Het sokkenspel

Mama loopt de kamer binnen met een grote teil. Ze zet de teil op het kleed. Snel loopt Tijm naar de teil. De teil is vol met sokken. Tijm kijkt blij. Tijm is gek op sokken. Daar komt Linde aangekropen. Ook Linde is gek op sokken. Haar hand grijpt in de teil. Daar heeft ze een sok te pakken. Een oranje sok, met rode stippen. Hoepla, de sok zwaait door de lucht.

Tijm doet ook mee. Hij pakt een hand vol sokken. Omhoog gooit hij ze. Helemaal hoog in de lucht. De sokken fladderen weer omlaag. Terug naar de grond. Eentje niet. Eentje valt op Linde, op haar hoofd. Linde kijkt omhoog. Wat is dat nou? Ze ziet niets. Ze schudt met haar hoofd. Nee, nee, schudt ze. En nog een keer. Dan valt de sok eraf. Plof, op de grond. Ze pakt hem op en bijt erin. De sok is rood, met oranje stippen.

Mama heeft een idee. ‘We gaan een spelletje doen. Het sokkenspel. Wie doet er mee?’
Tijm wil wel. Mama legt het uit. ‘Kijk, allemaal sokken. Rode sokken. Blauwe sokken. Gele sokken. Sokken met strepen. Sokken met stippen. En sokken met beestjes. Van allemaal zijn er twee. We zoeken twee sokken die hetzelfde zijn. Twee bij elkaar. Deze is blauw, met rode streepjes. En die ook. Ik maak er een bolletje van. Ziezo, klaar.’

Tijm snapt het. Hij pakt een groene sok. Een groene sok, met een aap erop. ‘Van Tijm!’ roept hij uit.
‘Ja, goed zo,’ zegt mama. ‘Zie je er nog een?’ Tijm heeft de andere sok al. Nu maakt hij een bolletje. Hij propt de ene sok om de andere. Het zit niet goed. Hij propt wat meer. ‘Ziezo,’ zegt hij dan. Een sokkenknoedel. Hij geeft hem trots aan mama. Maar dan valt de knoedel kapot. ‘O jee,’ zegt Tijm. Het geeft niet. Mama doet het nog een keer. Nu is het een mooie bol.

Linde doet ook mee. Ze knoedelt haar sokken samen. ‘Niet goed,’ roept Tijm, ‘niet goed Linde.’
Linde kijkt verbaasd op. Is het geen mooie knoedel? Ze geeft de knoedel aan mama. ‘Kijk,’ mama houdt de sokken omhoog. ‘Deze is oranje met rode stippen. En die is rood met oranje stippen. Bijna hetzelfde, maar niet helemaal.’

Steeds meer bolletjes liggen er naast de teil. Nu wordt het moeilijk. Tijm pakt een grote sok. Een blauwe sok. ‘Van papa,’ roept hij. Hij kijkt in de teil. Er zijn er nog een boel. Maar alle sokken zijn blauw. Donkerblauw. Of zwart. Hij ziet het niet. Mama ook niet. ‘Die mag papa doen,’ zegt ze. En ze maakt een grote blauwe bol.

Nu is er nog één sok over. Een kleine witte sok. ‘Van Linde,’ weet Tijm. Maar waar is de tweede? ‘Kwijt,’ zegt Tijm. Hij steekt zijn handen in de lucht. Hij weet het niet. Alledrie kruipen ze nu over de grond. Ze zoeken. Achter de bank, en onder de stoel. Zelfs onder het kleed. Nergens zien ze een witte sok. Dan kruipt Tijm naar de gang. ‘Gevonden!’ roept hij blij.