Goal!

Ding dong, doet de deurbel. Tijm en ik snellen naar de deur. Het is de postbode. Met een pakje. Tijm pakt het aan en rent terug de kamer in. Hij scheurt het papier eraf. Wat buitelt er uit het bruine papier?
‘Wauw,’ roept Tijm.
‘Het zijn onderbroeken,’ leg ik uit, ‘voor Tijm.’
Tijm houdt er een omhoog: ‘On-der-boek.’
Het is een blauwe onderbroek met een trein erop. Tijm trekt aan zijn spijkerbroek.
‘Onderboek aantrekken,’ bepaalt hij.
Ik aarzel. ‘Nu?’
Tijm heeft zijn broek al uit.
‘Eerst je luier uit. Een onderbroek is voor grote jongens, die hebben geen luier aan.’
Trots draait Tijm rond in zijn nieuwe onderbroek. ‘Tijm is groot.’
Uit de badkamer haal ik het potje. Ik leg uit dat een grote jongen met een blauwe onderbroek op het potje plast. En poept.
Tijm bekijkt het potje argwanend. Hij zat er al eens op, maar aangespoord tot plassen wilde hij toch steeds een luier. Ik herhaal mijn grote-jongens-op-de-pot verhaal. Tijm knikt en roept: ‘Buiten spelen.’
Terwijl ik de achterdeur open doe prakkiseer ik, hoe nu verder? Ik kies voor de we-zien-wel-aanpak. Die dag plast hij twee keer in de tuin en één keer op de bank. Gelukkig is het mooi weer en hoeven we nergens heen. Aan het einde van de dag komen er drie druppels in het potje terecht. Samen juichen we om het hardst.

De volgende dag wordt hij wakker met een volle luier. Hij wijst erop. ‘Plas, veel plas.’
Hij haalt het potje, wurmt zich uit de luier en doet een grote plas. ‘Grote plas,’ laat hij trots zien, en giet hem dan keurig in de wc. Die dag plast hij vier keer in het potje. Slechts één keertje is hij ietsje te laat en is zijn onderbroek vochtig. De ochtend erna realiseer ik me dat hij al twee dagen niet heeft gepoept. Terwijl ik het denk zie ik Tijm’s gezicht vertrekken. Daarna vlucht hij de tuin in.

Ook de dagen hierna gaan de plassen meestal in het potje. We wagen ons zelfs naar de supermarkt. Elke vijf minuten vraag ik beleefd of Tijm misschien moet plassen. Of poepen. Zelfverzekerd schudt hij van nee. Tot ik opeens zijn gezicht weer zie vertrekken. Ik ren naar hem toe, gris onderweg het potje van de grond en trek zijn broek omlaag. Precies op tijd vang ik de drol op in het potje. ‘Tijm, knapperd, je hebt in het potje gepoept!’
Tijm kijkt even verbaasd, dan breekt een glimlach door. ‘Pottie gepoept!’ Met zijn broek om zijn enkels rent hij door de kamer, wuivend, schreeuwend en dansend als een voetballer die de winnende goal heeft gescoord. Ik juich mee. Die avond vertelt hij aan papa over zijn overwinning, ‘Tijm pottie gepoept!’

De volgende ochtend is papa minder snel en zit de poep weer in de broek. ‘s Middags is het huis vol bezoek. De papa’s zitten op de bank en kijken naar oranje mannetjes die achter een bal aanrennen. De mama’s bakken pannenkoeken. Door alle drukte heen sluipt Tijm met het potje de kamer binnen. Naast de bank gaat hij zitten. Niemand die op hem let. Tot iemand opeens roept, ‘Kijk, Tijm heeft gepoept!’
Triomfantelijk kijkt Tijm van het potje naar het bezoek op de bank. Iedereen joelt en klapt. Tijm trekt zijn oranje shirt omlaag en samen dragen we het potje naar de wc. Gelaten zwaait hij de drol na, ‘bye, bye poep.’