draait zich om en kijkt me blij aan.
‘Het is eigenlijk wel een beetje een pony nu,’ denk ik hardop.
De kapster zwijgt wijselijk. Ik kijk om me heen. ‘Tijm, kom eens kijken.’
Tijm kijkt verstoord op. Het water druipt in straaltjes over zijn schouders en zijn buik. Ik hijs hem in een kapperstoel. De kapster overhandigt me een handdoek. Ik wrijf Tijm zo goed mogelijk droog. Dan drapeer ik de handdoek om zijn schouders en pak een kam van het plankje. In zijn natte haar kam ik een nette scheiding. De rest van de dag zit zijn haar strak geplakt. Als papa thuiskomt lacht Linde hem toe met haar onbelemmerde blauwe ogen. Tijm rent naar de deur en wijst op zijn haar. ‘Papa, Tijm kapper, knip knip!’