De boot en de gil

Ik heb een boot gebouwd. Een boot van groene steentjes. En één rood steentje. De boot vaart over het kleed. Daar komt Linde aangekropen. O, nee. Ze grijpt de boot. Ze trekt de blokjes uit elkaar. Ik schreeuw. Nee, Linde, nee. Mijn mooie boot. Ik trek hem uit haar hand. Het is míjn boot.

Linde schreeuwt het uit. Ze huilt en wijst naar mij. Daar komt mama aan. Ze kijkt boos. ‘Wat doe je Tijm,’ vraagt ze. ‘Pest je je zusje weer? Niet doen, geef eens terug.’
Nu gillen we allebei. Om het hardst.

Het is niet eerlijk. Het was mijn boot. Linde maakt alles stuk. Zusjes zijn stom. Dat schreeuw ik, maar mama hoort alleen maar gil.

Mama pakt me op en zet me in de studeerkamer. ‘Gil het maar uit,’ roept ze. ‘Als je klaar bent mag je eruit.’ Ik gil, en ik gil, en ik gil. Mama is stom. Mama is niet eerlijk. Ik gil zo hard dat ik vergeet waarom ik gil. Ik gil nog even door.

Waar blijft ze nou? Schreeuwend rammel ik aan de deur.

Dan komt mama kijken. ‘Ben je weer lief?’ vraagt ze. ‘Ben je weer stil?’
Ik snik hard en schud mijn hoofd. De gil hikt nog na in mijn buik. Toch mag ik eruit. Mijn boot ligt op de grond. Alleen. Ik pak hem op en geef hem aan Linde. Ik hoef hem niet meer. Daar is de bak met duplo. Van rode steentjes bouw ik een nieuwe boot. Een grote boot. Hij vaart over het kleed. En door de lucht.

Linde’s boot streept over de vloer. Daar komt ze weer aan. Nee, Linde, nee. Linde trekt aan de boot. Ik voel de gil weer in mijn keel. Hij borrelt omhoog, hij rolt door mijn mond. Daar is mama al. ‘Nee Linde, afblijven. Tijm was met de boot aan het spelen.’ Linde piept een hoge kreet, maar mama knuffelt het huilen weg. Ik pak mijn boot weer op. Míjn boot. Stilletjes vaart de boot verder over het kleed.